lub
Dodał: eMisjaTv
Nasz serwis wykorzystuje pliki cookie. Warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies możesz zmienić w ustawieniach Twojej przeglądarki.
Zobacz naszą Politykę Prywatności. RODO - Informacje
![Była jedną z pierwszych kobiet, które trafiły do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Przywieziono ją tam w 1942 r., kiedy żeński obóz w Birkenau jeszcze nie istniał. Doświadczyła tam istnej gehenny, ale ocalała, a jej czyny można bez wątpienia określić mianem bohaterstwa. Oto historia Walentyny Nikodem z d. Ignaszewskiej.
Pochodziła z patriotycznej rodziny. Jej ojciec był legionistą. Brał udział w walkach o polską niepodległość, rozbrajał Niemców, a następnie dwukrotnie bronił Warszawy. Raz w roku 1920 przed bolszewikami, a następnie 1939 r. przed nazistami.
Kiedy wybuchła wojna Walentyna Ignaszewska była już prawie pełnoletnia. Uczęszczała do jednego z łódzkich gimnazjów. Pomagała rodzicom w obowiązkach. Opiekowała się młodszym rodzeństwem. Była odpowiedzialna i sumienna, ale zarazem była zupełnie normalną nastolatką. Przeżywała pierwsze miłości, jeździła na wakacje i właśnie podczas jednej z takich wypraw usłyszała, że Niemcy weszli do Polski. Ostatnim planowym autobusem wróciła do domu. W tym momencie skończyło się jej normalne, beztroskie życie.
Już w październiku 1939 r. jej mieszkanie odwiedziło Gestapo. Szukali ojca. Niemcy mieli gotowe listy wrogów III Rzeszy, a tata Walentyny zajmował na niej priorytetową pozycję. I rzeczywiście Ignacy Ignaszewski okazał się szczególnie niebezpieczny dla okupanta, bowiem już od pierwszych dni po kapitulacji Polski przystąpił on do budowy siatki konspiracyjnej. Jego Polska Organizacja Wolnościowa przeprowadzała liczne akcje sabotażowe na terenie Łodzi i okolic. Funkcjonariusze Gestapo wiedzieli, że za dywersję w mieście odpowiada ojciec Walentyny, dlatego nieustannie nachodzili jej dom. Widząc, że Ignacy Ignaszewski nie wraca do rodziny uznali, że może ujawni się po aresztowaniu jego bliskich. Wówczas przewieziono ją z matką i trójką rodzeństwa na ul. Anstadta, a następnie rozdzielono. Kobiety trafiły do wspólnej celi na ul. Sterlinga.
Każdego dnia kazano im myć zimną wodą drewnianą podłogę, na której potem ich sadzano. Po kilku tygodniach głodowych racji oraz spania na mokrych belkach Walentyna ciężko się rozchorowała. Wówczas dokonywano już pierwszych mordów na chorych i kalekich, ale naszą bohaterkę oszczędzono. Wysłali ją do ośrodka dla psychicznie chorych, gdzie miała dojść do siebie. Początkowo pilnował jej tam SS-man, ale po kilku dniach jedna z pielęgniarek, Niemka o polskobrzmiącym nazwisku Gajda, przekonała żołnierza, że to strata czasu, bo jedną nastolatkę potrafi sama upilnować. Kiedy Walentyna doszła nieco do zdrowia, ta sama pielęgniarka pozwoliła jej wychodzić do parku na terenie ośrodka. Tam zaczęli ją odwiedzać ludzie z organizacji ojca i przekazywać informacje o bliskich. Dowiedziała się od nich, że jej mamę wraz z resztą kobiet z celi przeniesiono do więzienia na ul. Gdańskiej. Wkrótce Walentyna też tam trafiła i razem z mamą, choć w odrębnych celach, spędziła w areszcie około 3 miesięcy.
W końcu rodzinę wypuszczono do domu. Po prostu, bez żadnych tłumaczeń, wyjaśnień, czy instrukcji. Na początku 1941 r. przyjechał do nich syn kuzynki ojca, który był młodym, przystojnym chłopakiem. Starał się jak mógł być mężczyzną w domu, co Walentynę urzekło i wkrótce para się zaręczyła. Ich szczęście trwało zaledwie kilka dni, bowiem cały czas byli pod obserwacją Gestapo, którego funkcjonariusze po raz kolejny stwierdzili, że rodzinę należy aresztować. Narzeczony Walentyny trafił do obozu na Radogoszczu. Do końca wojny to było najgorsze miejsce w Łodzi, gdzie regularnie kogoś katowano na śmierć, a na sam koniec Niemcy część jeńców rozstrzelali, a pozostałych żywcem spalili. Siostra naszej bohaterki trafiła do sierocińca, braci wywieziono na roboty do Rzeszy, zaś Walentyna z mamą wróciły do więzienia na ul. Gdańskiej.
Wkrótce kobiety miały się dowiedzieć, że jeden z braci zginął podczas pracy, ojciec w wyniku zdrady w organizacji został schwytany i zabity, a one będą przewiezione do obozu pracy w Auschwitz.
