Folder główny - ZakochanywBiblii - cda.pl

LOGOWANIE
- lub
  zaloguj przez facebook zaloguj przez gmail
  Zapomniałeś hasła? Kliknij tutaj, aby odzyskać hasło!
REJESTRACJA

CDA Premium (14624)
Dla dzieci
Strona główna
Wideo użytkowników

Zakochany w Biblii

+ Napisz wiadomość

88556 odsłon wideo

Dołączył(a): 2019-12-23

Foldery

Folder główny( 4 / 367 )

Folder główny

Droga ku wolności (24) Plagi egipskie (12) 613 Duchowych Przykazań (42) Odkupienie Izraela (10) Powołanie Mojżesza (18) Izraelici w Egipcie (14) Pismo Święte (11) Tematy biblijne (6)

Abraham (17) Izaak (1) Jakub (14) Józef i Juda (14) Dekalog (30) Maryja wyjaśnia Apokalipsę (30) Kodeks Przymierza (14) Sanktuarium (26)

Ofiary świątynne (19) Złoty cielec (13) Kodeks świętości (20) Przygotowanie do marszu (14) Droga przez pustynię (6) Kodeks czystości (8)

Nazwa:
od Z do A
od A do Z
Data dodania:
najnowsze
najstarsze

lista
duże ikony

Filmy Gry Obrazki

Omawiamy dzisiaj przykazanie noszenia frędzli. Jest to jedyny fragment w Biblii, który mówi o frędzlach, a jednak frędzle są wszechobecnym znakiem Przymierza z Bogiem. To z pozoru błahe przykazanie zostało umieszczone w kluczowym momencie opowiadania o wędrówce Ludu Bożego ku Ziemi Obiecanej, kiedy po raz pierwszy Izraelici dotarli do jej bram, a jednak odmówili wejścia pod Bożą opieką. W poprzednim odcinku odejście od Przymierza zostało publicznie dokonane przez człowieka jawnie łamiącego przykazanie zachowania szabatu, które jest najważniejsze przykazanie z pierwszej tablicy Dekalogu (odsyłam do naszej serii komentarzy na temat szabatu, link). W poprzednim fragmencie Biblia mówi o najważniejszym przykazaniu Dekalogu, w tym fragmencie Biblia omawia najmniej ważne przykazanie Prawa Bożego, przykazanie noszenia sznurka przyczepionego do ubrania. To powinno nam dawać do zrozumienia, że trwania w Przymierzu z Bogiem wymaga zachowania całego Prawa Bożego, od największego do najmniejszego przykazania, oraz że frędzle, choć niepozorne i przyziemne, są wymownym sposobem wyrażania naszej wiary w sposób cielesny, podobnie jak przestrzeganie szabatu posiada wymiar cielesny, choć podnosi nas do wyżyn duchowości.
Frędzle, po hebrajsku cicit, od czasownika CiC, oznaczającego oglądać, tak jak czytamy w wersecie 39: Dla was będą te frędzle, a gdy na nie SPOJRZYCIE, przypomnicie sobie wszystkie przykazania JHWH, aby je wypełnić. Początkowo frędzle składały się ze sznurków koloru białego i niebiesko-fioletowego, które to kolory występują w zasłonie Świątyni (Wj 26 - link), stąd noszenie frędzli powinno przypominać wierzącemu, że jego życie jest powiązanie ze Świątynią, że sam wierzący jest ruchomą świątynią chodzącą po świecie.
Przykazanie noszenia frędzli odnosi się do drobnego znaku materialnego, jest najmniej ważnym ze wszystkich przykazań, ale właśnie dlatego takim jest, jest probierzem naszej wierności wszystkim Bożym Przykazaniom. Sposób przestrzegania najmniejszego przykazania pokazuje jakość naszego przestrzegania wszystkich Bożych Przykazań: czy przestrzegamy w duchu miłosnego oddania Bogu, czy raczej z przymusu i mimochodem?
Przepisy prawne z piętnastego rozdziału Księgi Liczb są umieszczone w kontekście nieudanego, samozwańczego ataku na Ziemię Obiecaną. Dzięki takiemu umiejscowieniu daje się nam zrozumieć, że posłuszeństwo Prawu Bożemu, od największego przykazania przestrzegania szabatu do najmniejszego przykazania noszenia frędzli, jest jedyną bronią i jedyną siłą Ludu Bożego. Sama Ziemia Obiecana nie jest tak ważna, nie ona jest podstawą Przymierza, jest nią wiara i zaufanie Bogu, wyrażające się w przestrzeganiu Bożych przykazań, od najmniejszego do największego. Niezależnie od posiadania lub utraty Ziemi Obiecanej, Przymierze z Bogiem będzie trwało dopóki będzie trwało posłuszeństwo Bogu, w duchowej łączności z ofiarami świątynnymi.
No dobrze, ale w jaki sposób syn Abrahama miałby materialnie przestrzegać to przykazanie noszenia frędzli? Otóż nie ma w Biblii szczegółowych dalszych instrukcji, a więc materialny sposób noszenia frędzli może być dostosowany do różnych czasów, zwłaszcza odkąd nie nosimy już ubrań składających się z jednej, prostokątnej płachty. Sami rabini nie są między sobą zgodni co do sposobu wypełnienia tego przykazania, co daje nam wolną rękę dla praktykowania tego przykazania w duchu i w prawdzie.
W jaki sposób Chrześcijanie mogliby to przykazanie wypełniać? Otóż istnieje starodawna praktyka, aby nosić na sobie wyraz przywiązania do Nowego Przymierza w powiązaniu z jedyną ofiarą miłą Bogu: chodzi oczywiście o zwyczaj noszenia na sobie medalika lub krzyżyka, które pełnią rolę przypominajki i świadectwa Bożego daru życia w wolności i świętości dzięki ofierze Krwi Jezusa Chrystusa.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

