+ Napisz wiadomość
105233 odsłon wideo
Dołączył(a): 2019-12-23
Folder główny / Powołanie Mojżesza
[..] (Przejdź wyżej)
Bóg nie stawia faraonowi wygórowanych żądań. Wie, że faraona nie stać na wyrażenie zgody na opuszczenie Egiptu przez całą grupę wykwalifikowanych pracowników, dlatego w swoim miłosierdziu prosi faraona o rzecz, którą byłby w stanie dać: pozwolenie na złożenie ofiary na pustyni. Nam się to może wydawać banalnym, nic nie znaczącym gestem. W rzeczywistości przewraca cały światopogląd faraona do góry nogami. Żeby zrozumieć tło historyczne tych wydarzeń, warto obejrzeć nasz krótki odcinek na temat mitologii egipskiej (link powyżej). Chodzi o to, że w oczach Egipcjan, faraon jest żyjącym bogiem, jest pośrednikiem między ludźmi a wszystkimi pozostałymi bóstwami. Faraon jest nazywany synem boga Re, synem boga Tota lub synem boga Amona. Władza faraona nad Egiptem musi pochodzić od któregoś z tych bogów. Faraon jest też dziedzicem Ozyrysa i Horusa bóstw, które rządziły Egiptem już od początku świata. Faraon odpowiada przed nimi za swój lud, za religię i za pokojowe stosunki ze wszystkimi bóstwami. Na faraonie ciąży odpowiedzialność utrzymywania całego wszechświata w harmonii. W tym celu zatrudnia wszystkie możliwe bóstwa do współpracy. Świątynie właśnie temu służą, więc faraon zleca budowę świątyń. Świątynia to dom bóstwa, zawiera jego posąg. Faraon wzmacnia siły bogów poprzez ofiary składane im codziennie. Dym ołtarza daje bóstwom siły potrzebne do cyklu życia, które reprezentują, na przykład do codziennego odradzenia się słońca, do corocznego powrotu Nilu do swoich brzegów itd. Kapłani modlą się do bogów w imieniu faraona, wypraszają u bogów porządek, dobrobyt, sprawiedliwość i pokój. Właśnie faraon musi o to wszystko walczyć. Z kultu świątynnego się w Egipcie nie żartuje. A to nagle jakiś zbieg, Mojżesz, przychodzi w towarzystwie starszych niewolników i prosi o pozwolenie na wyjście do pustyni w celu złożenia ofiary jakiemuś nieznanemu Bogu! Przecież faraon już tyle świątyń wybudował, a tu jakiś bezczelny Izraelita twierdzi, że te świątynie mu nie służą, że on musi iść na pustynię składać inną ofiarę innemu Bogu, bez pośrednictwa faraona! To jawne wypowiedzenie niezależności od bóstw egipskich, których faraon jest ambasadorem na ziemi! To jawna deklaracja wojny między bogami - bóstwa Egiptu przeciw Bogu Abrahama! Bóg będzie musiał przełamać światopogląd faraona. Ja zaś wiem, że król egipski nie pozwoli wam wyruszyć, chyba że zmuszony siłą. Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was. Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość temu ludowi, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrne i złote naczynia oraz szaty. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan. (Wj 3, 19-22) Złupicie Egipcjan? O co tutaj chodzi? Chodzi o to, że wojna została wypowiedziana między faraonem a Bogiem! Na każdej wojnie ten, kto przegra, będzie złupiony. Na tym etapie historii faraon myśli, że skutecznie zniewolił Hebrajczyków i był zajęty łupieniem ich na co dzień. Myślał, że już pokonał Boga Izraelitów. Jednak Bóg wkroczył w historię po to, aby objawić swoje imię, a jest to imię wyzwalające. Bóg przemawia do faraona używając jedynego języka znanego faraonowi: języka wojny, języka wygranego i przegranego. Mówiąc o łupie, Bóg mówi o swoim zwycięstwie: na wojnie wygrany łupie przegranego. Taka jest prawda. Nadal tak się dzieje w naszych czasach, ale zapomnieliśmy o tym, bo to się dzieje z dala od naszych oczu. Cała Afryka i kraje kolonialne niestety wiedzą, że to wciąż prawda, bo są one aktualnie łupione przez kraje zachodnie. Wróćmy do starożytnego Egiptu. Bóg przemawia do faraona językiem zrozumiałym dla niego. Później w historii Bóg użyje własnej mowy mowy miłości, ale czas na to jeszcze nie nadszedł. Na tym etapie dziejów jedynym zrozumiałym dla faraona językiem jest język przemocy. Zresztą kiedy Hebrajczycy złupią Egipcjan, odbiorą to co im się sprawiedliwie należy. Przez długie lata byli ciemiężeni wbrew prawu egipskiemu. Wychodząc z Egiptu odzyskają to, co zostało im zostało wcześniej zabrane. Co nie znaczy, że Hebrajczycy będą mogli robić z tym łupem wszystko, co im się spodoba. Bóg nie żartuje z pojęciem sprawiedliwości. Jego lud zwycięży, ale będzie musiał nauczyć się, co oznacza bycie Wybranym. Na razie jednak nawet Mojżesz nie wie, co to oznacza Wybranie. Przekonamy się w następnym odcinku. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi11:59 51 11:59Bóg wypowiada wojnę faraonowi (Wj 3, 15-22) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Pierwsze zejście Boga! Nie mówimy o kurtuazyjnej wizycie, ale o zejściu Króla i Władcy. To punkt zwrotny w historii ludzkości. Bóg Izraela pokazuje, że jest Bogiem wyzwalającym, który zstępuje z Nieba po to, aby wyprowadzić swój lud i wznieść go aż na wyżyny niebieskie. Ale Bóg musi najpierw przygotować swój lud do zaślubin miłości właśnie temu tematowi poświęcona będzie cała Księga Wyjścia. Kolejna dobra wiadomość jest taka, że Bóg nie czeka, aż jego lud się zgromadzi. Zstępuje właśnie po to, żeby go zgromadzić. Tak też uczyni Ojciec, kiedy pośle nam Jezusa Chrystusa. Według słów Jana Ewangelisty: Słowo stało się ciałem i ZSTĄPIŁO wśród nas (J 1,14). To kluczowe zdanie jest łącznikiem między Starym a Nowym Przymierzem. Zostaje nam objawione, że Słowo tak naprawdę jest samym Bogiem, który stwarza i wyzwala, ale też szuka komunikacji z człowiekiem. Zresztą Targum tłumaczy ten werset Księgi Wyjścia w ten sposób: Objawiłem się dzisiaj tobie aby ich wyzwolić moją MeMRaH (moim Słowem) z rąk Egipcjan i żeby ich wyprowadzić z tego nieczystego kraju do kraju pięknego i przestronnego, do kraju opływającego w mleko i miód. (Targum Jonatan) Czyli kiedy Bóg zstępuje, zstępuje jako Słowo, jako MeMRaH. Dlatego w ikonografii chrześcijańskiej, w krzaku gorejącym pokazany jest Jezus Chrystus Słowo Boże MeMRaH Boga. Ojciec nie poczekał, aż się ludzie zgromadzą. Jezus nie zstąpił jako nagroda za dobre sprawowanie Ludu Wybranego. Jezus zstąpił po to, by wyzwolić swój lud z niewoli. Lud chrześcijański jest zwołany przez Słowo Boże nie dlatego, że jest ludem zasługującym, bezgrzesznym, ale po to, żeby ten lud stanął do walki z niewolą grzechu. Widzimy więc, że dzieło Jezusa jest kontynuacją i zwieńczeniem dzieła rozpoczętego z Mojżeszem. Bóg obiecał Mojżeszowi wprowadzić Lud Wybrany do ziemi opływającej w mleko i miód, ale ciąg dalszy tej obietnicy jest dość zaskakujący: okazuje się, że ta ziemia jest już zajęta! Dobra nowina o wyzwoleniu nie jest słodka. Bo wolność jest wymagająca, wolność trzeba zdobyć, wolność trzeba wywalczyć. Słodkie jest bycie wolnym, ale droga ku wolności nie jest bez przeszkód. Życie w wolności nie jest wygodne: wymaga od nas, żebyśmy stanęli do walki! Ludzie muszą wywalczyć swoją wolność i swoje szczęście. Jak mówił Jezus: A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. (Mt 11,12) Odtąd głosi się Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, i każdy gwałtem wdziera się do niego. (Łk 16,16) Błogosławieństwo Boże przynosi co prawda szczęście, ale na pewno nie wygodę. Wielu czytając słowa o wygnaniu Kananejczyków z ich ziemi zastanawia się, czy to na pewno sprawiedliwe? Czy tamte ludy nie liczą się dla Boga? Aby to zrozumieć, musimy umieścić te wydarzenia w kontekście tej epoki. Dzisiaj granice państw są sztywno określone i chronione prawem międzynarodowym. Ale to jest bardzo świeża sytuacja. To się zaczęło dopiero w osiemnastym wieku. Nie taka była kultura starożytności. Na Bliskim Wschodzie, faraon i wszyscy okoliczni królowie co roku na wiosnę wyruszali na wojnę w celu wytyczenia swoich granic. Zresztą wojna w starożytności nie była takim barbarzyństwem, jak nasze nowoczesne wojny totalne. Na front wysyłało się wyłącznie zawodowych żołnierzy, a ci żołnierze pochodzili z okolicznych miast lub regionu, nie ściągało się ich z całego państwa. Co do Izraelitów, obowiązują ich te same zasady, które obowiązują nomadów chcących osiedlać się w danym miejscu: muszą sobie wywalczyć dane terytorium, gdzie będą mogli egzystować jako lud osiadły. W tych czasach granice były płynne, nie ma zatem w tym nic oburzającego. Obietnica Boża zaskakuje w inny sposób. Jest tam powiedziane, że mleko i miód będą płynąć z Ziemi Obiecanej. Sęk w tym, że akurat te dwie cenne substancje same nie płyną, trzeba je zdobywać. Potrzebna jest ludzka praca. Tak więc Bóg obiecuje, że ludzka praca będzie przez Niego błogosławiona i będzie przynosiła owoce. Od czasu wygnania z ogrodu Eden ludzka praca stała się uciążliwa. Odtąd mamy obietnicę, że ludzka praca stanie się drogą, która pozwoli ludziom przywrócić utracony Eden. Dzięki posłuszeństwu Prawu Bożemu, Ziemia z powrotem stanie się rajem! Właśnie stąd pochodzi pracowitość synów Abrahama: oni rozumieją, że pracowitość jest cnotą wymaganą od nich przez Boga. Kiedy pracują na swojej ziemi, synowie Izraela uprawiają ziemię otrzymaną od Boga. Pracują nad przywróceniem raju na Ziemi! Samo się nie stanie. Bóg prosi człowieka o współpracę. Jest to zaproszenie wielkie i wymagające. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi10:46 76 10:46Bóg zstępuje do walki (Wj 3, 8) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nie można deklarować wiary w Boga Przymierza i równocześnie odrzucać tych, których On ustanowił jako pasterzy swojego Ludu. Bóg przypomina Mojżeszowi przymierze zawarte z patriarchami. Podkreśla, że choć patriarchowie znali tetragram JHWH, nie poznali głębi kryjącej się za tym imieniem, bo nie byli świadkami cudów łamiących prawa przyrody, nie doświadczyli też Boga jako wyswobodziciela. Znali Boga jako El-Szadaj, czyli jako Bóg Wyżyn, Bóg Nieba. Nie zostało im dane poznać wszystkich jego cech. Dopiero wyjście z Egiptu objawi w pełni, że Haszem jest Bogiem nad bogami i Panem nad panami, Bogiem wielkim, potężnym i straszliwym (Pwt 10, 17). Haszem daje Mojżeszowi siedem obietnic (ponumerowałem je w tekście), z czego cztery opisują dzieło wyjścia z Egiptu: uwolnię, wybawię, wyswobodzę, wezmę. Przeto powiedz Izraelitom: Ja jestem JHWH! (1) Uwolnię was od jarzma egipskiego i (2) wybawię was z niewoli, i (3) wyswobodzę was wyciągniętym ramieniem i przez surowe kary. I (4) wezmę sobie was za mój lud, i (5) będę wam Bogiem, i przekonacie się, że Ja, JHWH, Bóg wasz, uwolniłem was spod jarzma egipskiego. Potem (6) wprowadzę was do ziemi, którą z ręką podniesioną przysiągłem dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. (7) Dam ją wam na własność. Zaiste, Ja jestem JHWH!» (Wj 6, 6-8) W szóstym wersecie Bóg mówi dosłownie: Ja JHWH wykupię was wyciągniętym ramieniem. Znaczenie imienia JHWH jest ukazane w całej swej prawdzie. Chodzi o to, że Haszem jest Bogiem, który wkracza w historię, który nawiązuje przymierze z ludem wybranym przez Siebie i go wybawia. Objawia swoją ojcowską miłość przez własną niezłomną wolę wyciągania z niewoli swojego pierworodnego ludu. Od czasownika wybawić pochodzi słowo Goel wybawiciel, który ma bardzo precyzyjne obowiązki w Prawie Mojżeszowym (Kpł 25, 25; Lb 25, 19; Pwt 25, 6). Goel jest najbliższym krewnym i ma z urzędu kilka zadań: jest zobowiązany do pomsty, a także do wzbudzenia potomstwa zmarłemu krewnemu, jeśli ten odszedł nie zostawiając syna. Ma też za zadanie wykupić krewnego, jeśli stał się niewolnikiem i bronić wdów ze swojego rodu. Goel jest wybawicielem, wykupicielem i obrońcą. Takim jedynym ratunkiem. Niewolnik lub wdowa musieli oprzeć na nim całą swoją nadzieję, nie mogli znaleźć oparcia ani w sobie, ani w innych ludziach. W szóstym wersecie dowiadujemy się, że właśnie Bóg jest Goelem Izraela. To będzie powtórzone w psalmach (Ps 78, 35; 103, 4) oraz 17 razy w księdze Izajasza (Iz 41-63). Tutaj czynność wybawienia ma być dokonana wyciągniętym ramieniem. To jest znamienne, bo my Chrześcijanie wierzymy, że Jezus jest ramieniem Ojca. Czyli wszystko pasuje: Jezus, ramię Ojca, jest Mesjaszem i Goelem (czyli wykupicielem). W listach świętego Pawła te dwa słowa będą ciągle skojarzone ze sobą: wielokrotnie powtórzy Chrystus odkupił nas. W jego rozumieniu jest to jednoznaczne ze stwierdzeniem, że Jezus jest Goelem Izraela, a więc Jezus jest Bogiem, a cała ludzkość jest wszczepiona w lud Izraela i stanowi z nim już tylko jeden lud, tak jak to było wcześniej zapowiedziany przez proroków (kiedyś wrócimy do tego tematu, bo jest bardzo ciekawy i istotny). Tak jak Mojżesz, Jezus jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, bo stoi po stronie Boga jako Słowo Ojca oraz po stronie ludzi jako Słowo wcielone. Mojżesz nie jest aż takim doskonałym pośrednikiem: stoi tylko po stronie ludzi. Ale względem Izraelitów jest przedstawicielem Haszem jako Goela to znaczy miłosiernego Boga rodziciela, który wyciąga swój lud pierworodny z niewoli za pośrednictwem swojego wybranego. Mojżesz jest tak podekscytowany tą wieścią, że biegnie zanosić to piękne przesłanie Izraelitom. Niestety oni są zbytnio ciemiężeni, nie mają już sił ani na słuchanie, ani na nadzieję. Mojżesz i Aaron muszą iść naprzód nawet wbrew niewierze Izraelitów. Praca na rzecz Haszem jest prawdziwą walką duchową, która wymaga wielkiego męstwa. Boży wybrani muszą ciągnąć Boże plany wbrew faraonowi, wbrew Izraelitom i wbrew sobie samym. W całkowitym zapomnieniu o sobie, muszą uzbroić się w duchową zbroję, jak to powiedział święty Paweł do Efezjan: (Ef 6, 13-18) Mojżesz i Aaron muszą oprzeć się jedynie na Bogu. Muszą patrzeć wyłącznie na Niego. Muszą być posłuszni Bogu nawet jeśli wydaje się, że to nie przynosi efektów. Na tym polegają cnoty wiary, nadziei i miłości: na wytrwaniu do końca w ufności Bogu. W historii wyzwolenia Izraelitów, skończyły się słowa i zachęty, czas na akcję, czas na wojnę! Jest to zwrot w opowiadaniu, a w literaturze biblijnej takim przerywnikiem jest lista genealogiczna. Wymieniona genealogia skupia więcej uwagi na synów Lewiego, zapowiadając ich kluczową rolę w całej tej przygodzie. To jest też potwierdzenie tego, że Mojżesz nie jest Bogiem. Jest zwykłym człowiekiem, jest dziedzicem konkretnej rodziny. Jego rodzina zresztą wcale nie jest doskonała ani wzorowa, ma już kilka poważnych grzechów na swoim koncie, ale to Bogu nie przeszkadza.15:48 112 15:48Goel Izraela (Wj 6) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Bóg nie jest Tym, który jest. On jest JA jestem. Czyli jest podmiotem, podmiotem mówiącym. Skoro do nas przemawia oznacza to, że jest transcendentny że jest oddzielony od swojego stworzenia. Gdyby Bóg był immanentny, żylibyśmy z Nim w fuzji rozmowa z Nim nie byłaby możliwa. Do rozmowy potrzeba dwóch oddzielnych podmiotów. Słysząc JA jestem dowiadujemy się, że Bóg jest podmiotem odrębnym od nas. Żydowski filozof Martin Buber napisał, że w momencie kiedy Bóg mówi JA, w konsekwencji powołuje TY czyli oddzielny podmiot, który również staje się zdolny powiedzieć ja. Na słowie ja opiera się pojęcie osoby. Ale zanim stanę się osobą zdolną do powiedzenia ja, potrzebuję najpierw spotkać kogoś innego który, mówiąc o sobie Ja, powoła mnie jako ty, czyli powoła mnie do tego, abym stał się więcej niż jednostką. Będąc ty staję się osobą zdolną do rozmowy, do wymiany. To czyni mnie wyjątkowym i niepowtarzalnym. Jednostki są wszystkie do siebie podobne. Zresztą rządzący wolą mieć do czynienia z jednostkami niż z osobami, bo jednostkami można łatwo zarządzać. Na przykład kiedy ktoś utożsamia się z własnym zawodem, z osoby staje się już tylko jednostką, niewolnikiem swojego pracodawcy utrata pracy oznacza dla takiej jednostki rozpad całej jej osobowości. Dlatego będzie się zgadzała na wszystkie poniżenia, byleby nie straciła pracy. Faraon dążył do tego, aby sprowadzać Hebrajczyków do roli jednostki, niewolnika. Niewolnik nie ma prawa mówić Ja - faraon nie zwraca się do niego jak do osoby, ale jak do trybika w sprawnej maszynie gospodarczej. Kiedy Bóg postanawia uwolnić swój lud, zaczyna od powiedzenia Mojżeszowi JA jestem. W konsekwencji cały lud jest powołany w osobie Mojżesza jako Ty. Każdy członek tego ludu jest powołany do tego, aby stać się osobą zdolną do stawienia się w wolności na spotkanie z Haszem, z Bogiem Świętym, z Bogiem Przymierza, z Bogiem uwalniającym, wybawiającym. Stawka jest naprawdę duża w tym krótkim wersecie 3,14 (łatwo go zapamiętać, bo 3,14 kojarzy się z liczbą pi)! Tu jest objawiony święty Tetragram to znaczy cztery litery bożego imienia: Jod-He-Waw-He ( ). Istnieje tradycja, według której nie wolno wymawiać świętego imienia. Żydzi zamiast niego wymawiają słowo Adonaj (to znaczy Mój Pan). Na określenie Boga mówią też często po prostu Haszem co znaczy To Imię. Katolicy mieszczą się w tradycji żydowskiej, bo w naszych Bibliach w miejscu JHWH występuje słowo PAN. Lepsze tłumaczenia piszą słowo PAN dużymi literami, aby było wiadomo, że w oryginale występuje święty Tetragram. Natomiast szacunek żydów do świętego Imienia jest tak wielki, że każdy skrawek papieru, na którym są zapisane cztery litery Bożego Imienia nie może być wyrzucony do kosza ani nawet spalony. Musi być pogrzebany na cmentarzu, tak jak ludzkie zwłoki. Jeśli chodzi o protestantów, niektórzy starają się odtwarzać oryginalne brzmienie świętego imienia: bywają wielkie kłótnie na temat tego, jak powinno być wymawiane: czy jako Jahwe, czy Jave, czy Jehowa, Dżehowa itd. Natomiast chyba rozumiemy, że w Świętym Imieniu nie chodzi wcale o jego brzmienie chodzi istotę, chwałę i autorytet samego Boga. Jeszcze inna tradycja protestancka woli używać terminu WIEKUISTY, który kładzie bardziej nacisk na pojęcie odwiecznego bytowania. Idea wiekuistości jest jak najbardziej adekwatna, bo ten aspekt występuje w Bożym Imieniu. Lecz w gruncie rzeczy słowo Wiekuisty ma posmak bardzo filozoficzny, podczas gdy synowie Abrahama odczuwają ogromną bliskość ze swoim Bogiem. Zresztą dlaczego Imię Haszem nie zostało objawione Abrahamowi, ale dopiero Mojżeszowi? Dlatego, że Imię Boga może być objawione dopiero w kontekście wyzwolenia, wybawienia. Nie można zrozumieć istoty Boga bez perspektywy Jego Wszechmocy i Jego Miłosierdzia. Imię Haszem musi być również skojarzone z wolnością, bo pełne bytowanie wiąże się z byciem wolnym. Cały wszechświat zaistnieje dopiero wówczas, kiedy stanie się wolny. I właśnie człowiek posiada klucz do tej wolności, do doprowadzenia całego stworzenia do komunii z Bogiem. W modlitwie Ojcze nasz: mówimy święć się Imię twoje. Jakie to imię? Przede wszystkim takie, że jest Ojcem, naszym Ojcem. Do Boga nie przychodzi się pod zniewalającą opiekę, tak jak się przychodzi do matki. Przychodzi się do Ojca, żeby się nauczyć stać się osobą, żeby się nauczyć żyć w wolności, żeby się nauczyć przekraczać własne granice, wychodzić z Egiptu. Egipt etymologicznie znaczy bowiem granice, brzegi. Wyjść z Egiptu to przestać być niewolnikiem lub jednostką i stać się osobą wolną synem. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi13:40 160 13:40Imię Boga - JA jestem JHWH (Wj 3, 14) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Imię Boga wyraża ideę, że Bóg nie ogranicza się do bycia w przeszłości stworzycielem wszelkiego bytu. Bóg w teraźniejszości podtrzymuje wszelki byt w istnieniu i równocześnie otwiera przyszłość, otwiera drogę, historię, nadzieję. Bóg Abrahama nie ma nic wspólnego z wielkim zegarmistrzem filozofów. W pierwszym słowie Boga skierowanym do Abrahama (Rdz 12,1) słyszymy: Lech lecha czyli idź w siebie, ruszaj w drogę, w duchową podróż, spotkasz Boga w głębi swojej duszy w teraźniejszości tam Go znajdziesz. Bo istota Boga jest taka, że Bóg JEST w teraźniejszości. Dla Niego nie istnieje ani wczoraj, ani jutro. On jest wieczną teraźniejszością. Spotkać Boga możemy tylko w teraźniejszości, tylko tu i teraz. My rodzimy się, pielgrzymujemy i umieramy. Żyjemy w czasie. Szukamy Boga na zewnątrz, chętnie byśmy gdzieś wyruszyli na poszukiwanie Go w górach himalajskich, w nieokreślonej przyszłości. Ale Boga nie można spotkać jutro. Boga można spotkać tylko w teraźniejszości, tylko tutaj, tylko w naszym wnętrzu. Imię Boże przekazuje następne przesłanie: nie martw się o jutro. Jutro nie istnieje. Teraźniejszość istnieje, tylko ona się liczy. Spotkać Boga, iść za Bogiem można to robić tylko i wyłącznie w teraźniejszości. Lech lecha mamy pracować nad sobą dzisiaj, zrzucając z siebie ciężar przeszłości, która dla Boga już się nie liczy. Jesteśmy wezwani do wzrostu, kierując naszą uwagę na teraźniejszość. Doskonalić się możemy tylko w teraźniejszości i ku niej powinniśmy kierować nasze myśli i nasze wysiłki. Bóg filozofów jest majestatycznym Jestem - niezmiennym, odwiecznym. Taki obraz uspokaja. Ale Bóg objawił się inaczej. Jego Jestem jest niedokonane. Jest otwarte na przyszłość, na historię, na nadzieję. Sam Bóg się nie zmienia (bo żyje poza czasem), ale objawia swoje zamiary w historii stworzenia. Daleko tu do ślepego przeznaczenia. Imię Boga powinno być kojarzone z wolnością, życiem i rozwojem. Bóg jest teraźniejszością, a teraźniejszość jest prawdą. Bo kłamstwo opiera się na oszustwie dokonującym się w czasie. Można kłamać o rzeczach odległych, nie można kłamać na temat tego, co jest tu i teraz. Bóg jest Prawdą odwieczną objawioną w teraźniejszości. Tej prawdy nie można poznać zmysłami. Dopóki opieramy nasze postrzeganie na zmysłach, nie spotkamy Boga. To, co żyje w czasie, nie może nawet zbliżyć się do tego, co wieczne. Zmysły służą poznawaniu rzeczy materialnych. Dusza służy poznawaniu rzeczy duchowych. Zmysły nie służą do poznania Prawdy. Wiekuista Prawda może być poznawana tylko i wyłącznie przez wieczną duszę. Boga należy szukać duszą. Nasza dusza powinna stawać się coraz doskonalszą, coraz wrażliwszą na duchowe bodźce. Dzięki temu będzie w stanie poznać odwieczną Prawdę. Jako ludzie nie posiadamy aparatu umysłowego, aby zrozumieć Boże Imię. Żadne porównanie ze świata materialnego nie jest odpowiednie. Bożą Istotę można odczuwać tylko duszą, i tylko o tyle, o ile dusza zjednoczy się z Bogiem. Skoro Boga poznajemy duszą, poznajemy Go poza czasem. Czas nie ma istnienia, bo jest poza Bogiem. Nasze poznawanie Boga nie jest procesem posiadającym jakiejś etapy czy fazy. Boga można poznać natychmiast, w teraźniejszości, o ile On da nam taką łaskę. To najświętsze imię na początku wydawało nam się zagadkowe, oderwane od rzeczywistości. Po jego zgłębieniu odkrywamy, że rzeczywiście oddaje istotę Boga: Bóg jest Prawdą, Bóg jest Drogą i Bóg jest Życiem. Do tych wniosków można dojść tylko duszą. Nie można do nich dojść na podstawie zmysłów. Bo zmysły żyją w czasoprzestrzeni, która tworzy dystans, która oddziela, podczas gdy we wszystkim istnieje jedność. Wszystko jest jednością i jest doskonałe w swej prostocie. Człowiek widzi tylko fragmenty porozdzielane czasem i przestrzenią. To zmysły ciała sprawiają, że tak widzi. Natomiast, kiedy dusza jest zjednoczona z Bogiem, wówczas jest jej dane dostrzegać bezpośrednio, w różnym stopniu jasności, zależnie od łaski, jaką otrzymuje. Z naszej strony wszystko sprowadza się do dziecięcej ufności w oddawaniu Bogu każdej chwili życia ze wszystkim, co ona przynosi. Taką treść zawiera w sobie wezwanie czuwajcie i to jest najdoskonalsza droga rozwoju całkowite ogołocenie siebie i doskonała ufność. W Nowym Testamencie istota Boga będzie wyrażona w słowach Bóg jest miłością. Miłość wyraża się oddaniem siebie i wszystkiego na wzór Jezusa. Nasze oddanie jest procesem, który trwa staje się. Natomiast w miłosnym oddaniu można trwać poza czasem i ponad czasem. Czas wtedy płynie wewnątrz naszego życia w Bogu. Pełne, trwałe oddanie sprawia, że dusza, która żyje w Bogu, żyje w wieczności i nic, co istnieje w czasie, nie zakłóci jej miłosnego zjednoczenia z Bogiem. Tego życzę wam i sobie. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi14:51 202 14:51Imię Boga - Jestem, który jestem (Wj 3, 14) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Faraon wpadł w obłęd i rozkazał egipskim położnym zabijać wszystkich nowonarodzonych chłopców. Istnieje w Biblii taka zasada, że kiedy mężczyźni zatracają się w ciemnościach szaleństwa, wówczas kobieta przywraca harmonię, pełniąc swą rolę strażniczki mądrości. Wobec śmiertelnego szaleństwa króla, położne staną po stronie życia. Boją się Boga w takim znaczeniu, że uznają Jego autorytet ponad autorytetem faraona. Stoją przed wyborem posłuszeństwa względem króla albo względem Boga. Wybiorą stronę Boga, stronę życia. Biblia cały czas opowiada nam tę samą historię o ludzkim szaleństwie z jednej strony, a z drugiej - o Bożym wybawieniu, które stało się niezbędne w obliczu ludzkiego obłąkania prowadzącego do szczytu zła, do powszechnej śmierci, do samozagłady. Bóg ciągle ostrzega: odejście od Prawa Bożego prowadzi do śmierci. Najgorsze jest to, że ta nauka biblijna jest ciągle potrzebna. Dzieciobójstwo to szczyt dzieł władcy ciemności i znak jego działania. Nadzieję przynosi Ruchu Oporu położnych egipskich. Kobiety wystąpiły w obronie życia, bo są one strażniczkami mądrości. Zauważcie, że pierwsze osoby, które weszły na drogę oporu to kobiety. Przez nie będzie mógł narodzić się wybawiciel wybrany przez Boga. Faraon, sprzeciwiając się temu, pociągnie cały kraj do przepaści. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Aborcja wszystko o aborcji przygotowanie do aborcji problem aborcji w polsce statystyki aborcji na świecie przyczyny aborcji zakaz aborcji liczba aborcji w polsce usuwanie ciąży kraków Homoseksualizm Adopcja Małżeństwo Wybory farmakologiczne przerwanie ciąży przerwanie ciąży do którego tygodnia przerwanie ciąży forum przerwanie ciąży jak wygląda przerwanie ciąży słowacja przerwanie ciąży w polsce mifegyne przerwanie ciąży krzyzowka feminizm chrześcijański postulaty feministek feminizm egzystencjalny słynne feministki pozytywny feminizm feminizm fale poglądy feministek feminizm socjalistyczny rzeź niewiniątek znaczenie rzeź niewiniątek frazeologizm znaczenie rzeź niewiniątek obraz rzeź niewiniątek zdanie rzeź niewiniątek film rzeź niewiniątek książka rzeź niewiniątek dziady rzeź niewiniątek kaczmarski Kaja Godek fundacja życie i rodzina ordo iuris chrońmy dzieci Historia biblijna Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi11:26 67 11:26Kobiety przynoszą zbawienie (Wj 1, 15-22) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz po wyczerpującej wędrówce, dotarł wreszcie do pierwszej studni po drugiej stronie pustyni. Studnie, to jedno z nielicznych miejsc w tej kulturze, gdzie spotykają się kobiety i mężczyźni. Ze studni kobiety czerpią wodę do prac domowych, podczas gdy mężczyźni tam prowadzą swoje stada. Jest to miejsce rozmów, spotkań, odpoczynku po całodziennej pracy. Tam też jest rzadka okazja do porozmawiania z płcią przeciwną. (Wj 2, 16-21) Przed chwilą usłyszeliśmy telegraficzny przekaz biblijny. Tradycja ustna jest bardziej rozwinięta. Dopowiada, że Mojżesz nie od razu został dobrze przyjęty. Targum (czyli aramejskie tłumaczenie Biblii z czasów Jezusa) opowiada, że kiedy Reuel dowiedział się, że Mojżesz jest zbiegiem egipskim, przyjął go raczej szorstko: wrzucił go do cysterny na okres 10 lat! Kiedy Reuel dowiedział się, że Mojżesz uciekł przed faraonem, wrzucił go do cysterny. Ale Sefora, jego wnuczka, karmiła go potajemnie przez 10 lat. Po dziesięciu latach, wydobyła go z cysterny. (Targum Jonatan) Z jakiego powodu Reuel miałby go tak traktować? Prawdopodobnie dlatego, że rozpoznał znaki, które Mojżesz nosił i które wskazywały na jego godność książęcą, bądź na jego stanowisko zarządcy świątyni Józefa-Amenofisa. Bo kopalnie Timna utrzymywały kontakty ze swoimi klientami, w szczególności ze świątynią Józefa-Amenofisa. Reuel rozpoznał Mojżesza i się przestraszył: co mu zrobi faraon, jeśli się dowie, że tak ważna osobistość tu trafiła? Dlatego postanowił zatrzeć ślady i wrzucić Mojżesza do cysterny, tak samo jak zrobił to kiedyś faraon, kiedy chciał ukryć przybycie Józefa do Egiptu: wrzucił go do cysterny na 12 lat. Targum opowiada dalej: Po wyjściu z cysterny Mojżesz wszedł do ogrodu Reuela, składał Bogu dzięki i modlił się przed Panem, który dla niego zrobił cuda. Zauważył laskę, która została stworzona w ogrodzie Eden jako gałąź Drzewa Życia i na której były wygrawerowane litery Wielkiego Imienia, przez którego Mojżesz był przeznaczony do dokonania wielkich znaków w Egipcie, dzięki któremu miał rozdzielić wody Morza Czerwonego i wydobyć wodę ze Skały. Laska tkwiła w ziemi na środku ogrodu. Mojżesz natychmiast wyciągnął rękę i ją chwycił. Postanowił zamieszkać u Reuela, który dał mu za żonę Seforę, swoją wnuczkę. Targum przekazuje nam tradycję ustną. Ta tradycja bardzo długo zastanawiała się nad pochodzeniem laski Mojżesza. Co to za patyk, który odegra tak wielką rolę w pojedynku między Mojżeszem a faraonem? W Egipcie laski pasterskie były oznaką władzy wielkich dygnitarzy. Bogowie potrafili czynić cuda za ich pośrednictwem, dlatego ludzie bali się tych, którzy pokazywali się z takimi laskami. Znając cuda, jakich Mojżesz dokonał przy pomocy swojej laski, rabini zastanawiali się nad naturą tego drewna. Czy to był zaczarowany obiekt? Oczywiście nie Biblia nie lubi czarów. Trzeba było szukać innej odpowiedzi. Tak naprawdę, jeśli przy pomocy tej laski Mojżesz dokonał cudów, to nie dlatego, że drewno było magiczne, ale dlatego, że pochodziło od Boga. Zostało stworzone przez Boga! Kiedy Bóg mógł je stworzyć? Na początku! Bo WSZYSTKO zostało stworzone na początku, nic nie zostało stworzone później. Jeśli więc takie drewno istnieje, musi pochodzić z Edenu i należeć do Adama. W taki sposób to opowiada Midrasz Pirke Rabiego Eliezer. Rabi Lewi powiedział: laska stworzona między dwoma słońcami została przekazana pierwszemu człowiekowi w ogrodzie Eden. Adam przekazał ją Enochowi. Enoch przekazał ją Noemu. Noe przekazał ją Semowi. Sem przekazał ją Abrahamowi. Abraham przekazał ją Izaakowi, Izaak przekazał ją Jakubowi. Jakub przyniósł ją do Egiptu i przekazał swojemu synowi Józefowi. Po śmierci Józefa jego dom został opustoszony i przeniesiony do pałacu faraona. Jetro był jednym z magów Egipskich. Zobaczył laskę i znaki na niej wygrawerowane. Bardzo ją zapragnął i ją przywłaszczył. Zabrał ją i posadził na środek swojego ogrodu. Żaden człowiek nie potrafił do niej podejść. Kiedy Mojżesz dotarł do Jetro, wszedł do jego ogrodu i zauważył laskę. Przeczytał litery na niej wypisane. Wyciągnął rękę i wziął laskę. Jetro to zauważył i zawołał: Ten jest przeznaczony do uwolnienia Izraelitów z Egiptu w przyszłości!. Dlatego dał mu Seforę za żonę. To oczywiście zbajerowana opowieść ale takie jest otoczenie biblijne warto się na nie otwierać. Bo Tora pisana jest zanurzona w tradycji Tory ustnej i karmi się nią. Jezus się nią karmił, ewangeliści się nią karmili, Paweł się nią karmił dlatego wiele zapisów Nowego Testamentu odnosi się do tej tradycji ustnej warto ją poznawać, przynajmniej na podstawowym poziomie, jak to robimy na tym kanale. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi10:27 66 10:27Laska i żona Mojżesza (Wj 2, 16-25) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Wreszcie przyszedł czas na zapoznanie się z Mojżeszem, bohaterem najbliższych czterech ksiąg biblijnych. Z tekstu biblijnego jasno wynika, że ojciec i matka Mojżesza należeli do najwyższej arystokracji egipskiej, gdyż znajdowali się w bezpośrednim sąsiedztwie faraona. Jokebed włożyła niemowlę do koszyczka i umieściła w sitowiu na brzegu Nilu, podczas gdy Miriam (czyli Maryja), siostra Mojżesza, pilnowała go z oddali. W każdym razie wydarzenia wokół Mojżesza dzieją się na dworze królewskim: córka faraona kąpała się w tym właśnie miejscu, znalazła koszyk (arkę) i zlitowała się nad dzieckiem. Jest ona kolejną kobiecą postacią biblijną, która pełni swą rolę strażniczki mądrości zbuntowała się przed szaleństwem swojego ojca i stanęła po stronie życia. Dzięki interwencji Miriam, noworodek wrócił pod opiekę Jokebed. Nie wiemy, jakie imię Mojżesz otrzymał od swoich rodziców. Znamy go pod imieniem nadanym przez córkę faraona. Mojżesz to po egipsku Mos czyli po prostu Syn. Słowo to występuje na przykład w imionach faraonów: Tutmozis znaczy syn boga Tota albo Ramzes znaczy syn boga Ra. Mojżesz jest synem, nie jest doprecyzowane czyim, bo został wydobyty z Nilu z tej pierwotnej rzeki, z której każda żyjąca istota bierze swój początek. A skoro wody Nilu niosły Mojżesza, córka faraona patrzyła na niego jak na prezent od bogów, nawet jeśli był Hebrajczykiem. Chrześcijanom imię Syna (bez doprecyzowania ojca) kojarzy się z Jezusem, który jest pierworodnym Synem absolutnym Synem. Jezus również wyszedł z wód Jordanu po swoim chrzcie i tam dopiero świat się dowiedział, że Jezus jest umiłowanym Synem Ojca. Bo synostwo jest związane z przejściem przez wody. Jest to prawda biologiczna: dziecko rodzi się przechodząc przez wody swojej matki. Ale trzeba jeszcze powtórnie przejść przez wody, aby powtórnie się narodzić. To obmycie wodą objawia prawdziwą tożsamość człowieka. Mojżesz raz się narodził, ale wrócił do wody Nilu. Córka faraona go stamtąd wybawiła, dając mu drugie narodziny i nowe imię. Tę samą drogę będzie musiał pokonać Lud Izraela, kiedy przejdzie przez wody Morza Czerwonego. Dopiero po przejściu tych wód, Izrael uwierzy w Pana, który objawi swoją moc, ale objawi również swoje ojcostwo, gdyż Bóg powie o Ludzie Wybranym, że jest pierworodnym wśród Ludów. Czyli biologiczne narodziny to jeszcze za mało. Trzeba jeszcze narodzić się z wody i z Ducha - jak powie Jezus Nikodemowi (Jn 3,5) aby otrzymać tożsamość synowską już nie tylko od matki, ale i od ojca. Każdy człowiek, aby poznać swoją prawdziwą tożsamość, musi przejść przez ojcowskie wody: Nil dla Mojżesza, Morze Czerwone dla Ludu Wybranego, Jordan dla Jezusa, chrzest dla chrześcijan. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi12:00 104 12:00Mojżesza powtórne narodzenie (Wj 2, 1-10) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Bóg chciał zabić Mojżesza! O co tutaj chodzi? Ten zwrot akcji trochę przypomina nocną walkę Jakuba z Bogiem, kiedy Wybrany wracał z wygnania do Ziemi Obiecanej (Rdz 32, link powyżej). Mojżesz również musiał stoczyć podobną walkę w kluczowym momencie swojego życia. Chodzi o to, żeby Mojżesz dokonał radykalnego i nieodwołalnego wyboru. Musi wypowiedzieć się, po której stronie stoi: Boga, czy faraona? Bo na tym etapie w Mojżeszu jeszcze zostało coś z księcia egipskiego. Ma podwójną tożsamość Izraelity i Egipcjanina, podobnie jak Jakub chciał być równocześnie i Jakubem i Ezawem. Jakub w czasie swojej walki z Bogiem musiał zdecydować się na jedną z tych tożsamości. Mojżesz również musi opowiedzieć się za któryś ze stronnictw. To opowiedzenie się nie może być tylko deklaracją słowną, musi być też potwierdzone w czynach przez posłuszeństwo Prawu Bożemu. A Prawo Boże jest takie, że ktokolwiek uważa siebie za syn Abrahama musi być obrzezany (to było w siedemnastym rozdziale Księgi Rodzaju, link powyżej). Obrzezanie jest cielesnym i niezatartym znakiem chęci przynależności do Przymierza z Bogiem Abrahama. A tu okazuje się, że Eliezer, drugi syn Mojżesza, nie jest obrzezany! To objawia, że serce Mojżesza również nie jest obrzezane, że jeszcze nie dokonał radykalnego wyboru. Przed wypełnieniem swojej misji, Mojżesz musi wymazać wszelką dwuznaczność. Nie może być równocześnie Izraelitą i Egipcjaninem. Sefora natychmiast to zrozumiała, bo jako kobieta jest strażniczką mądrości. Reaguje szybko i mądrze i dokonuje obrzezanie chłopca. Mało tego, zaznacza Mojżesza krwią z tego zabiegu. Tekst Biblijny mówi wstydliwie o nogach Mojżesza, ale chodzi raczej o eufemizm dla narządów Mojżesza. Tym samym zarówno Eliezer jak i Mojżesz zostali naznaczeni krwią obrzezania i podczas plag egipskich zostaną uratowani dzięki krwi Przymierza. Mojżesz definitywnie zerwał ze swoją egipską przeszłością, stał się więc godnym posłańcem Boga na rzecz Ludu Wybranego. Drugi kontekst tej opowieści dotyczy wiarygodności Mojżesza względem Izraelitów jako proroka Boga Abrahama. Lud boży potrzebuje kryterium dla rozeznawania, czy dany prorok pochodzi od Boga. Prawo Boże zapisane w Księdze Powtórzonego Prawa podaje, jakie jest kryterium dla rozeznawania autentycznych proroków. Nie wystarczy, żeby prorok był pokorny, żeby był pobożny, żeby miał ogromną wiarę, ogromną wiedzę, lub żeby czynił cuda i uzdrowienia. To wszystko jeszcze nie świadczy o tym, że ktoś pochodzi od Boga. Prawdziwego proroka można rozpoznać po tym, że jest posłuszny Bogu, że jest posłuszny Prawu Bożemu, czyli że przestrzega całe Prawo Mojżeszowe (bo według Jezusa, Prawo Boże i Prawo Mojżeszowe to jedna i ta sama rzecz, odsyłam do przedostatniego odcinka, link powyżej). Jeśli dany prorok dobrowolnie nie przestrzega choć jednego najmniejszego przykazania, jest to dla nas oznaka, że ta osoba nie może być Bożym prorokiem. Przemawia w innym, niż w Bożym imieniu. Całą jego teologię możemy wyrzucić do kosza i musimy odsunąć taką osobę od posługi nauczania. W obliczu fałszywych proroków reakcja Ludu Bożego powinna być radykalna i natychmiastowa, bo przecież tak Bóg postąpił w stosunku do Mojżesza i tak nam nakazał czynić w trzynastym rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa: niczego nie dodasz i niczego nie ujmiesz. (Pwt 13, 1-4) Kryterium dla rozpoznania fałszywych proroków jest jednoznaczne: nie wolno patrzeć na znaki, uzdrowienia i cuda, jakie dany prorok dokonuje, ale na to czy naucza całe Prawo Boże, czy przestrzega całe Prawo Boże, czy nie dodaje żadnego nowego prawa, oraz czy nie znosi żadnego prawa. Bóg udając, że chciał zabić Mojżesza, pokazał nam przykład postępowania z fałszywymi prorokami. Bóg przestrzega własne prawo! Bo dalszy ciąg trzynastego rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa instruuje nas, jak mamy postąpić z fałszywymi prorokami: Winieneś go zabić, pierwszy podniesiesz rękę, aby go zgładzić, a potem cały lud. Ukamienujesz go na śmierć, ponieważ usiłował cię odwieść od JHWH, Boga twojego, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Cały Izrael, słysząc to, ulęknie się i zaniecha tego zła pośród siebie. (Pwt 13, 5-11) Wracając do Mojżesza, dzięki interwencji Sefory przeszedł egzamin dojrzałości wiary: jego wiara musiała przejawiać się posłuszeństwem Prawu Bożemu. Aaron może wreszcie dołączyć do niego. Jako autentyczni prorocy zaliczający test trzynastego rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa, mogą stanąć przed starszyzną Izraelitów, przemawiać do nich w imię Haszem (Boga Przymierza), dokonać cudów dzięki którym lud uwierzy i odda pokłon przed wybawicielem, to znaczy przed Wybranym, za pośrednictwem którego Bóg uratuje swój Lud od niewoli. Nie będzie to łatwe, przekonamy się już w następnym odcinku. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi12:58 101 12:58Mojżesz fałszywym prorokiem? (Wj 4, 24-26) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Bóg zbawia, jednak praca leży po stronie Mojżesza. To naprawdę ważny moment. Mamy tutaj samo sedno tego, co się fachowo nazywa dynamiką sakramentalną, obecną w całym Piśmie Świętym. Bóg nie lubi działać bezpośrednio, działa za pośrednictwem ludzi lub chociażby aniołów. Kiedy Mojżesz wyprowadza z Egiptu tak naprawdę Bóg wyprowadza. Kiedy Bóg wyprowadza, czyni to we współpracy z Mojżeszem lub jego następcami. Czyli Mojżesz jest widzialnym znakiem niewidzialnego Boga jest sakramentem Boga Zbawiciela. Kiedy lud Izraela będzie zdobywał Ziemię Obiecaną, będzie jasno widać, że to Bóg ją będzie zdobywał. Jak tylko Izraelici zaczną wojować według własnego uznania będą przegrywać. Bóg zawsze działa sakramentalnie to znaczy nigdy bez człowieka, zawsze poprzez człowieka. Tu jest serce Przymierza, tutaj widać jego wyjątkowość. Sam człowiek staje się znakiem Boga, Jego sakramentem. Dlatego też, gdy tylko człowiek odcina się od Boga, nie widać już w nim żadnych boskich cech, widać już tylko jego zwierzęce cechy. Bóg w świecie działa sakramentalnie, czyli za pośrednictwem innych ludzi. Dobroć Boga dociera do nas za pośrednictwem na przykład naszych rodziców i wychowawców. Zło, które nas dotyka, też jest narzędziem Boga - służącym do oczyszczenia nas, do przywrócenia nam jedności z Bogiem. Im wyższy stopień doskonałości, do której jesteśmy powołani, tym formowanie głębsze i bardziej bolesne. Mojżesz był oczyszczany przez 40 lat, bo był powołany do wyjątkowej bliskości z Bogiem! Nie wolno zniechęcać się cierpieniem. Wręcz odwrotnie. Każde cierpienie jest łaską, którą już teraz trzeba zrozumieć i przyjmować z wdzięcznością i wewnętrzną radością. Tak przyjęta prowadzi na wyższy stopień zjednoczenia z Bogiem. Dlatego oczyszczające cierpienie jest dobrodziejstwem, a ci, którzy zadają ból, są dobrodziejami, choć o tym nie wiedzą lub czynią to z innych pobudek. Oni także są narzędziami Boga, są sakramentami Bożego działania, bo z Bożej woli to czynią. Jednak nie zwalnia ich to z odpowiedzialności za to, co robią. Wszystko dzieje się z woli Bożej. Bóg wszystko kontroluje, w szczególności kontroluje szatana, który również jest narzędziem Boga służącym do próbowania i oczyszczania ludzi. Wszystko jest nieustanną próbą, jakiej wybrani są poddawani. Jest to próba miłości: czy większa jest w nich miłość niż zło, które ich dotyka? Wracając do tekstu biblijnego, w trzech poprzednich wersetach usłyszeliśmy wspaniałą obietnicę Boga. Teraz czekamy na odpowiedź kandydata czyli Mojżesza. A Mojżesz odrzekł Bogu: «Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?» (Wj 3, 11) Wszystko jest do zrobienia ogrom pracy przekraczającej ludzkie siły. Bóg chce dodać Mojżeszowi otuchy i obiecuje mu, że będzie z nim. A On powiedział: «Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, iż po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze». (Wj 3, 12) Będę z tobą można też to tłumaczyć Ja jestem z tobą. Dzisiaj już wiemy, że nie ma lepszej gwarancji powodzenia, ale w tym czasie, dla Mojżesza to są jeszcze zbyt abstrakcyjne sprawy. Jest świadomy tego, że będzie to również zbyt abstrakcyjne dla Izraelitów. Mojżesz zaś rzekł Bogu: «Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mnie do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, cóż im mam powiedzieć?» (Wj 3,13) Mojżesz wie, że Izraelici nie pójdą za pierwszym lepszym bogiem. Chcą być wierni Bogu ojców, Bogu Abrahama czyli El Szadaj. W tamtych czasach każdy lud utożsamiał się ze swoim bogiem. Pod tym kątem Izrael zachowuje się jak inne ludy. Aby znaleźć motywację do tego, żeby wyjść z ciemności niewoli, lud potrzebuje Boga, który zgromadzi go, który go zjednoczy, z którego będą mogli czerpać energię do powstania. Potrzebują Boga przynoszącego nadzieję. W odpowiedzi Bóg objawia Mojżeszowi swoje imię, ale nie jest to imię takie, jakie mają inne bóstwa. Ehje-Aszer-Ehje (Jestem-który-Jestem). To nawet nie imię, to łamigłówka! Nie takiej odpowiedzi się spodziewaliśmy! Pochylimy się nad tym kluczowym zagadnieniem w dwóch następnych odcinkach. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi07:55 154 07:55Mojżesz sakramentem zbawienia (Wj 3, 9-13) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz siedział sobie w świątyni Józefa-Amenofisa. Posłyszawszy strajkujących, wyszedł sprawdzić, co się dzieje. Zobaczył żałosne położenie tych, których uważał za swoich braci, a których milicja egipska próbowała przegonić przemocą. Sprzeciwił się. Te wydarzenia uwydatniają wrażliwość Mojżesza na los swoich bliskich. Pokazują też, że bardziej bał się Boga niż faraona i dobrowolnie wyrzekł się wygodnego życia księcia Egiptu. Wyrzeczenie się przez Mojżesza książęcego trybu życia jest pochwalone w Biblii. Mojżesz był zdolny i wykształcony, miał już chęci, aby działać w roli przewodnika Izraelitów. Okazuje się jednak, że nie był na to jeszcze gotowy ani on, ani Izraelici. Mojżeszowi brakuje jeszcze pokory. Bóg musi go oczyścić z jego wyniosłości, z jego gwałtowności. Mojżesz chciał dobrze, ale nie wolno uciekać się do zabójstwa, nawet w słusznej sprawie. Takie samo pouczenie możemy znaleźć w geście Piotra w Ogrodzie Oliwnym, kiedy będzie chciał własną siłą bronić Jezusa przed pojmaniem (J 18,36). Tak więc od samego początku księgi Wyjścia jest nam dane widzieć, jak przemoc panuje na świecie: zobaczyliśmy absurdalną przemoc faraona, który kazał zabić wszystkich nowonarodzonych chłopców. Ujrzeliśmy przemoc Mojżesza, który nie potrafił opanować swojego gniewu, a także przemoc panującą nawet wewnątrz Ludu Wybranego, bo Hebrajczycy biją się między sobą, choć są powołani do tego, aby stać się światłem dla narodów i przyciągać wszystkich do Boga Przymierza! Przesłanie pierwszego rozdziału Księgi Wyjścia jest następujące: świat jęczy w bólach przemocy i z utęsknieniem czeka na objawienie Tory, Prawa Bożego. Bardzo tego potrzebuje, aby uniknąć niebezpieczeństwa samozagłady. Tora musi zostać objawiona, aby nauczyć człowieka, jak ma kanalizować swoją przemoc i przemienić ją w motywację do służby bliźniemu, do miłości braterskiej. Człowiek nie potrafi tego osiągnąć samemu, potrzebuje pomocy i wskazówek od Boga. Tymczasem przemoc panuje na świecie, Mojżesz zabił człowieka i faraon musi zareagować. Gdyby Mojżesz był szeregowym pracownikiem świątynnym, to zdarzenie nie miałoby wydźwięku politycznego. Ale skoro Mojżesz był prawdopodobnie zarządcą całej świątyni, skoro został tam mianowany przez samego faraona, wówczas o jego czynie musiał dowiedzieć się faraon i konsekwencje dla Mojżesza byłyby wiadome. Mojżesz postanowił uciec. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi przemoc wobec osoby rodzaje przemocy w związku przemoc instytucjonalna definicja przemoc wobec dzieci niebieska linia osoba doznająca przemocy przemoc pojęcia przemoc w rodzinie prawa patologia przemoc12:18 59 12:18Mojżesz walczy własną siłą (Wj 2, 11-15) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Krzak gorejący. Mojżesz przeszedł tę samą drogę upokorzenia i oczyszczenia, jaką przeszedł Józef. Z księcia egipskiego znalazł się na poziomie dziecka-pastucha pilnującego obce owce. Jako pastuch, Mojżesz stał się wreszcie zdolnym do słuchania Boga. Bo tylko pokorni są zdolni do słuchania Bożych tajemnic. Góra Horeb to jakaś góra na pustyni Synaj, nie jest doprecyzowane która. Horeb pochodzi od czasownika HaRaB, to znaczy być suchym. Horeb to więc nic innego, niż sucha góra, pustynna góra. Nie chodzi o to, żeby zgadnąć o którą górę chodzi. Anioł Pański chodzi o samego Boga, który objawia się w formie widzialnej. Dla chrześcijan to wydarzenie zapowiada wcielenie Słowa Bożego, drugiej osoby Świętej Trójcy. Ogień Mojżesz jest zaznajomiony z obrazem Boga słońca Boga w ogniu. Ten ogień jest też zapowiedzią ognia ołtarza Izraelitów. Krzew dlaczego zwykły krzew? Nic nie spala się łatwiej, niż suchy krzew. Nie ma też nic pokorniejszego, niż zwykły krzew. Może to być obraz Ludu Wybranego lub każdego człowieka, który w kontakcie z Bogiem zamiast się spalić, jednak będzie zachowany od zniszczenia dzięki Miłosierdziu Bożemu. Ogień Boży może być czasami przerażający. Ogień oczyszczenia może grozić zniszczeniem, jednak Bóg w swojej dobroci nie tylko zachowuje swojego Wybranego od zniszczenia, ale go wywyższa. Według tradycji ustnej, im bardziej krzew płonął, tym więcej kwitł. Po zbliżeniu Mojżesz nie tylko widzi coś, ale też zaczyna słyszeć głos. Słyszy to, co widzi! To jest obraz tego, co się dzieje z nami, kiedy my czytamy Biblię. Czytając biblię patrzymy na nią, ale kiedy zaczynamy ją bliżej studiować, tak jak tutaj to robimy na tym kanale, kiedy szukamy tego, co chce nam powiedzieć, kiedy szukamy w niej odpowiedzi na własne pytania, nagle zaczynamy też słyszeć. Bóg dał nam Biblię po to, żeby do nas przemawiać, żeby nas rozpalać. Biblia jest ogniem, który rozpala tych, którzy się do niego zbliżają. W tym sensie, że przywraca im życie w obfitości, do tego stopnia że sami mogą innym przekazywać życie, rozpalać swoich bliskich! Dla rabinów krzew gorejący jest obrazem Tory, która pojawia się na pustyni. Jest to słowo, które przynosi życie właśnie tam, gdzie panowała śmierć. Pustynia (MiDBaR po hebrajsku) jest miejscem, gdzie pojawia się Słowo (DaBaR po hebrajsku). My również jesteśmy powołani do naśladowania Mojżesza. Również możemy usłyszeć to, na co patrzymy. Bo widzieć to za mało. To, na co patrzymy, musi do nas przemawiać. Sam ogień nie mówił, ale Mojżesz zbliżył się do niego z pytaniem Dlaczego? Dlaczego krzew się nie spala? Skoro zbliżył się z pytaniem, Słowo odpowiedziało! Próżne jest gadanie o Biblii i nawet próżne jest studiowanie Biblii, dopóki ktoś nie szuka odpowiedzi na własne egzystencjalne pytanie. Nie rozmawiamy o byle jakim wydarzeniu. Rozmawiamy o wydarzeniu historycznym, kluczowym. Bo Słowo z góry Horeb objawi sens historii. Kiedy człowiek słucha, wchodzi w wymiar czasowy. Oczy służą do postrzegania teraźniejszości chwili obecnej. Uszy są narządem czasu. Tu jest sedno religijności. Nie można słuchać chwilowo. Chwilowy dźwięk to szum, hałas. Słowo objawia się z czasem, z historią. Słuchanie objawia sens. A jeśli historia ma sens, pojawia się nadzieja. Nadzieja na to, że stworzenie może dojść do zażyłości ze swoim Stwórcą i się przy okazji nie spalać. Historia Mojżesza pokaże, że to Słowo nie tylko stwarza, ale też uwalnia. Dzięki temu Słowu człowiek znajdzie odwagę, aby odwrócić się od własnej niewoli. Będzie w stanie to wykonać dopiero wówczas, gdy przyjmie Słowo, zrozumie je i będzie mu posłuszny ten temat będzie rozwijany przez całą Biblię. Mojżesz po raz pierwszy widzi i słyszy Boże Słowo Słowo twórcze i uwalniające Słowo, które nadaje sens, które pokazuje drogę, które wszczepia w nas nadzieję. Co właściwie Mojżesz usłyszał? Usłyszał własne imię! Gdy zaś Pan ujrzał, że podchodzi, by się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: «Mojżeszu, Mojżeszu!» On zaś odpowiedział: «Oto jestem». (Wj 3,4) Mojżesz odpowiada na wzór swoich przodków. Abraham, w chwili kiedy związał Izaaka na ofiarę, usłyszał Abrahamie, Abrahamie i odpowiedział Oto jestem (Rdz 22,11, link). Już wtedy był taki motyw, że tam, gdzie zagrażała śmierć pojawiało się życie dla tego, który umie słuchać Słowa. Jakub też usłyszał w Beer-Szebie: Jakubie, Jakubie i odpowiedział Oto jestem (Rdz 46,2, link). Tak więc przygody Mojżesz są bezpośrednią kontynuacją przygód patriarchów. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi15:58 66 15:58Mojżesz widzi Słowo (Wj 3, 1-4) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Bóg da dwa znaki potwierdzające, że jest Panem życia i śmierci. Mianowicie przemieni martwą laskę w żywego węża i żywą rękę w martwy człon. Na pierwszy plan wysuwa się laska Mojżesza. Już omówiliśmy pochodzenie tej laski kilka odcinków temu (link powyżej). Chodzi o to, że w Egipcie laska miała symbolikę nie tylko pasterską. Symbolizowała moc, którą bogowie przekazali faraonowi, była też znakiem jego władzy, magicznym artefaktem, przy pomocy którego faraon mógł posługiwać się mocą nadprzyrodzoną. Laska Mojżesza jest inna: jest wolna od wszelkiej mocy magicznej. Według rabinów została stworzona na początku i pochodziła oczywiście z drzewa życia stojącego na środku ogrodu Eden. Ta laska pochodzi od Boga. W najbliżej przyszłości będzie miało miejsce pojedynek lasek: laska Boga versus laska faraona. Laska Mojżesza zamieniła się w węża. To ma wyraz symboliczny, bo wąż jest insygnium władzy widniejącym na koronie faraona. Wąż był symbolem mądrości. Zapowiada się więc wojna między mądrością Boga a mądrością faraona. Jest to też kontynuacja pierwotnej walki, która potoczyła się pod drzewem życia w ogrodzie Eden między wężem i Ewą. Tamten wąż symbolizował mądrość narodów, która przeciwstawiała się mądrości Bożej, której Ewa była strażniczką (bo w Biblii kobieta jest strażniczką mądrości, już się z tym zetknęliśmy kilka razy). W tym znaku Bóg pokazał Mojżeszowi, że ma pełnię władzy nad faraonem i jego mądrością. Bóg dał też drugi znak, znak zainfekowanej ręki. Mówię zainfekowanej, bo dzisiejszy trąd jest chorobą ściśle zdefiniowaną, podczas gdy słowo Caraat określało wszelkie zakażenia skóry. W tym przypadku chodzi o jakąkolwiek infekcję, która spowodowała, że ręka Mojżesza stała się cała biała. Ten znak ma również swoją doniosłą symbolikę, bo ręka jest symbolem działania. W psalmach, gdy mowa o Bożym działaniu, mówi się o Bożej ręce. Chora ręka stanowi dla Mojżesza kres jego zdolności do działania. Kiedy ręka wraca do zdrowia, oznacza to że jego zdolność do działania została przywrócona. W tym znaku Bóg pokazuje, że jest panem działania Mojżesza, panem wszelkiego działania. Człowiek nie jest marionetką Boga, ale bez Bożej pomocy człowiek nie może niczego dokonać. Wreszcie trzeci znak jest zapowiedzią przemienienia wody Nilu w krew. Wrócimy do symboliki tego znaku przy omawianiu pierwszej plagi egipskiej. Czy te wszystkie znaki pokonały opór Mojżesza? Nie. Mojżesz wyciągnął jeszcze jeden argument: wie, że nie ma potrzebnej elokwencji, żeby przemawiać przed faraonem. Czy sepleni, czy nie - to sprawa drugorzędna. Na pewno nie był elokwentny i myślał, że jest to wystarczający argument, żeby Bóg poszukał sobie innego narzędzia. Tym argumentem oczywiście nie przekonał Boga, bo kiedy Bóg wybiera sobie narzędzie, nie szuka najbardziej błyskotliwego człowieka. Boże narzędzie jest na tyle skuteczne, na ile pozwala Bogu na działanie w sobie, na ile swoim ego nie zasłania działania samego Boga. Boże narzędzie nie musi być błyskotliwe, musi być pokorne. Tak się składa, że Mojżesz był najpokorniejszym człowiekiem na ziemi. Już wcześniej zacytowałem ten werset Księgi Liczb: Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi. (Lb 12,3) Gdyby Mojżesz był elokwentny, być może obroniłby się przed argumentami faraona, ale swoją osobą zasłoniłby Boga. Prorok nie może zasłaniać Boga własnym ego. Tak jest również dzisiaj: nie potrzebujemy błyskotliwych krasomówców. Niedzielne kazanie nie musi być widowiskiem godnym Hollywoodu. Taki krasomówca być może zdobędzie sobie wielu fanów. Ale czym ich zdobywa? Mocą Słowa Bożego, czy własną mocą? Wielkie niebezpieczeństwo kryje się za takimi ludzkimi sukcesami. Kiedy Mojżesz pójdzie do starszych Ludu, nie zdobędzie ich kwiecistą mową. Ma ich zdobyć własną wiarą i własnym posłuszeństwem Bogu. Niestety Mojżesz w tym momencie nie popisał się ani wiarą, ani posłuszeństwem, czym zdenerwuje samego Boga! Lecz Mojżesz rzekł: «Wybacz, Panie, ale poślij kogo innego». I rozgniewał się Pan na Mojżesza. (Wj 4,13-14) Czym Bóg się zdenerwował? Brakiem wiary Mojżesza w siebie samego. Pokora jest dobrą rzeczą, ale nie może przemienić się w nihilizm. Taki nihilizm również jest przeszkodą dla Bożych zamiarów. Brak wiary w siebie jest przejawem braku wiary w Boga. Podsumowując cały ten epizod można powiedzieć, że choć Mojżesz stał się pokorny, brakuje mu jeszcze wiary i posłuszeństwa. Za młodu był niecierpliwy i chciał brać sprawy we własne ręce, był gwałtowny, chciał wyprzedzać Boga. Na starość stał się opieszały, nie chce mu się iść w Bożym tempie, opiera się. Nie wystarczy chodzić Bożymi ścieżkami, trzeba również iść w Bożym tempie ani za szybko, ani za wolno. Sami wiemy, jak bardzo jest to trudne, a jednak jest to tak ważne, że można w tej materii zdenerwować samego Boga!12:52 110 12:52Opór Mojżesza (Wj 4, 1-14) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Kiedy Bóg zbawia, zbawia przede wszystkim swój Lud. My chrześcijanie kładziemy zbyt duży nacisk na zbawienie indywidualne. Powinniśmy pamiętać, że nie chodzi o prywatne zbawienie. Kiedy Bóg mnie zbawia przez Jezusa, kontynuuje to, co zaczął przez Mojżesza na rzecz całego ludu synów Izraela. Przez Jezusa to zbawienie zostało rozszerzone, otwarte na wszystkie ludy. Ale tak samo jak w przypadku Izraelitów, kiedy Bóg mnie zbawia, nigdy nie zbawia mnie poza wspólnotą, której jestem członkiem, poza Kościołem. Jestem solidarny z własnym ludem jak z własną rodziną. Bez niej moje indywidualne zbawienie nie ma sensu. Nie ma indywidualnego zbawienia. Nie będę zbawiony w pojedynkę. Jeśli będę zbawiony to dlatego, że jestem członkiem