lub
Dodał: ZakochanywBiblii
Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.
Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje
![Rabini doliczyli się w Prawie Mojżeszowym 613 przykazań. Oczywiście nie wszystkie są jednakowo ważne. Próbowano je klasyfikować, dzieląc na wielkie i małe, ciężkie i lekkie, ogólne i szczegółowe, ale niełatwo było znaleźć w gąszczu przepisów zasadę porządkującą je wszystkie. Stąd wielkie pytanie: co stanowi istotę i centrum woli Bożej? Czego przede wszystkim żąda od nas Bóg?
To pytanie było żywe za czasów Jezusa, w Ewangeliach jest często wzmianka o tym, że ktoś pyta Jezusa o to, które przykazanie jest najważniejsze, lub też co ma czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Jezus w pozycji autorytetu objaśnił sens Prawa. Postawił dekalog jako warunek minimalny dla osiągnięcia życia wiecznego, a miłość Boga i bliźniego postawił jako cel całego Prawa Mojżeszowego. Wszystkie pozostałe przykazania zajmują swoje należne miejsce w takiej budowli: dekalog jest fundamentem, miłość Boga i bliźniego jest zwieńczeniem.
Już pierwsi chrześcijanie zastanawiali się nad tym, czy Jezus zniósł Prawo Mojżeszowe. Czy nawróceni poganie mają stosować Prawo Mojżeszowe tak samo, jak robią to żydzi? Pierwszy sobór Jerozolimski postanowił nie narzucić na pogan obowiązków przekraczających ich siły. Nawróceni poganie nie mogli z dnia na dzień praktykować 613 przykazań, mieli się ich nauczyć powoli i stopniowo w każdy szabat w synagogach, u żydowskich uczonych w Piśmie:
Pierwszy sobór Jerozolimski orzekł, że poganie mają natychmiast porzucić wszelkie praktyki bałwochwalcze ale stopniowo uczyć się Prawa Mojżeszowego.
Dekalog jest streszczeniem Prawa. Oznacza to, że każde z przykazań moralnych można przyporządkować do któregoś z przykazań dekalogu. Czy jednak nic się nie zmieniło między Starym a Nowym testamentem? Coś się zmieniło.
Przyszedł Mesjasz, który nie był taki, jak go ludzie oczekiwali (a wśród nich apostołowie): żydzi oczekiwali Mesjasza jako ziemskiego władcę miażdżącego obce wojska. Okazało się, że królestwo mesjańskie jest czysto duchowe, a prawo tego królestwa również jest duchowe. Mesjasz przyniósł Nowe Prawo, ale Prawo Mojżeszowe zawiera się w tym Nowym Prawie. Czy jest to nauka Kościoła Katolickiego? Sprawdźmy Katechizm:
Nowe Prawo, czyli Prawo ewangeliczne, (...) jest dziełem Chrystusa i zostało wyrażone w sposób szczególny w Kazaniu na Górze. (KKK 1965)
Prawo ewangeliczne wypełnia przykazania Prawa [Mojżeszowego]. Kazanie na Górze nie znosi przepisów moralnych Starego Prawa i nie pomniejsza ich znaczenia. (KKK 1968)
Prawo Ewangeliczne zostało wyrażone w Kazaniu na Górze, czyli w Ewangelii Mateusza rozdziały piąty, szósty i siódmy . Sprawdźmy, co tam jest napisane. Jezus zaczął swoje kazanie od ośmiu błogosławieństw. Przywykliśmy do nich, ale one były wówczas ogromną nowością, bo zburzyły materialne oczekiwania co do owoców Bożego błogosławieństwa. Ludzie Starego Przymierza utożsamiali Boże błogosławieństwo ze zdrowiem, bogactwem, licznym potomstwem i długim życiem.
Jezus obalił oczekiwania, według których Boże obietnice odnoszą się do dóbr materialnych (do zdrowia, szczęścia i pomyślności). Czyli głoszenie Nowego Prawa zaczęło się od przewartościowania całej religijności Izraela. W dalszym ciągu Kazania na Górze Jezus wykładał duchową interpretację Starego Prawa. Ale zaczął od podkreślenia, że uczniowie Jezusa mają być przykładni w wypełnianiu Prawa, mają publicznie świecić dobrymi uczynkami. Jakimi uczynkami? Odpowiedź pada w następnym akapicie:
Mówiąc otwarcie: kto ogranicza Prawo Boże do dziesięciu przykazań, ten jest najmniejszy w królestwie niebieskim. Kto wypełnia 613 przykazań w duchu i w prawdzie, ten jest największy w królestwie niebieskim.