10:16 2 10:16Frędzle (Lb 15, 37-41)

Dodał: ZakochanywBiblii

Poprzedni odcinek był straszny: patrzyliśmy na niewierność Izraelitów, na ich niestałość i otwarte odrzucenie Bożej opieki: najpierw odmówili wejścia do Ziemi Obiecanej i odtrąbili decyzję powrotu na pustynię, później zmienili zdanie i postanowili zaatakować mieszkańców ziemi Kanaan, tych samych których ocenili jako nie do pokonania. Jak łatwo przewidzieć zostali przez nich pokonani, trupy niewiernych Izraelitów leżą na pustyni, sytuacja jest naprawdę przygnębiająca. Odnaleźliśmy co prawda ukryte przesłanie nadziei, ale mimo wszystko posmak poprzedniego rozdziału był bardzo gorzki.
Niniejszy rozdział jest kolejnym wstrząsem, tym razem pozytywnym. W poprzednim rozdziale usłyszeliśmy straszliwy Boży wyrok: ta wspólnota zła NIE wejdzie do Ziemi Obiecanej, tutaj słyszymy takie słowa: Gdy wejdziecie do kraju, który wam daję na mieszkanie Jest to wzruszające świadectwo wierności Boga obietnicom danym Abrahamowi i magistralny dowód na to, że ludzki grzech nie może przeszkodzić Bożym zamysłom. Grzech szkodzi grzesznikom, ale nie niweczy Bożych planów.
Bóg naprawdę jasno i wyraźnie daje człowiekowi wybór posłuszeństwa lub buntu, wolności lub niewoli, świętości lub bylejakości, życia lub śmierci. W Księdze Kapłańskiej błogosławieństwa i przekleństwa zostały precyzyjnie opisane (Kpł 26 - link). Bóg nie żartuje, nie jest pobłażliwy. Pierwsze pokolenie Izraelitów wybrało śmierć na pustyni, na szczęście dzięki wstawiennictwu Mojżesza Bóg nie ukarał następnego pokolenia. Istnieją realne przekleństwa związane ze zdradą Przymierza, na szczęście istnieją też błogosławieństwa obiecane strzegącym Bożych przykazań. Oto źródło nadziei dla następnego pokolenia.
Jeżeli chodzi o same przepisy liturgiczne zawarte w tym rozdziale, nowością w stosunku do przepisów z Księgi Kapłańskiej (Kpł 2 - link) jest to, że do ofiary z mąki lub chleba dodana jest ofiara z wina. Taki był stary i rozpowszechniony zwyczaj w kulturach pogańskich, na przykład w Księdze Rodzaju król Melchizedek błogosławił Abrahamowi przy pomocy ofiary chleba i wina (Rdz 14,17-20 - link).
Ofiara z wina była praktykowana w środowisku pogańskim, ale jakie jest jej znaczenie w Biblii? Jak to już podkreślił patriarcha Jakub w uroczystym błogosławieństwie danym Jakubowi (Rdz 49 - link), czerwone wino jest krwią roślinną, jest krwią ziemi. Wylana jest więc na ołtarzu jako ofiara towarzysząca krwi z żertwy ofiarnej (por. Syr 50, 15). W odróżnieniu od rytuałów pogańskich ofiara biblijna nie ma na celu uśmierzanie lub dokarmianie bożka, ale jest podnoszeniem ku Bogu - świata mineralnego, roślinnego, zwierzęcego i ludzkiego. Dzięki liturgii ołtarza cały świat stworzony jest podnoszony ku Bogu.