zbawionej rodziny. Takie jest znaczenie zwrotu Poza Kościołem nie ma zbawienia. Pojęcie indywidualnego zbawienia pochodzi z pogaństwa. Tego szuka filozof, stoik, mędrzec. Zbawia siebie samego. Inni mogą go naśladować, jeśli ich na to stać, ale każdy sobie rzepkę skrobie. Bo filozof nie jest niczym związany ze swoim uczniem. Wspólne idee nie jednoczą. Idee potrafią dzielić ludzi, często tego doświadczamy, ale idee nie potrafią jednoczyć. Narzucone ideologie, poprawność polityczna, zamiast jednoczyć zniewalają, są totalitaryzmem. Od tego właśnie Bóg chce nas wyzwolić. Biblia nie opowiada historii mędrców i filozofów, ale sprawiedliwych. Sprawiedliwym jest ten, który wypełnia przykazania Tory (MiTsVoT po hebrajsku). Jedna MiTsVaH to taki czyn, który idzie za przykazaniami Bożymi zapisanymi w Torze i przynoszącymi życie. Wewnątrz ludu wybranego, każdy na swój sposób wypełnia przykazania Tory. Sprawiedliwy jest cieleśnie powiązany z całym swoim ludem. Nie dlatego, że wszyscy członkowie ludu podzielają to samo zdanie, ale dlatego, że ta sama krew płynie w żyłach każdego członka tego ludu. Lud to wspólnota krwi, wspólnota synów. To coś innego niż naród, który jest pojęciem geopolitycznym zawierającym jednostki odizolowane jedne od drugich. Takie osobniki są nazywane po hebrajsku Goim, bo nic cielesnego ich nie łączy. Kiedy sprawiedliwy wypełnia Mitsvot, kiedy czyni to, co jest sprawiedliwe w Bożych oczach, robi to w imieniu ludu, do którego cieleśnie należy, którego jest synem. My chrześcijanie jesteśmy ludem, ponieważ płynie w nas jedna krew krew Chrystusa. I jako rodzina cielesna wypełniamy jedyne przykazanie górujące nad wszystkimi pozostałymi przykazanie miłości na wzór Chrystusa : Miłujcie się wzajemnie tak, jak JA was umiłowałem (J 13,34) czyli oddajcie własne życie, aby INNYM dać życie charakter wspólnotowy jest w sercu nowego przymierza. Codziennie zauważamy, że wypełnianie tego przykazania całkowicie nas przerasta. Dlatego potrzebujemy, żeby Chrystus w nas żył, żeby nasze ciało stało się Jego ciałem, żeby Jego krew płynęła w naszych żyłach, żeby w nas żył Jezus Chrystus, który jest jednorodzonym Synem. Wówczas to przykazanie jest wypełniane przez wspólnotę synów Bożych przez lud nowego przymierza. Kościół nie jest partią polityczną, ale wspólnotą cielesną otwartą na każdego człowieka. Dlatego zbawienie jest powszechne. Nie zbawia nas instytucja Kościoła. Jesteśmy zbawieni jako członkowie Kościoła, który jest ludem SYNÓW. Każdy syn jest spokrewniony z pozostałymi synami dzięki Krwi jednorodzonego Syna, który nas wszystkich zbawił otwierając nam drogę do Ojca. Bóg na górze Horeb zawołał Mojżesza, ale tak naprawdę zawołał cały lud Izraela. W dwunastym wersecie, Bóg da Mojżeszowi taki znak: WY oddacie cześć Bogu na tej górze (Wj 3,12). Właśnie tutaj nastąpi pierwsze zwołanie, pierwsze zgromadzenie całego ludu jako jedną rodzinę rodzinę synów Izraela. To słowo QaaL (wołanie, gromadzenie) będzie później przetłumaczone po grecku jako Ecclesia czyli Kościół. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi12:31 72 12:31Poza Kościołem nie ma zbawienia (Wj 3, 6-8) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Mojżesz stał się jakby Bogiem dla Aarona. To coś więcej, niż nauczyciel. Mojżesz jest sakramentem Boga. Nie jest to tytuł honorowy, ale rzeczywistość. Bóg chce działać sakramentalnie w świecie za pośrednictwem swoich wybranych. Mojżesz jest wybranym, przez którego Bóg przemawia i działa na rzecz swojego Ludu. Mojżesz nie jest bogiem, nigdy w historii nie został ubóstwiony, ale jest wyjątkową postacią w całej historii zbawienia nie można go porównywać z żadnym innym prorokiem. Znaczy więcej niż jakikolwiek arcykapłan. Bóg rozmawiał z Mojżeszem PaNiM aL PaNiM - twarzą w twarz, tak jak się rozmawia z przyjacielem (Wj 33, 11). W księdze Powtórzonego Prawa usłyszymy, że Nie powstał więcej w Izraelu taki prorok jak Mojżesz, którego PAN spotkał twarzą w twarz (Pwt 34,10). W Księdze Liczb usłyszymy: (Lb 12, 6-8) Jako chrześcijanie nie szanujemy wystarczająco słów Mojżesza. Na przykład my, katolicy, mówiąc o rodzicach Maryi, mówimy święty Joachim i święta Anna ale nie wyrażamy tej samej czci względem patriarchów! Prawosławni mówią święty Abraham, święty Izaak, święty Jakub, święty Mojżesz. Myślę, że katolicy też powinni okazywać taką samą cześć patriarchom. W nauczaniu katechetycznym uczy się, że Mojżesz był wielkim cudotwórcą, ale my chrześcijanie nie szanujemy jego słów, choć wielokrotnie w Biblii jest napisane, że Mojżesz nie był takim prorokiem, jak pozostali, do których Bóg przemawiał w snach lub w obrazach. Słowa Mojżesza są słowami samego Boga i jako takie powinniśmy je traktować, jeśli uważamy się za uczniów Jezusa. Jezus nie przyszedł, aby nas uwolnić od Prawa Mojżeszowego. Przyszedł je utwierdzić. Ogłosił to w najbardziej uroczystej mowie w Ewangelii Mateusza, w kazaniu na górze: (Mt 5, 17-20) Czyli Jezus nie przyszedł, aby znieść Prawo Mojżeszowe. Jezus przyszedł uwolnić nas od tradycji ludzkiej, od tego wszystkiego, co zostało dodane przez rabinów do Prawa Bożego. Faryzeusze traktowali prawo rabiniczne na równi z Prawem Bożym. Widać to w epizodzie o zerwanych kłosach przez apostołów w szabat (Mk 2, 23-28), choć w Prawie Mojżeszowym nie ma takiego przepisu. Niestety z biegiem czasu uczeni w Piśmie pod pretekstem wyjaśnienia Słowa Bożego dodawali do niego nowe prawa, do tego stopnia iż Prawo Rabiniczne przeważało nad Prawem Mojżeszowym. Dzisiejsi żydzi ortodoksyjni traktują Talmud jako swój święty tekst. Oto, co można przeczytać w Talmudzie Babilońskim (Eruvin 21b): Synu! Uważaj na prawo rabiniczne bardziej niż na Torę. (...) Tora zawiera zakazy. (...) Ale ktokolwiek łamie prawo rabiniczne jest winny śmierci. A we wprowadzeniu rabbiego Majmonidesa do Miszny (czyli do Talmudu), czytamy: Jeśli tysiąc proroków wielkości Eliasza i Elizeusza da jedną interpretację, a jeśli tysiąc jeden rabinów da oddzielną interpretację sprzeczną z tysiącem proroków, wówczas Bóg zabronił nam iść za prorokami. Nakazał iść za rabinami, bo ci ostatni są ludźmi logiki i rozsądku. Pod przykrywką wyjaśniania Prawa, uczeni w Piśmie dodawali do Prawa Bożego tysiące przepisów ostatecznie zmieniających duch Prawa Bożego. Tym samym pogwałcili Prawo Mojżeszowe z czwartego rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa: Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam. (Pwt 4, 2) Jezus przyszedł uwolnić nas od prawa ludzkiego (od prawa rabinicznego) i uczył nas posłuszeństwa Prawu Bożemu, czyli Prawu Mojżeszowemu. Dla Jezusa słowa Mojżesza są słowami samego Boga, widać to wyraźnie w siódmym rozdziale Ewangelii Marka: (Mk 7, 8-12) Dla Jezusa, Prawo Mojżeszowe i Prawo Boże to jedna i ta sama rzecz. To Prawo miało nie przeminąć, dopóki niebo i ziemia nie przeminą. Według moich ostatnich doniesień niebo i ziemia jeszcze nie przeminęły, więc Prawo Boże, Prawo Mojżeszowe, jest wciąż aktualne. Uczniowie Jezusa powinni naprawdę podchodzić do słów Mojżesza z dużo większym szacunkiem niż to robią, bo te słowa pochodzą od samego Boga. Są takiej samej wagi, jak słowa Jezusa. Potwierdził to Bóg w Księdze Powtórzonego Prawa, w najważniejszej dla nas chwili, kiedy Bóg Ojciec uroczyście obiecał przyjście Nowego Mojżesza: Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty [Mojżeszu], i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. (Pwt 18, 18-19) Bóg Ojciec w tym fragmencie zapowiedział, że Nowy Mojżesz będzie taki sam jak pierwszy Mojżesz. My chrześcijanie wierzymy, że Jezus jest tym Nowym Mojżeszem, że każde słowo które wyszło z ust Jezusa pochodzi od Boga. Jeśli chcemy być konsekwentni, musimy również wierzyć w to, że każde słowo, który wyszło z ust Mojżesza tak samo pochodzi od Boga i nie straciło na swojej aktualności. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi12:35 95 12:35Słowa Mojżesza to słowa Boga (Wj 4, 15-16) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Tajemnica zła jest dużo większą zagadką, niż tajemnica cierpienia. Powiedziałbym, że nawet dla Boga jest ona problemem. W zagadkowym 21 wersecie czwartego rozdziału dotykamy tej tajemnicy. Dowiadujemy się, że Mojżesz ma na zadanie dokonanie cudów przed faraonem po to, żeby Bóg uczynił upartym jego serce. Co to znaczy? Dlaczego Bóg chciałby zatwardzać serce faraona? Czy nie prościej byłoby faraona rozczulić, żeby wypuścił Hebrajczyków z dobrego serca? Właśnie tu tkwi sedno sprawy: Bóg nie ciągnie ludzi za sznurki! Nie manipuluje nimi! Bóg stawia na wolność, stąd pochodzi tajemnica zła. Zastanówmy się nad powiedzeniem, że Bóg czyni upartym serce faraona. W języku biblijnym serce jest miejscem woli. Czyli tutaj mowa o tym, że wola faraona będzie coraz bardziej uparta. Jak dojdzie u niego do takiego stwardnienia? Poprzez negację rzeczywistości. Wolność faraona jest na tyle duża, że pozwala mu na negowanie oczywistości. Właśnie w tej perspektywie można rozumieć werset, gdzie Bóg uczyni upartym serce faraona: im bardziej Bóg będzie wyciągał do niego rękę, im bardziej będzie udowadniał swoją wszechmoc, tym bardziej serce faraona będzie uparte i irracjonalne, aż do śmiercionośnego obłędu, aż do samozagłady. Nawet najbliższe otoczenie faraona rozłoży ręce i popuka się w czoło! Bóg stopniowo objawi faraonowi konsekwencje jego grzechu: pokaże mu, że