Śmierć Jezusa na krzyżu przyniosła jeszcze inną zmianę, mianowicie Jezus wziął na siebie kary, na jakie zasłużyliśmy z tytułu naszego nieposłuszeństwa Woli Bożej. Odtąd wypełniamy Prawo już nie z bojaźni przed karą, ale z miłości. Stare Prawo było wychowawcą, było obarczone listą błogosławieństw i przekleństw, wynagradzało za przestrzeganie i karało za przekroczenie. Jezus wziął na siebie nasze przekleństwo i uwolnił nas od bojaźni. Możemy odtąd przestrzegać Prawo w wolności, już nie z lęku przed karą ani pożądając nagrody, ale poruszeni bezinteresowną miłością.
Prawo Mojżeszowe nie zostało zniesione, ale zmieniona została motywacja do jego wypełnienia: miłość i wolność. Ratzinger wyraża to w taki sposób:
Jezus (...) zapoczątkował nową wspólnotę opartą na nowym, dobrowolnym posłuszeństwie.
Joseph Ratzinger, Jezus z Nazaretu, część I, strona 114
Chrześcijanie nie muszą już przestrzegać Prawa Mojżeszowego. Przestrzegają je dobrowolnie, bo są pobudzeni miłością do Woli Bożej. Nie liczą na żadne nagrody ani nie boją się żadnej kary, sama obecność nagród i kar spowodowałaby, że ich miłość nie byłaby czysta ani doskonała, stałaby interesowna. Chrześcijanie nie są już niewolnikami zmuszeni do posłuszeństwa taryfikatorem nagród i kar, są synami wypełniającymi w wolności wolę Ojca, przekazaną Mojżeszowi na Synaju.
#613DP](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/05840113b8e20a12d89a6a686abe9f1b-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Witam serdecznie na kanale Zakochany w Biblii, gdzie wspólnie zastanawiamy się nad tym, w jaki sposób możemy przestrzegać Boże Przykazania w duchu i w prawdzie, bo Jezus nie zniósł Prawa Mojżeszowego, ale je wyniósł na poziom duchowy (link).
Przyjrzymy się najpierw w jaki sposób żydzi przestrzegają czwarte przykazanie Tory, następnie zastanowimy się nad tym, w jaki sposób jako chrześcijanie możemy to przykazanie zachowywać. Cytuję Torę Pardes Lauder autorstwa ortodoksyjnego rabina Sacha Pecarica. Taki jest komentarz do tego wersetu:
Tekst nie mówi to odnowienie księżyca będzie początkiem miesięcy, lecz to odnowienie księżyca będzie DLA WAS początkiem miesięcy. Tym, co mamy ustanowić, nie jest tylko astronomiczny cykl miesięcy, ale comiesięczne odnawianie samych siebie. Oznacza to, że oczekując na odnowienie się księżyca, powinniśmy odnawiać siebie duchowo; jest to związane ze zrozumieniem tego, że macie ustanowić dla samych siebie własne okresy odnowienia.
To do tego właśnie wskazania odnosi się przykazanie o wyznaczonych czasach w roku, kiedy Żydzi mają gromadzić się w Świątyni. (...) Święto Rosz Chodesz [odnowienie miesiąca] (...) oznacza miejsce albo czas wyznaczony na nasze spotkanie z Bogiem. Spotkanie takie musi być zawsze aktem z obu stron dobrowolnym. Nie ma być jak spotkanie pana wzywającego sługi przed swoje oblicze. Bóg nie tyle nas wzywa, ile wyraża pragnienie, byśmy przyszli do Niego, dlatego tylko w ogólnych terminach określa czas, w którym spotkania te mają nastąpić. (...)
To nie naturalne zjawisko nowego księżyca mamy świętować. Fizyczne zjawisko ma nam służyć tylko jako symboliczne przypomnienie. Za każdym razem, kiedy Księżyc łączy się ze światłem Słońca, Bóg chce, aby Jego lud odnalazł swoją powrotną drogę do Niego i aby stanął w Bożym świetle - niezależnie od tego, gdzie może się wówczas znajdować i przez jakie okresy ciemności przechodziłby wtedy na swojej drodze przez historię. Tak więc połączenie się Księżyca ze Słońcem ma nam służyć jako model i sposobność dla naszego własnego odrodzenia. Święto (Moed) dosłownie oznacza połączenie się razem. Z tego powodu to wcale nie cykl astronomiczny ani nie obliczenia astronomiczne, lecz wyłącznie my sami, poprzez przedstawicieli naszej społeczności, wyznaczamy nasz chodesz i ustalamy datę naszego moed, naszego spotkania z Bogiem. Obiektywne astronomiczne dane nie wystarczą - potrzebne jest także subiektywne postrzeganie.