W tym kluczu interpretacyjnym możemy inaczej patrzeć na ofiarę Mszy Świętej, która jest uobecnieniem Męki i Śmierci Jezusa Chrystusa i w których znajdujemy wszystkie składniki ofiar starotestamentalnych: jest to krwawa ofiara, bo Chrystus, jako baranek ofiarny, wylał swoją krew na Krzyżu dla przebłagania ludzkich grzechów, jest też ofiarą zaprowadzającą pokój między ludzkością a Bogiem. Ale ofiara Chrystusa rozpoczęła się już podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus podniósł ku niebu chleby przaśne i wino. Co prawda wino z ostatniej wieczerzy nie zostało rozlane na ołtarzu, ale nie wszystkie ofiary z wina były rozlewane na ołtarzu. Sam fakt podniesienia wina uczynił je winem poświęconym. Dlatego można potraktować chleb i wino z ostatniej wieczerzy jako ofiary roślinne towarzyszące krwawej ofierze na Krzyżu. Razem tworzą jedną jedyną ofiarę podnoszącą cały świat stworzony ku Bogu.
W świetle liturgii starotestamentalnej możemy też patrzeć na ofiary, jakie chrześcijanie czynią z własnego życia, jako ofiary towarzyszące ofierze Chrystusa, podobnie jak ofiary roślinne towarzyszyły ofiarom całopalnym. Ofiara Chrystusa jest jedyna i zbawcza, ale możemy dobrowolnie dołączać nasze ofiary, podobnie jak dołączano ofiary chleba i wina.
Kolejna nowość tych przepisów w porównaniu do przepisów z Księgi Kapłańskiej jest taka, że podaje przepisy dla odprawiania liturgii w otoczeniu innych ludów. Nie ma więc żadnej różnicy w Bożych oczach między biologicznym potomstwem Abrahama a tymi, którzy przez swoją wiarę dołączyli do Przymierza.
Gest oddania pierwocin jest symbolicznym gestem uświęcającym każdy bochenek chleba. Na wiele sposobów Bóg będzie przypominał Izraelitom, że będą włodarzami Ziemi Obiecanej, ale nie będą jej właścicielami, nie mają prawa jej sobie przywłaszczyć. Jeśli na przykład ktoś stawia na stół potrawę i zjem całą potrawę, przywłaszczam ją sobie. Jeśli zjem tylko tyle ile potrzebuję, jestem właścicielem tego, co mieści się na moim talerzu, ale nie przywłaszczyłem sobie całej potrawy. Pozwalam, żeby inni też jedli. Kto przywłaszcza sobie coś, zabrania innym korzystania z tego. Kto oddaje pierwociny pielęgnuje postawę wdzięczności za otrzymany dar i uznaje zwierzchnictwo tego, kto daje plony ziemi.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

20:37 21 20:37Gdy wejdziecie do Ziemi Obiecanej... (Lb 15, 1-31)

