Rodzina Milcarków polski dramat obyczajowy z 1962 roku w reżyserii Józefa Wyszomirskiego. Adaptacja sztuki Jerzego Lutowskiego pt. Wzgórze 35[1]. Fabuła
Śląsk podczas III powstania. Niemiec Kurt i Polka Barbara stanowią zgodne i kochające się małżeństwo dopóki w ich życie nie wtrąci się polityka, tj. działania dwóch rywalizujących ze sobą stronnictw narodowościowych (Polaków i Niemców). Kurt, były członek nacjonalistycznych bojówek niemieckich, otrzymuje rozkaz zatopienia kopalni, którą mają przejąć Polacy. Jest to dla niego olbrzymi dylemat moralny z jednej strony nie chce się angażować w żadne polityczne awantury, z drugiej rozumie, że przed bezwzględnymi przełożonymi z dawnych czasów nie da się uciec. Jego wybór kończy się tragicznie w momencie zapalania ładunków wybuchowych w sztolni, osaczony przez Polaków popełnia samobójstwo. Obsada aktorska
Aleksandra Zawieruszanka Barbara Henke Janusz Ziejewski Paweł Milcarek, ojciec Barbary Krzysztof Chamiec Kurt Henke, mąż Barbary Stanisław Niwiński Karol Milcarek, brat Barbary Mieczysław Czechowicz Hyzik Aleksander Dzwonkowski Pyrek Wanda Łuczycka Pyrkowa Jerzy Kaczmarek Francek Drewniok Józef Kondrat generał Henri Le Rond Jan Kreczmar Wojciech Korfanty Igor Śmiałowski pułkownik Harold Percival Jadwiga Andrzejewska Magdusia, gospodyni księdza Bernard Krawczyk epizod Henryk Maruszczyk dowódca polskiej placówki wojskowej Józef Łodyński Kaniok Wiktor Nanowski porucznik Marian Nowicki dyrektor kopalni Janusz Paluszkiewicz człowiek w piwiarni Edward Szupelak-Gliński ksiądz (dubbing Ignacego Machowskiego) Zdzisław Szymański powstaniec Janusz Kłosiński epizod Andrzej Krasicki powstaniec Franciszek Trzeciak powstaniec
Produkcja
Film anonsowany był (pierwsze informacje z planu zdjęciowego) w prasie branżowej pod tytułem powieści na podstawie której powstał Wzgórze 35. Reżyser Józef Wyszomirski przeniósł na ekran filmowy sztukę, którą przedtem wystawiał na deskach Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach.
Film, już pod właściwym tytułem, miał swoją premierę w kinach polskich w październiku 1962 roku[2]. Spotkał się z oschłym przyjęciem krytyków. Zarzucano mu schematyzm, brak rysunku psychologicznego bohaterów i słabo określone motywy ich działania oraz zbyt słabe wykorzystanie klimatu Śląska (zamiast gwary śląskiej kawiarniana polszczyzna).
Film był kręcony w atelier Łódzkiej Szkoły Filmowej, w Czerwionce-Leszczynach k. Rybnika i na terenie kopalni Dębieńsko.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