W Egipcie, w kraju najbardziej zatwardziałego pogaństwa, które unieruchomiło społeczną strukturę państwa, tworząc krępujący system kastowy, w tym właśnie kraju Bóg zaapelował do przyszłych przywódców Swojego narodu, pokazując im sierp księżyca usiłujący wyłonić się z ciemności do odnowionego światła, i powiedział im: Taki właśnie powinien być wzorzec waszego postępowania! Podobnie jak księżyc odnawia się skutkiem działania praw przyrody, tak i wy powinniście odnawiać samych siebie skutkiem swojej własnej wolnej woli. Za każdym razem, kiedy pojawia się nowy księżyc, powinno to wam przypominać, abyście dobrowolnie, z własnej wolnej woli dokonali odnowienia. I tak jak Ja was odnowiłem, a wy odnowiliście samych siebie, tak powinniście, jak księżyc, wyruszyć poprzez ciemniejące nieba innych narodów i - dokądkolwiek pójdziecie - głosić posłanie odnowienia, naukę Boga, dobrowolnego Twórcy wszystkich rzeczy, Tego, który uczynił człowieka wolnym. Jedynie poprzez Niego człowiek może stać się naprawdę wolny, tak duszą, jak i ciałem. (rabin Samson Rafael Hirsch)
Widzimy więc, że sami ortodoksyjni żydzi interpretują to przykazanie duchowo jako potrzebę comiesięcznego zgromadzenia się wierzących oraz jako okazję do odnowienia poprzez skruchę i postanowienie poprawy.
Tak się składa, że w Kościele katolickim funkcjonuje bardzo podobną tradycję, mianowicie spowiedź miesięczna, która spełnia duchowe przykazanie odnowienia. Funkcjonuje też praktyka pierwszych piątków miesiąca, kiedy wierzący gromadzą się wokół eucharystii, co też wypełnia duchową funkcję tego przykazania.
Księga Izajasza kończy się wizją czasów Mesjańskich. Czasy Mesjańskie charakteryzują się tym, że wszystkie narody ochoczo obchodzą święta nowiu i szabatu. (Iz 66, 18-24)
Czy już żyjemy w czasach Mesjańskich, czy to proroctwo odnosi się dopiero do Paruzji, po drugim przyjściu Chrystusa? Niech każdy sobie na to odpowie w świetle ostatniego proroctwa z Księgi Izajasza.
#613DP](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/6df21e7eea93d72ec22701cfa26fe39b-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Pan tak powiedział do Mojżesza: «Poświęćcie Mi wszystko pierworodne. U synów Izraela do Mnie należeć będą pierwociny łona matczynego - zarówno człowiek, jak i zwierzę» (Wj 13, 2)
Osiemnaste przykazanie Tory dotyczy poświęcenia Bogu pierworodnych płci męskiej - zarówno ludzi, jak i zwierząt. Odsyłam do naszego komentarza do tego wersetu, gdzie stwierdziliśmy, że to poświęcenie przyjęło formę służby Lewitów, a w Nowym Przymierzu mowa o osobach konsekrowanych (powyżej link do tego odcinka).
Według Kodeksu Prawa Kanonicznego poświęcone mogą być: woda, olej, rzecz, ołtarz, budynek lub miejsce. Rzeczy poświęcone Bogu są wyłączone z użytku świeckiego, stają się wyłączną własnością Boga. Osoby fizyczne również mogą być Bogu poświęcone, wówczas stają się osobami konsekrowanymi. Osoba konsekrowana jest osobą poświęconą Bogu, potwierdza to następujący zapis Kodeksu Prawa Kanonicznego:
Kan. 607 - § 1. Życie zakonne, jako poświęcenie całej osoby, ukazuje przedziwne zaślubiny w Kościele dokonane przez Boga, stanowiące znak przyszłego wieku. Dzięki temu osoba zakonna dokonuje całkowitego oddania się, jakby złożenia się Bogu w ofierze, na skutek czego całe jej istnienie staje się ustawiczną czcią Boga w miłości.
Ustawiczna cześć Bogu oddawana przez osoby konsekrowane jest wyrazem pamięci i dziękczynienia za Dzieło wyzwolenia z niewoli grzechu, za Dzieło Odkupienia. Osoby konsekrowane swoim życiem i swoją obecnością w świecie podtrzymują pamięć o Dziele Odkupienia. Tak jak Sprawiedliwi Starego Przymierza, dokonują przebłagania za niewierność i grzechy całego ludu. Dlatego można powiedzieć, że obecność i przebłaganie dokonane przez osoby konsekrowane podtrzymują świat w istnieniu. Gdyby nie osoby konsekrowane, świat musiałby być zniszczony, podobnie jak niewykupiony osioł miał być zgładzony! (Odsyłam do odcinka na temat osiołków, link powyżej)
Dla głębszego zrozumienia tej rzeczywistości duchowej zacytuję objawienia przekazane przez Jezusa Alicji Lenczewskiej, polskiej mistyczcei zmarłej w roku 2012:
Teraz Moje cierpienia realizują się w Moich umiłowanych, wybranych dzieciach [mowa o kapłanach]. W nich chodzę po tej ziemi, jak kiedyś po ziemi palestyńskiej. Moi najbardziej umiłowani i bliscy Mojemu Sercu wypełniają swoim życiem Moje zbawcze posłannictwo.