Dodał: ZakochanywBiblii

Łał. Usłyszeliśmy najostrzejsze słowa w całej Biblii, kiedy Bóg określił Izraelitów jako wspólnota zła. To wyrażenie jest tak ostre, że przestraszeni tłumacze próbowali złagodzić jego brzmienie zwrotami typu zła zgraja lub przewrotne zgromadzenie. Tym sposobem tłumacze zacierają obraz biblijny, wymazują ostre rozróżnienie, jakie redaktorzy biblijni rysują między życiem a śmiercią, światłem a ciemnością, dobrem a złem, wolnością a niewolnictwem, błogosławieństwem a przekleństwem, itd.
Bóg od roku pracuje nad Izraelitami, aby stali się wspólnotą królów, kapłanów i proroków. Ta wspólnota niestety zbuntowała się otwarcie przeciwko Bogu, odrzuciła życie, wolność i świętość i zapragnęła wrócić do niewoli. Wspólnota zła jest wspólnotą osób świadomie i konsekwentnie odrzucających Boży zamysł, jest wspólnotą, która zamiast wolności w Woli Bożej wybiera samowolę z dala od Woli Bożej.
W usłyszanym fragmencie spotkaliśmy dwa razy to przerażające wyrażenie wspólnota zła: w pierwszym i w ostatnim wersecie. A więc zgodnie z biblijną konwencją redakcyjną, ten ustęp stanowi całość koncentryczną, którego najważniejszy element znajduje się w środku. Oba wersety 29 i 32 mówią o trupach buntowników leżących na pustyni, a więc w środku tej konstrukcji znajduje się werset 31, który zawiera najważniejsze przesłanie całego fragmentu: Wasze małe dzieci, o których mówiliście, że będą wydane na łup, one wejdą i poznają kraj, którym wy wzgardziliście.
A więc ta przerażająca mowa jako główny przekaz zawiera przesłanie nadziei. Choć dorośli świadomie odrzucili Przymierze i w konsekwencji umrą na pustyni, Izrael nie zostanie stracony, zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi, skoro kolejne pokolenie będzie nośnikiem Obietnicy odrzuconej przez to złe pokolenie! Jak widać Bóg jest cierpliwy, dla niego tysiąc lat jest jak jeden dzień. Jeśli jedni ludzie odrzucają Jego dary, tym gorzej dla nich. Cierpliwie będzie czekać na kolejne pokolenie. Boże obietnice zostaną wypełnione, choć w naszym ludzkim spojrzeniu wygląda na to, że Bóg przegrywa walkę o ludzkie serca. Każde pokolenie niestety może dobrowolnie odrzucić Boże dary - na własną zgubę - co nie znaczy, że Boże plany się nie wypełnią.
Wspólnota, która odrzuciła Boga, zgodnie z własnym życzeniem wróci na pustynię i tam umrze. Natomiast wywiadowcy którzy na własne oczy widzieli dobroć Bożej obietnicy a mimo wszystko zasiali zwątpienia wśród ludu zostaną natychmiast ukarani:
Dlaczego wywiadowcy zginęli od razu, podczas gdy reszta buntowników umrze dopiero na pustyni? Dlatego, że weszli do Ziemi Obiecanej mając w sercu niewierność, jak czytama w wersecie 33. Przymierze jest małżeństwem z Bogiem, a więc niewierność jest cudzołóstwem, jak to będzie dobitnie przypominał prorok Ozeasz. Cudzołóstwo jest karane śmiercią, stąd kara śmierci dla niewiernych wywiadowców.
Czterdzieści lat na pustyni będzie służyło za okres oczyszczenia dla kolejnego pokolenia, aby ono mogło wejść do Ziemi Obiecanej. Część dalsza tekstu opisuje jednak sytuację kuriozalną: ci sami ludzie, którzy na wieść o potędze mieszkańców Ziemi Obiecanej postanowili odrzucić Boga i wrócić na pustynię, po usłyszeniu Bożego wyroku polegającego na spełnieniu ich żadań i odesłaniu ich do pustyni, nagle postanowili nie wracać w kierunku pustyni, ale zaatakować te ludy, które przed chwilą ocenili jako tak mocnych, że nie do pokonania.
Ta cała sytuacja pokazuje zamęt i niestałość, kiedy człowiek postanawia żyć według własnej, chwiejnej woli zamiast żyć według stałej i niezmiennej Woli Bożej. Zresztą właśnie po tym można poznać, czy ktoś żyje w Woli Bożej, czy w woli własnej. Wola Boża jest niezmienna i udziela swojej stałości tym, którzy w niej żyją. Wola ludzka z natury jest chwiejna i niestabilna. Raz chce czegoś, zaraz potem doznaje od tego obrzydzenia i szuka czegoś odwrotnego, i tak bez końca. Wszystko bierze się stąd że taki człowiek, zamiast opierać się swoje działanie na najdoskonalszym planie przewidzianym przez kochającego Boga, szuka byle czego w zastępstwie. Staje się okrętem bez steru, miotanym każdą napotkaną falą.
Nagły pośpiech, z którym Izraelici ruszyli do ataku Kananejczyków bardzo przypomina pośpiech, z jakim Nadab i Abihu rzucili się do sprawowania własnej liturgii (odsyłam do odpowiedniego odcinka, link). Człowiek nie ma prawa wejść do Ziemi Obiecanej, jeśli nie jest odpowiednio usposobiony. Wejście w stanie niegotowym kończy się śmiercią. Tym razem śmierć nie została wykonana przez ogień Pana, ale z ręki Kananejczyków, którzy nie wykazali się żadną agresją w stosunku do Izraelitów!
Cały ruch odkupienia z niewoli Egipskiej i wejścia do Ziemi Obiecanej jest ruchem uświęcającym, jest aktem podnoszącym ku górze. Izraelici odwrócili się od Bożego planu wejścia na górę i rzucili się do szaleńczego ataku.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