prowadzi on do śmierci własnej jak i całego jego kraju, a jednak faraon dobrowolnie uprze się przy swoim. To jest wielka tajemnica zła! To jest wielkie pytanie: dlaczego człowiek dobrowolnie wybiera śmierć, kiedy tak łatwo może wybrać życie? To jest naprawdę wielka tajemnica: człowieka stać na to, żeby odrzucić miłość Boga! Im bardziej Bóg się objawia, tym bardziej jego odrzucenie przybiera charakter dobrowolny i uparty. Faraon zamknie się w obłędzie grzechu i śmierci. Paradoksalnie, szaleństwo faraona pozwoli Bogu na objawienie własnej mocy. Siła oporu faraona pozwoli Bogu na objawienie wielkości własnej dobroci i miłosierdzia. Im ciemniejsze będzie serce faraona, tym jaśniejsze będzie światło pochodzące od Boga. Nastąpi przemiana siły zła w siłę dobra. Tajemnica dobra i zła jest taka, że życie pojawia się właśnie tam, gdzie zagraża obłęd grzechu, gdzie człowiek woli wszystko unicestwić niż ukorzyć się przed Bogiem. Unicestwienie, które faraon chce zadać Izraelitom, zwróci się przeciwko niemu. Czy Bóg jest mściwy? Czy Bóg szantażuje faraona? Absolutnie nie. Bóg będzie robił wszystko, aby uratować faraona, ale właśnie im więcej dobroci ukaże, tym bardziej faraon odrzuci Boga. Niestety, kiedy ktoś odrzuca miłosierdzie, na niego czeka już tylko sprawiedliwość. A Boża sprawiedliwość działa według następującej zasady: postąpią z tobą tak, jak ty postąpiłeś z innymi. Jak czytamy w Księdze proroka Abdiasza: Jak ty czyniłeś, tak będą postępować wobec ciebie: odpowiedzialność za czyny twoje spadnie na twoją głowę. (Ab 15) Skoro Lud Wybrany jest pierworodnym Boga i faraon próbował go zgładzić, sprawiedliwym jest, żeby ten sam los spotkał pierworodnego faraona. Tak się kończy odrzucenie Bożego miłosierdzia. Na końcu czeka sąd, który niechybnie nadejdzie: po odrzuceniu miłosierdzia zostaje już tylko sprawiedliwość. Sprawiedliwym jest, by inni czynili nam to, co my im uczyniliśmy. Oko za oko, ząb za ząb - czy ktoś może zaproponować zasadę bardziej sprawiedliwą? My staramy się minimalizować znaczenie naszych grzechów, naszego złego traktowania drugiego człowieka. Próbujemy samych siebie usprawiedliwiać, sprowadzać nasze niegodziwe postępowania do poziomu grzeszków. Biblia pokazuje nam prawdę o grzechu: nieposłuszeństwo Bogu prowadzi do śmierci, podczas gdy posłuszeństwo prowadzi do życia. Do tego sprowadza się cała historia zbawienia, takie też będzie podsumowanie całej Tory, całego Prawa: na samym końcu Księgi Powtórzonego Prawa usłyszymy wezwanie: Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście. (Pwt 30, 15) wybierz życie!19:17 115 19:17Tajemnica zła (Wj 4, 21-23) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Czemu Bogu przeszkadzają sandały? Prawdopodobnie dlatego, że ten gest ma swoje znaczenie w kulturze egipskiej, którą Mojżesz jest przesiąknięty. W egipskiej świątyni nie wolno zanieczyszczać świętego miejsca niczym niepoświęconym. Sandały są obiektem niepoświęconym, nieczystym, bo pomagają nam pokonać wszelkie nieczyste odcinki drogi. Do świątyń egipskich wchodziło się zawsze na bosaka, a po jej opuszczeniu wymazywało się ślady stóp, żeby świątynia nadal była miejsce czysto boskim, nieskalanym ludzkimi odciskami. Świątynia, miejsce święte, jest miejscem odrębnym, nie zanieczyszczonym. Nawet faraon musiał zdejmować sandały! We freskach faraon jest przedstawiony na bosaka jedynie w obecności bogów. Prośba Boga o zdjęcie sandałów raczej nie zaskakuje Mojżesza. To mu pozwala rozumieć, że tam, gdzie stoi, spotyka Boga. Ziemia, na której stoi, staje się więc ziemią świętą, to znaczy odrębną (bo świętość biblijna nie jest pojęciem moralnym, wiąże się z odrębnością). Święte miejsce jest wyodrębnione od tego, co nieświęte, niepoświęcone, pospolite. Kiedy mówimy, że Bóg jest święty nie mówimy, że jest doskonały, ale że jest całkowicie odrębny, inny. Świętość Boga, to w języku filozoficznym Jego transcendentność. To jest też zapewnienie, że Bóg patriarchów nie jest ludzkim wymysłem lub projekcją własnych wyobrażeń. Bóg jest całkowicie inny. Przy czym nie strąca od ludzi, wręcz przeciwnie, szuka spotkania. Spotkania między dwiema odrębnymi osobami, między dwiema świętościami. Bóg powie w księdze Ozeasza: Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja - Święty (Oz 11,9) Bóg transcendentny jest jednak pośród nas, nawiązuje z nami rozmowę i szuka naszego towarzystwa! To niepojęte Gdyby Bóg był tylko immanentny, nie moglibyśmy z nim rozmawiać, byłby wszędzie i we wszystkim, nie byłoby szczególnej świętości, nie byłoby rozróżnienia osób ani możliwości wymiany. Biblijna świętość Boga Jego transcendencja umożliwia spotkanie Boga z Jego stworzeniem. W tym spotkaniu każda strona zachowuje własną tożsamość, własną odrębność. Bez odrębności nie ma spotkania ani wymiany. Przez całą Księgę Wyjścia Bóg będzie objawiał się jako Ten, który jest Święty, ale który szuka człowieka, aby go wyzwolić i wywyższyć, aby uzdolnić człowieka do wymiany z Bogiem. Wielkie to powołanie i wielkie dzieło, które wymaga bardzo starannych przygotowań. Bóg przez całą księgę będzie wychowywał swój Lud przygotowując go do takiego spotkania z Nim do spotkania osób wolnych do zaślubin miłości. W następnym odcinku będziemy śledzić dalszy przebieg pierwszej randki między Mojżeszem a Bogiem. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi06:19 101 06:19Zdejmij sandały! (Wj 3, 5) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Nadszedł czas na konfrontację Haszem z faraonem. Zachowanie faraona jest przedstawione jako dokładne przeciwieństwo zachowania Izraelitów, którzy uwierzyli Panu i Mojżeszowi. Czwarty rozdział skończył się słowami: I uwierzył lud, gdy usłyszał, że Pan nawiedził Izraelitów i wejrzał na ich ucisk. A uklęknąwszy, oddali pokłon. (Wj 4, 31) Faraon przeciwnie: odmawia wiary w Haszem i stawia siebie w pozycji wszechmocnego rządcy Egiptu. Faraon zapyta: kimże jest JHWH?. Faraon nie zna tego imienia, choć uważa siebie za jedynego pośrednika między ludźmi a bogami. Gdyby chodziło o kolejne bóstwo, nie byłoby problemu. Ale Haszem jest inny, niż bóstwa pogańskie. Faraon zna Elohim, czyli Boga stworzyciela. Wszystkie ludy, wszystkie religie znają Elohim. Tylko głupcy go nie uznają (por. Rz 1, 19-25). Ale Haszem nie jest tylko Bogiem stworzycielem jest Bogiem wyzwolicielem. To jest kompletnie nowatorska idea, na którą faraon nie jest gotowy. Zresztą negocjacje z faraonem pokażą, gdzie leży sedno problemu. Spór jest nie tylko natury religijnej, chodzi też o gospodarkę Egiptu. Faraon obawia się, że Izraelici uciekną, a bardzo potrzebuje wiedzy technicznej tej wykwalifikowanej kadry. Bo zgodnie z propozycją profesora Davidovitsa, Izraelici posiadają wiedzę pozostawioną przez Józefa w zakresie budowy kanałów, cystern i spichlerzy. Żeby zrozumieć kontekst historyczny tych wydarzeń, odsyłam do naszego cyklu wykładów na temat pobytu Izraelitów w Egipcie (powyżej link do listy odtwarzania). Poprzedni rozdział kończył się słowami, że Izraelici uwierzyli w Haszem w Boga wyzwoliciela i w pośrednictwo Mojżesza. Ale przy pierwszej próbie okazuje się, że wybawienie szukają nie u Boga, tylko u faraona, i oskarżają Mojżesza! Każde opowiadanie biblijne powinno być interpretowane również na poziomie duchowym. Kiedy Biblia mówi o faraonie, w zasadzie mówi o każdym władcą tego świata. Kiedy jest mowa o Izraelitach - mowa o nas. Kiedy jest mowa o Mojżeszu - mowa o każdym posiadającym Boże wybranie (to może król, prorok, biskup lub kapłan). Poza tym wiemy, że na poziomie duchowym władcą tego świata jest szatan! Izraelici są w Egipcie pod władzą szatana, ale jakoś przyzwyczaili się do tej niewoli. Wkroczył Haszem Bóg wybawiciel, który wypowiedział wojnę szatanowi. Obiecał wyzwolenie, ale równocześnie zapowiedział, że wyzwolenie nie nastąpi od razu, że faraon (czyli szatan) stawi opór. Izraelici z radością przyjęli dobrą nowinę o wybawieniu, ale pominęli zapowiedź walki duchowej. Tak też się dzieje w naszym życiu: dopóki my nie przeszkadzamy szatanowi, szatan daje nam spokój, usypia nas, obniża naszą czujność. Kiedy rozpoczynamy nasze przebudzenie duchowe, szatan natychmiast kontratakuje i będzie nam się wydawało, że nasz stan jest gorszy, niż poprzedni. W tym przypadku Izraelici zwrócili się do faraona (czyli do szatana!) z prośbą o litość. Zawiedli się, bo szatan nie zna litości. Szatan znęca się nad swoimi sługami. Nie ma nic fajnego w byciu sługą szatana. Na przykład bardzo rzadko można spotkać starego satanistę. Większość satanistów umiera przedwcześnie skutkiem samobójstwa lub używek, jakie muszą brać na co dzień, aby wytrzymać życie pod batutą szatana. Izraelici, zamiast zwrócić się do Boga w swoim utrapieniu, zwrócili się do faraona i przeciwko Mojżeszowi. Cóż Mojżesz ma począć? Zacznie się modlić. Wstawia się za swoim ludem, tak jak Abraham: (Wj 5, 22-23) Jest to piękna modlitwa, jak w psalmie 44: Ocknij się! Dlaczego śpisz, Panie? Przebudź się! (Ps 44, 24). Co mu Bóg odpowie? Dowiemy się w następnym odcinku. Słowa kluczowe (dla wyszukiwarek) Biblia Pięcioksiąg Tora Stary Testament Tanach Księga Wyjścia Szemot Exodus Historia Archeologia biblijna Józef Juda Jakub Izrael Abraham Izaak Mojżesz Judaizm Religia żydowska Żydzi15:56 124 15:56Zemsta faraona (Wj 5) 720p

Dodał: ZakochanywBiblii

Oglądaj gdzie chcesz

CDA

Ulepsz konto

Przydatne linki

Kup w