W kim mógłbym pójść, by zbawić świat? Kogóż mógłbym posłać, jeśli nie ich? Któż zechciałby cierpieć i trudzić się z miłości do braci i Boga swojego?
- Oni: Moi słudzy, oddani Mi i ufający. Doświadczeni boleśnie, niosący Mój Krzyż i moją Miłość.
W nich powtarza się Moje życie: Mój trud i Moje cierpienie dla uratowania i zbawienia świata.
Módl się za kapłanów. Wielu jest świętych wśród nich i oni potrzebują umocnienia, bo świętość w pocie i we łzach się rodzi.
Ale jeszcze więcej jest zagubionych, zniewolonych przez świat i grzesznych. Ci potrzebują ratunku: ocalenia dla własnych dusz i dusz tych, których oni mieli ocalić, a nie uczynili tego.
Wielkiej modlitwy i wielkich ofiar potrzebują Moi synowie, którzy nie stali się światłością świata i sola ziemi, a którzy niszczą sól i gaszą światłość w braciach swoich. Błagaj o Miłosierdzie i opamiętanie dla nich.
Największy Mój ból to oni potomkowie Mojego wybranego syna, któremu Judasz było na imię, i potomkowie kapłanów, którzy na śmierć Mnie skazali. Oni nadal to czynią, co czynili ich ojcowie. Czynią to tym, w których objawiam się światu.
Trwa i powtarza się historia Izraela w świecie chrześcijan.
Trwa i powtarza się los cierpiących sług Jahwe. Aż przyjdę, by ich krzyż cierpienia zamienić na Krzyż Chwały.
(Słowo Pouczenia, 11.I.1990 godz. 23:00)
Dziecko Moje, poprowadziłem cię o krok dalej w twej wierze: z twojej służby wśród ludzi dla Mnie do służby przy Mnie dla ludzi.
Skupiaj w swoim sercu ból świata, ból bliskich ci ludzi i tych których ukazuje w twej duszy. I przynoś to wraz z Maryją na Golgotę twoich dni, i składaj pod Moim Krzyżem, aby płynąca z Moich Ran Krew unicestwiła zło i wzbudziła Miłość.
Chcę, byś pełniła służbę przy Moim Sercu otwartym na Krzyżu dla każdego człowieka, który jest, który był, który będzie.
To nazywa się pustelnią w świecie, choć cały świat mieści się w twej duszy. W tobie cały świat klęczy u stóp Mego Krzyża i w tobie cały świat przyjmuje Moją Krew zbawienia płynącą z Rany Serca.
Na tym polega prawdziwe kapłaństwo: czuwanie przy Bogu, by stać się łącznikiem pomiędzy Bogiem a światem - by składać cały świat w Sercu Boga ze łzami pokuty i z radością nadziei.
Wypalę na twym sercu piętno takiego właśnie przynależenia do Mnie i takiej służby wobec bliźnich, abyś była jak kapłanka czuwająca przy świętym ogniu.
(Słowo Pouczenia, 28.II.1994 godz. 2:00
#613DP](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/da609790e743f2df67fadee844a3ea1b-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![W tym dniu będziesz opowiadał synowi swemu: Dzieje się tak ze względu na to, co uczynił Pan dla mnie w czasie wyjścia z Egiptu. (Wj 13, 8)
Dwudzieste pierwsze przykazanie Tory nakazuje przekazanie wiary w rodzinach. Na tym przykładzie możemy docenić korzyści płynące ze szczegółowego podejścia do przestrzegania wszystkich 613 przykazań. Bo Prawo Boże można streścić w dwóch zdaniach: kochaj Boga i bliźniego. Ale na czym polega miłość, kto jest moim bliźnim, co to są akty miłości? 613 przykazań daje szczegółową odpowiedź na te pytania.
Szkoda, że w duszpasterstwie katolickim nie ma już odniesień do 613 przykazań. Przez to wymagania Boże zostały obniżone do ludzkich wyobrażeń, podczas gdy Bóg przekazał nam za pośrednictwem Mojżesza, jakie są wymagania Prawdy, jaki jest poziom naszej miłości wymagany przez Boga.
Tutaj Bóg wymaga, aby rodzice czuli się odpowiedzialni za przekaz wiary swoim dzieciom. Odpowiedzialność ta nie spoczywa na katechetach ani na proboszczach. Bóg dał rodzicom konkretny środek w tym celu: co roku rodzice mają usiąść z dziećmi i opowiadać im o Dziele Odkupienia.