14:38 27 14:38Nieudane wejście do Ziemi Obiecanej (Lb 14, 26-45). mp4

Dodał: ZakochanywBiblii

Omawiamy jeden z najbardziej kwestionowanych wydarzeń biblijnych, kiedy Bóg domagał się kary śmierci za zbieranie chrustu. Jeżeli tak bulwersujące wydarzenie jest opisane w tym miejscu Biblii, musi być ku temu ważna przyczyna. Zmusza nas do głębszego zastanowienia się nad znaczeniem szabatu w szczególności i Prawa Bożego w ogólności. Na wstępie daje się nam zrozumieć, że Prawo Bożej nie jest zbiorem dobrych rad, ale jest sprawą życia lub śmierci.
Zauważmy najpierw, że powyższe prawo nie odnosi się do wszystkich ludzi na ziemi, ale stosuje się wyłącznie do tych, którzy dobrowolnie trwają w Przymierzu z Bogiem. Ludzie niewierzący nie są związani obowiązkiem przestrzegania szabatu. Ale kto trwa w Przymierzu z Bogiem jest zobowiązany do pracy nad sobą. Prawo Boże uwzględnia ludzką słabość, która skutkuje grzechem nieumyślnym, lub grzechem popełnionym skutkiem własnej ułomności, i który nie jest karany śmiercią. Karany śmiercią jest wyłącznie grzech dokonany w podniesioną ręką, to znaczy świadomie, dobrowolnie i uporczywie.
Temat zachowania szabatu jest probierzem nastawienia danego człowieka do zachowania całego Prawa Bożego, ponieważ to przykazanie jest najważniejsze z pierwszej tablicy Dekalogu. Omówiliśmy ten w naszym komentarzu, już poświęciliśmy temu tematowi aż siedemnaście odcinków (link), w szczególności zwróciliśmy uwagę na to, że poświęcenie Bogu czasu zawieszenia działalności jest jakby oddawaniem Bogu dziesięciny już nie z dóbr materialnych, ale z czasu. W poprzednim odcinku (link) czytaliśmy o oddawaniu Bogu pierwocin z bochenków chleba, w tym odcinku czytamy oddawaniu Bogu dziesięciny czasu w postaci uszanowania szabatu. To, co w poprzednim odcinku powiedzieliśmy na temat dziesięciny z chleba ma zastosowanie również odnośnie dziesięciny czasu, mianowicie oddawanie dziesięciny zmusza człowieka do traktowania czasu, jakim dysponuje, jako DAR od Boga, którego jest włodarzem, ale którego nie jest właścicielem. Człowiek ma do swojej dyspozycji sześć dni tygodnia, siódmy dzień należy do Boga. Odebranie tego czasu Bogu jest kradzieżą, jest otwartym buntem przeciwko Bogu.
Istnieje zamierzony zamysł redakcyjny w okazywaniu oczywistej dysproporcji między faktem zbieraniem chrustu a karą śmierci. Ta dysproporcja jest potwierdzona niepewnością Izraelitów, którzy nie wiedzą co mają zrobić z winowajcą i trzymają go pod strażą. Dla nich również nie było oczywiste, czy zbieranie chrustu w dniu szabatu ma być ukarane śmiercią. Dysproporcja jest więc zamysłem redakcyjnym, mającym na celu zmuszanie nas do refleksji.