---------------------------------------------[wsparcie programu]---------------------------------------------
Mecenat na patronite: https://patronite.pl/emisjatv
PayPal: https://www.paypal.com/cgi-bin/webscr?cmd_s-xclick&hosted_button_idVNND3Q7EZBSD6&sourceurl
Chcesz wykonać tradycyjny przelew do banku? Wszystkie niezbędne informacje są tutaj: http://emisja.tv/programy/wsparcie
Polecamy również zapoznać się z misją naszej fundacji, czyli Inicjatywy #PrzeciwCenzurze
http://emisja.tv/programy/inicjatywa-przeciw-cenzurze/](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/1df7d533ba46ea90c92a800d29a100d5-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)
![Do Auschwitz przywieźli ją, gdy miała 20 lat. Razem z mamą znalazła się w jednym z pierwszych transportów dla polskich kobiet wywożonych do tego niemieckiego obozu śmierci. Walentyna Nikodem, wówczas nosząca jeszcze nazwisko Ignaszewska, gorąco wierzyła, że po gehennie aresztów w Łodzi może być już tylko lepiej, a jeśli kierują ją do obozu, to będzie tam jakaś praca, wyżywienie i zakwaterowanie. W 1942 r. Polacy jeszcze nie wiedzieli, czym jest Auschwitz, a Birkenau dopiero powstawało. Młoda Walentyna jeszcze w dniu przyjazdu zobaczyła, co będzie musiała przetrwać przez najbliższe lata. Zaraz po rozładunku pociągu, którym przyjechała, trafiła na kolumnę słowackich żydówek, wracających z przymusowej pracy. Jak sama opisuje to był upiorny obraz, gdzie trudno było nawet zidentyfikować człowieka, a co dopiero rozpoznać jego płeć. Kobiety były ogolone na łyso, skrajnie wychudzone, brudne, cuchnące, odziane jedynie w odarte mundury rosyjskich jeńców, krzyczące, płaczące, jęczące, porozumiewające się przedziwnym językiem. Gdy zobaczyły kocioł z wieczornymi ziółkami, jak wówczas nazywano herbatę gotowaną z trawy i chwastów, zaczęły się tratować, by choć zwilżyć usta jedynym, co było w obozie do picia.
Pobudka była już o godz. 4 rano. Jeśli stan więźniów się zgadzał, apel trwał jedynie dwie godziny. To jednak nic w porównaniu z upiorami nocy. Plaga wesz i pcheł szybko zlokalizowała nowe żywicielki. Po obozie biegały szczury wielkości kotów, które potrafiły podczas snu rozgryźć kobietom oczy. O toalecie można było zapomnieć. Rurki z rozwierconymi dziurami, które potocznie nazywano łaźnią rzadko tryskały wodą, zaś ubikacje już dawno się zapchały, a ich zawartość ciekła po schodach. Później (w Brzezince) wykopano rów otoczony cementem, na którym kobiety kucały za potrzebą. Zdarzało się, że w pośpiechu i tłoku kilku tysięcy więźniarek, które w tej samej chwili musiały oddawać swe potrzeby, część wpadała do szamba, a najsłabsze z nich czasem się nawet topiły. Jeśli, któraś z kobiet poczuła potrzebę w nocy, musiała czekać do brzasku, bowiem strażnicy obozowi potrafili zastrzelić więźniarkę, za próbę ucieczki, nawet jeśli szła jedynie do ustępu. Żołnierzom się to opłacało, bowiem za każdego zastrzelonego uciekiniera dowódcy przyznawali tydzień płatnego urlopu.
W dzień nie było lepiej. Kobiety pracowały przy rozbijaniu kamieni służących utwardzeniu wiejskich dróg, lub pracowały w polu, gdzie zbierały ziemniaki, lub ścinały zboże. Nawet w największe upały nikt nie dowoził im wody. Czasem zdarzało się, że któraś z więźniarek rzuciła się do kałuży, lub kopała dziurę w ziemi, by zobaczyć choć parę kropel wody, ale za to pilnujące ich SS-manki surowo karały. Potrafiły nawet zabić, bowiem bały się plagi tyfusu, czy innych chorób w obozie, jakie mogłyby zostać przyniesione z takiej sadzawki, natomiast śmierć z odwodnienia była czysta i każdy miał do niej prawo.
Na pierwsze święta Bożego Narodzenia SS-mani zorganizowali kobietom choinkę. Zamiast prezentów ułożyli jednak pod nią stos martwych mężczyzn, do którego kazali potem śpiewać Stille nacht, czyli niemiecką wersję kolędy Cicha noc. I rzeczywiście noce obozowe były ciche. Każdy ruch i głos mógł ściągnąć uwagę wartowników, lub co gorsza, obozowych lekarzy, przy czym ci akurat nie zajmowali się leczeniem ludzi. Byli tam obserwować granice ludzkiej wytrzymałości, stadia rozwoju chorób, a także przeprowadzali własne eksperymenty. Kiedy kogoś zabierał obozowy doktor, to było niemal równoznaczne z wyrokiem śmierci.
Oczywiście przyczyn zgonów w Auschwitz i Birkenau było więcej, ale o nich dowiecie się od bohaterki naszego cyklu: Lekcja prawdziwej historii, Walentyny Nikodem, która przetrwała obozowe piekło, by dać świadectwo prawdziwe i polskiej niezłomności.
---------------------------------------------[wsparcie programu]---------------------------------------------
Mecenat na patronite: https://patronite.pl/emisjatv
PayPal: https://www.paypal.com/cgi-bin/webscr?cmd_s-xclick&hosted_button_idVNND3Q7EZBSD6&sourceurl
Chcesz wykonać tradycyjny przelew do banku? Wszystkie niezbędne informacje są tutaj: http://emisja.tv/programy/wsparcie
Polecamy również zapoznać się z misją naszej fundacji, czyli Inicjatywy #PrzeciwCenzurze
http://emisja.tv/programy/inicjatywa-przeciw-cenzurze/](http://icdn.2cda.pl/vid/thumbs/9939e48c92f2b5228312549208fc954d-001.jpg_ooooxoooox_420x236.jpg)