Na pytanie o to, kto jest moim bliźnim, otrzymujemy następującą odpowiedź: twoim bliźnim jest w pierwszej kolejności twoja rodzina, zwłaszcza twoje dzieci. I na pytanie jaki jest najważniejszy akt miłości względem dzieci otrzymujemy następującą odpowiedź: najważniejszy akt miłości względem dzieci jest przekazanie im wiary, jest opowiadanie im o Dziele Odkupienia dzięki Krwi Jezusa Chrystusa. W tym temacie mamy następujące przesłanie Boga Ojca przekazane świętej Katarzynie ze Sieny:
Dzięki pamięci krwi dusza rozpala się nienawiścią do nałogu i miłością do cnoty. Ta nienawiść i ta miłość oczyszczają duszę ze zmazy pierworodnej. Dają taką żywotność sumieniu, że jak tylko zbliża się nieprzyjaciel (tzn. grzech), taki pies [sumienia] szczeka z taką mocą, że budzi rozum. Dzięki temu nie czyni bezprawia, bo kto posiada sumienie posiada też sprawiedliwość. (Dialogi św. Katarzyny Sieneńskiej, rozdz. 129)
Pamięć krwi jest centralnym punktem naszej wiary. Pamiętać o Dziele Odkupienia jest naszym priorytetowym zadaniem, pokrywa się z najważniejszym przykazaniem biblijnym: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. (Mk 12, 29). Całym swoim umysłem, to też znaczy całą swoją pamięcią. I nie tylko raz w roku, ale codziennie i stale powinniśmy rozważać Dzieło Odkupienia, to znaczy wydarzenie Męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
Takie jest też stałe zalecenie przekazane przez Jezusa mistykom. Na przykład:
Widzimy stałe przypominanie Jezusa o ważności dwudziestego pierwszego przykazania Tory. W tradycji chrześcijańskiej zakorzeniła się tradycja rozważania Drogi Krzyżowej. Rzeczywiście każdy Kościół musi obowiązkowo posiadać stacje Drogi Krzyżowej w swojej dekoracji w celu zachęcenia wiernych do tej praktyki.
Ale Droga Krzyżowa to tylko fragment z Męki. Warto też rozważać siedem ostatnich słów Jezusa, zgodnie z zachętą Jezusa do Alicji Lenczewskiej (2012):
Żyj bogactwem Moich słów z Krzyża. Wielka katecheza jest w nich zawarta i esencja Mojego Testamentu.
Ale Męka Naszego Pana Jezusa Chrystusa trwała 24 godziny, jak to objawił Jezus Luizie Piccarrecie (1947), kiedy ją zachęcił do napisania książeczki o tytule 24 godziny Męki:
Męka zaczęła się od pożegnania Jezusa ze swoją Matką i zakończyła się na Krzyżu. Tak naprawdę w swoim testamencie Jezus zostawił nam dwa swoje najcenniejsze skarby: siebie samego pod postacią chleba eucharystycznego oraz przekazał nam swój najcenniejszy skarb, czyli swoją Mamę, którą sam czcił zgodnie z czwartym przykazaniem Dekalogu. Polecił nam, żebyśmy również czcili Niepokalaną Maryję, Dziewicę i Matkę Boga, jako naszą własną Matkę. Dlatego można powiedzieć, że Chrześcijanie biblijnie wierzący charakteryzują się tym, że w centrum swojej wiary umieszczają:
rozważanie Męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa
kult eucharystyczny
cześć oddawana naszej Matce Maryji
Maryja jest naszą Matką, ale jest też Współodkupicielką, Pośredniczką wszelkich łask i Orędowniczką. Tak przynajmniej określa siebie w objawieniach w Amsterdamie w 1951 roku. Co prawda te objawienia nie zostały jeszcze oficjalnie zatwierdzone przez Kościół, ale za to zostały oficjalnie zatwierdzone objawienia z Akita w Japonii, a tam Matka Boża objawiła się przed figurą Pani Wszystkich Narodów, to znaczy przed obrazem z objawień z Amsterdamu. Tym samym objawienia z Amsterdamu zostały pośrednio zatwierdzone przez Kościół Katolicki. Czekamy więc na ogłoszenie ostatniego dogmatu maryjnego w historii. Będzie dogmatem o Współodkupicielce i Pośredniczce.
Krzyż, Eucharystia i Maryja: to są trzy filary wiary biblijnej. To są też filary, które pomogą nam przetrwać burzliwe czasy czekające na Kościół. Zostało to bardzo obrazowo opisane we śnie (czyli w prywatnym objawieniu), który otrzymał święty Jan Bosko. Gorąco zachęcam do zapoznania się z treścią jego snu, klikając tutaj:
#613DP](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/aad715d9010ac428363fa74714b03009-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Każdy z nas dzisiaj znajduje się w tej samej sytuacji, w jakiej byli Adam i Ewa, Abraham lub Izraelici na pustyni. Każdy z nas jest poddawany osobistej próbie posłuszeństwa Prawu Bożemu, każdy z nas słyszy syczenie węża-kusiciela, który próbuje przekonywać nas, że Prawo Boże nie obowiązuje już chrześcijan, że prawo szabatowe jest tylko dla Żydów. Takie podszepty szatańskie wystawiają na próbę nasze zaufanie Słowu Bożemu.