Jeśli chodzi o człowieka zbierającego chrust, jest to pierwszy przypadek pogwałcenia szabatu opisany w Biblii. Gdyby ten człowiek nie należał do Przymierza, nie zrobiłby niczego złego. Ale ten człowiek otwarcie przekracza największe przykazanie pierwszej tablicy Dekalogu w momencie, kiedy cała wspólnota odmówiła posłuszeństwa Bogu i nie weszła do Ziemi Obiecanej. Zatwardziałość takiego człowieka jest naprawdę przerażająca. Wie, że Bóg prosi o poświęcenie szabatu, wie że ten dzień jest bardziej święty od Ziemi Obiecanej, a mimo wszystko decyduje się na publiczne zbieranie chrustu właśnie tego dnia! Mamy przypadek grzechu popełniony z podniesioną ręką, czyli świadomie, dobrowolnie i uporczywie!
Gdyby Mojżesz i pozostali Izraelici przyglądali się temu jawnemu pogardzaniu Prawa Bożego z obojętnością, jaka byłaby przyszłość Ludu Wybranego? To byłoby pogardzanie Przymierzem, odejście od wymogu przestrzegania Dekalogu. Przymierze dąży do zaprowadzenia Królestwa Bożego na ziemi, jest drogą wzrostu i podnoszenia ku świętości! A teraz mam członka tego Ludu Wybranego, który doskonale wie, że Bóg wyraźnie poprosił o poświęceniu mu szabatu poprzez zaniechanie wszelkiego zbędnego zajęcia tego dnia, a mimo wszystko ostentacyjnie odrzuca Boga i Przymierze, a więc nawet skłania innych do porzucenie Boga, Jego projektu wejścia do Ziemi Obiecanej i zaprowadzenia tam królestwa Sprawiedliwości i Pokoju.
W świetle tak wielkiej stawki wyrok na winowajcy jest oczywisty, a wykonanie ma być tak samo publiczne, jak publiczny był grzech dokonany z podniesioną ręką. To wydarzenie ma wartość dydaktyczną dla całej wspólnoty Izraelitów, jak i dla wszystkich czytelników Biblii, po wsze czasy. Odtąd każdy dwa razy zastanowi się zanim świadomie pogardzi Bożymi przykazaniami. Dzięki stanowczości pierwszego pokolenia Izraelitów, Naród Wybrany przetrwał do dzisiaj, podczas gdy permisywizm moralny prowadzi do zaprzepaszczenia Przymierza, jak to można obserwować na przykładzie najnowszej historii Kościoła Katolickiego i sekt protestanckich.
Obyśmy i my dzisiaj wrócili do pierwotnej świętości, do której nas powołał Bóg, bez pomniejszania wymogów Przymierza.

Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Liczb Bemidbar Numeri

11:54 2 11:54Pierwsze naruszenie szabatu (Lb 15, 32-36)

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Relacje Inwestorskie
Dla mediów
Logotyp CDA
Dostawcy treści
CDA na Smart TV
Reklama

Ulepsz konto

Aktywuj konto CDA Premium
CDA Premium - korzyści
Karta podarunkowa CDA
Dla firm

Przydatne linki

Kontakt
Regulamin
FAQ
Polityka prywatności
RODO - informacje
Zgłoś naruszenie

Kup w

Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje