Wróciłam na chwilę, bo zamarzyło mi się zamieszczenie jednego z moich najukochańszych filmów, o burżujce która (ledwie) żyjąc w luksusach zapewnianych przez bogatego i wpływowego męża pewnego dnia orientuje się, czego brakuje jej w życiu.
Miłości.
Tilda Swinton zawsze cudowna.
Już zamieszczałam go lata temu z lektorem, ale w cienkiej rozdzielczości, więc poprawiam się, bo film na to zasługuje.

Wczoraj oglądałam rzecz jasna Peur sur la Ville na Kulturze, niezupełnie uważnie, gdyż w tvp Info odbywała się wstrząsająca debata o zjawisku na A.
Interesowała mnie bo pierwszy raz widziałam debatę na ten temat z samymi kobietami i to z przeciwnych stanowisk,
zamiast z podstarzałymi facetami którzy rzecz znają jedynie ze słyszenia.
Ale we wstępie do filmu jak zwykle przemądrzali się dwaj panowie (nazwiska pominę)
i brunet znienacka stwierdził że początek filmu przypomina mu gatunek który on uwielbia czyli Giallo,
opowiedział też trochę o tym nurcie, wspomniał Bavę, Argento, i nawet De Palmę i jego majstersztyk Dressed to Kill,
w sumie zdumiało mnie to bo Giallo to ostatni gatunek o jakim sympatyzowanie z bym go posądzała, ale fajnie, gorzej, że ten początek filmu z cudowną Leą Massari nie ma z Giallo wiele wspólnego.
Co więcej brunet stwierdził kategorycznie, że gatunek jest zupełnie zapomniany, przedzierzgnął się w slashery itd Co też nie jest prawdą, powstają neogialli a sam nurt ma ogromną rzeszę wielbicieli, w tym niżej podpisana.