Skoro Jezus zmienił rabinacką interpretację przepisów szabatowych, czy zrobił to również w sprawie zakazu podróżowania w szabat? W Ewangeliach nie znajdziemy bezpośredniego takiego nauczania, ale znajdujemy następujące poszlaki:
1. Pierwsza poszlaka wskazująca na to, że Jezus przestrzegał zakaz podróżowania w szabat to brak odnotowanego oskarżenia w tej sprawie ze strony Faryzeuszów. Znając ich zajadłość spodziewalibyśmy się, że nie przepuściliby Jezusowi najmniejszego takiego pogwałcenia Prawa. Nie odnotowano, żeby Faryzeuszom udało się oskarżać Jezusa o złamanie tego przepisu. To oczywiście jeszcze niczego nie udowadnia.
2. Bardziej przekonującym tropem jest fakt, że Jezus przez trzy lata nauczał apostołów prawidłowego przestrzegania Prawa Bożego. Gdyby Jezus prywatnie wyraził swoją pogardę w stosunku do przepisów rabinicznych dotyczących zakazu podróżowania w szabat, w Dziejach Apostolskich bylibyśmy świadkami tego, jak apostołowie prostują błędne rozumienie Prawa Bożego. Zamiast tego możemy zaobserwować odwrotne zjawisko: po spędzeniu stu pięćdziesięciu szabatów w szkole Jezusa, apostołowie nadal byli przyzwyczajeni do przestrzegania zakazu podróżowania w szabat, o czym świadczy następujące świadectwo z czasów po Wniebowstąpieniu:
Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. (Dz 1, 12)
Ten zapis wskazuje na to, że apostołowie przywiązywali wielką wagę do przestrzegania zakazu podróżowania w szabat, nawet po trzech latach intensywnej katechezy odbieranej bezpośrednio od najlepszego Nauczyciela. Jezus w tej sprawie prawdopodobnie nauczał własnym przykładem posłuszeństwa temu przepisowi Prawa Bożego. Święty Grzegorz Wielki, papież i doktor Kościoła, mawiał tak:
Najmilsi bracia, nasz Pan i Zbawiciel niekiedy udziela nam pouczeń słowami, niekiedy zaś czynami. A zatem również Jego czyny są przykazaniami, bo kiedy coś spełnia, milcząco daje do zrozumienia, co my powinniśmy wykonać. (Homilia 17, 1)
Święty Jan pisał:
Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Znam Go, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował. (1 J 2, 3-6)
Jezus najprawdopodobniej dał apostołom przykład przestrzegania biblijnego zakazu podróżowania w szabat.
3. Ale czy Jezus również o tym nauczał? Prawdopodobnie tak można interpretować Jego mowę o zburzeniu Jerozolimy:
A módlcie się, żeby ucieczka wasza nie wypadła w zimie albo w szabat. (Mt 24, 20)
W tym miejscu mamy jednoznaczne polecenie ze strony Jezusa, aby chrześcijanie przestrzegali prawo szabatowe na długo po zesłaniu Ducha Świętego. Ale dlaczego chrześcijanie mają modlić się o to, żeby ucieczka nie wypadła w szabat? Interpretacja nie jest jednoznaczna, ale można to interpretować w następującym świetle: gdyby ucieczka musiała nastąpić w szabat, wówczas [skoro nie wolno podróżować w szabat] nie można by uciec, aby się ocalić, nie popełniając grzechu! (por. Maria Valtorta, Poemat Boga-człowieka, VI.15).
Jeżeli przyjmujemy zakaz podróżowania w szabat jako obowiązujące, zachodzi pytanie praktyczne o definicję pojęcia podróży: czy chodzi o rabiniczne tysiąc kroków poza miastem, czy o coś innego? W Piśmie Świętym nie znajdziemy prostej odpowiedzi, prawdopodobnie po to, żebyśmy nie popadli w pułapkę legalizmu. Każdy powinien rozstrzygnąć, w której chwili zaczyna się spędzanie szabatu na podróżowaniu zamiast na kontemplacji Bożej miłości.
Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek)
Biblia Pięcioksiąg Tora
Stary Testament Tanach
Księga Wyjścia Szemot Exodus
Mojżesz Aaron faraon
Judaizm Religia żydowska Żydzi
#Szabat #613DP](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/6a5d0d0302b7664d2163519f122f647c-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Ja jestem JHWH, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Kompendium 442. Co zawiera stwierdzenie Boga: Ja jestem Pan, twój Bóg (Wj 20,2)?
Nakłada na wiernego obowiązek, aby strzegł i urzeczywistniał w swoim życiu trzy cnoty teologalne [wiarę, nadzieję, miłość] oraz unikał grzechów, które są im przeciwne.
Wiara domaga się wiary w Boga i odrzucenia tego wszystkiego, co się jej sprzeciwia, jak na przykład: dobrowolnego wątpienia, niewiary, herezji, apostazji, schizmy.
Nadzieja domaga się ufnego oczekiwania Bożej pomocy i uszczęśliwiającego oglądania Boga oraz unikania rozpaczy i zuchwałej ufności.
Miłość domaga się miłowania Boga nade wszystko i odrzucenia obojętności, niewdzięczności, oziębłości, znużenia lub lenistwa duchowego i nienawiści Boga, która rodzi się z pychy.
KKK
2088 Pierwsze przykazanie domaga się od nas umacniania naszej wiary, strzeżenia jej z roztropnością i czujnością oraz odrzucania wszystkiego, co się jej sprzeciwia. Można w różny sposób zgrzeszyć przeciwko wierze. Dobrowolne wątpienie dotyczące wiary lekceważy to, co Bóg objawił i co Kościół podaje do wierzenia, lub też odmawia uznania tego za prawdziwe. Wątpienie niedobrowolne oznacza chwiejność w wierze, trudność w przezwyciężaniu zarzutów związanych z wiarą lub też niepokój spowodowany jej niejasnością. Wątpienie może prowadzić do duchowego zaślepienia, jeśli jest dobrowolnie podtrzymywane.
2091 Pierwsze przykazanie dotyczy także grzechów przeciw nadziei, którymi są rozpacz i zuchwała ufność. Wskutek rozpaczy człowiek przestaje oczekiwać od Boga osobistego zbawienia, pomocy do jego osiągnięcia lub przebaczenia grzechów. Sprzeciwia się dobroci Boga i Jego sprawiedliwości - gdyż Bóg jest wierny swoim obietnicom - oraz Jego miłosierdziu.
2092 Istnieją dwa rodzaje zuchwałej ufności. Albo człowiek przecenia swoje zdolności (mając nadzieję na zbawienie bez pomocy z wysoka), albo też zbytnio ufa wszechmocy czy miłosierdziu Bożemu (mając nadzieję na otrzymanie przebaczenia bez nawrócenia oraz chwały bez zasługi).
2094 Przeciw miłości Bożej można grzeszyć w różny sposób. Obojętność zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą; nie uznaje jej inicjatywy i neguje jej moc. Niewdzięczność pomija lub odrzuca uznanie miłości Bożej, jak również odwzajemnienie się miłością na miłość. Oziębłość jest zwlekaniem lub niedbałością w odwzajemnieniu się za miłość Bożą; może zakładać odmowę poddania się poruszeniu miłości. Znużenie lub lenistwo duchowe posuwa się do odrzucenia radości pochodzącej od Boga i do odrazy wobec dobra Bożego. Nienawiść do Boga rodzi się z pychy. Sprzeciwia się ona miłości Boga, zaprzecza Jego dobroci i usiłuje Mu złorzeczyć jako Temu, który potępia grzech i wymierza kary.
#613DP
#Dekalog](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/78b464a4e7bf2cef2a8af464f4fbaa31-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!
Kompendium 443. Czego domagają się słowa Pana Jezusa: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz (Mt 4,10)?
Domagają się:
adoracji Boga jako Stwórcy wszystkiego, co istnieje;
oddawania należnego Mu kultu w wymiarze indywidualnym i społecznym;
modlitwy wyrażającej się w uwielbieniu, dziękczynieniu i w prośbie;
składania Bogu ofiary, przede wszystkim ofiary duchowej naszego życia, łączącej się z doskonałą ofiarą Chrystusa na krzyżu;
wypełnienia złożonych Bogu przyrzeczeń i ślubów.
445. To przykazanie zakazuje:
politeizmu lub bałwochwalstwa, które ubóstwiają to, co nie jest Bogiem, a więc stworzenie, władzę, pieniądz, nawet szatana;
zabobonu, który jest wypaczeniem kultu oddawanego Bogu, a przejawia się w różnych formach wróżbiarstwa, magii, czarów i spirytyzmu;
bezbożności, która wyraża się w kuszeniu Boga w słowach lub czynach, w świętokradztwie, które profanuje osoby lub rzeczy święte, przede wszystkim Eucharystię;
w symonii, która oznacza nabywanie lub sprzedawanie rzeczy duchowych;
ateizmu, który odrzuca istnienie Boga, opierając się na błędnej koncepcji autonomii ludzkiej;
agnostycyzmu, który twierdzi, że o Bogu nie można nic powiedzieć i jest równoznaczny z indyferentyzmem lub ateizmem praktycznym.
2116 Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość. Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem - połączonym z miłującą bojaźnią - które należą się jedynie Bogu.
2117 Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim - nawet w celu zapewnienia mu zdrowia - są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności [np. bioenergoterapia]. Praktyki te należy potępić tym bardziej wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekanie się do interwencji demonów. Jest również naganne noszenie amuletów. Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich. Uciekanie się do tak zwanych tradycyjnych praktyk medycznych nie usprawiedliwia ani wzywania złych mocy, ani wykorzystywania łatwowierności drugiego człowieka.
2124 Pojęcie ateizm obejmuje bardzo zróżnicowane zjawiska. Często spotykaną postacią ateizmu jest materializm praktyczny, który ogranicza potrzeby i ambicje człowieka do przestrzeni i czasu. Humanizm ateistyczny błędnie uważa, że człowiek jest sam sobie celem, sam jedynym sprawcą i demiurgiem swojej własnej historii. Inna postać współczesnego ateizmu oczekuje wyzwolenia człowieka na drodze wyzwolenia gospodarczego i społecznego, któremu - jak twierdzi - religia z natury swej stoi na przeszkodzie, gdyż budząc nadzieję człowieka na przyszłe, złudne życie, odstręcza go od budowy państwa ziemskiego (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 20).
#Dekalog
#613DP](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/6946cb9c89b7910b41e5ec9a4e5101cc-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, bo Ja JHWH, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym.
2113 Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko fałszywych kultów pogańskich. Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega na ubóstwianiu tego, co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy człowiek czci i wielbi stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi o innych bogów czy o demony (na przykład satanizm), o władzę, przyjemność, rasę, przodków, państwo, pieniądze itd. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie - mówi Jezus (Mt 6, 24).
Dialogi Eucharystyczne
[Jezus mówi:] Nie będziesz ubóstwiała ani siebie, ani swojej rodziny, ani swego narodu, ani swego kraju.
Nie będziesz ubóstwiała świata ani żadnego stworzenia na tym świecie, ani niczego, co ci świat ofiarowuje.
Nie będziesz ubóstwiała bogactw ani przyjemności, ani władzy, ani honorów i pochwał.
Nie będziesz ubóstwiała sławy ani miłości ludzkiej.
Nie będziesz ubóstwiała luksusu, mody, spektakli ni sportu.
Nie będziesz ubóstwiała przyrody, kultury ni sztuki.
Nie będziesz ubóstwiała nauki, rozwijającej się techniki ani ekonomii, ani polityki, ani postępu, ani ludzkości.
Wszystko to są idole podsuwane przez Lucyfera, namiastki boskości, które przez parodię adoracji tracą nawet tę odrobinę wartości, którą miały, ponieważ usidlają dusze i stają się narzędziami potępienia wiecznego dla ludzkości.
(Dialogi Eucharystyczne, Wydawnictwo Agape 2011)
#613DP
#Dekalog](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/dc0b009d22cb43fb1436ec74fa5c3a51-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, bo Ja JHWH, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który za nieprawość ojców karze synów do trzeciego i czwartego pokolenia, tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.
s. Medarda, O dziecięctwie duchowym 20.01.1952
[Słowa Jezusa:] Duch Święty, gdy zstąpił na apostołów, ukazał się w postaci gołębicy i jako płomień. Był to ogień - co oznaczało: Gołębica - prostota, a płomień - to Miłość. Duch Święty, to Duch Mój. Więc jestem Ogniem - Ogniem Wulkanicznym, Ogniem pożerającym, Ogniem, który nie gaśnie. Miłość Moja okazuje się w postaciach. Jeśli jestem obrażony przez grzechy ludzkości i widzę, że piekło pochłania ich, ogień piekielny chce ich pożreć, przychodzę z ogniem karzącym - ale jest to raczej Ogień Miłości, który oczyszcza grzech, jak oczyszcza się złoto w ogniu.
Przeważnie źle dusze rozumieją, co to jest cierpienie: co to są klęski, co to są wojny i kataklizmy. Im się zdaje, że to jest kara mszczącego się Boga za grzechy. To nie jest kara, to jest Miłość! Jest to ogień oczyszczenia, bez którego nigdy dusze nie doszłyby do zupełnego zjednoczenia ze Mną. Gdybym zostawił ich w zapomnieniu: niech żyją w grzechach..., leciałyby samochcąc w przepaść nie wiedząc o tym. Każda dusza dostaje łaskę Odkupienia, za każdą duszę przelałem Krew do ostatniej kropli. Wszystkie są Moje. I te, które są śnieżne, jako runo owieczki białej i te, które są skalane grzechem. Dla wszystkich mam jednakową Miłość. Jestem Bogiem Sprawiedliwym i Sprawiedliwość Moja - to Miłość.
Bo, aby być sprawiedliwym, sprawiedliwość nie oznacza to, aby być mściwym - bo sprawiedliwość nie wyrządza krzywdy. Pragnieniem Serca Mego jest, aby żadna dusza nie zginęła.
http://www.duchprawdy.com/medarda.htm
#613DP
#Dekalog](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/eebc6e4366fed4f76abdf18b8952d4a6-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
