Robert i Bertrand (1938)

Robert i Bertrand polski film fabularny z 1938 roku. Przedwojenna komedia filmowa. Film powstał na podstawie wodewilu Johanna Nepomuka Nestroya. Pochodzi z niego kilka popularnych piosenek (Zakochany złodziej). Z oryginalnego filmu, trwającego nieco ponad 80 minut, w polskich zbiorach zachowało się jedynie 37 minut. Niemal kompletną kopię filmu odnaleziono w zbiorach Instytutu Polskiego w Londynie, który w lutym 2017 roku przekazał ją (wraz z innymi filmami) Filmotece Narodowej[1][2].
Fabuła

Irena - młoda, początkująca powieściopisarka z zamożnego domu - szuka natchnienia do napisania powieści kryminalnej. Na prowincji przypadkowo zaznajamiają się Bertrand, zredukowany urzędnik - obecnie zajmujący się obnośną sprzedażą krawatów i Robert, zawodowy sprzedawca takiego samego towaru. Zawierają doraźną spółkę handlową i w poszukiwaniu klientów trafiają na pobliskie wiejskie wesele. Podczas uroczystości weselnej giną pieniądze, a podejrzani o tę kradzież Robert i Bertrand trafiają do miejscowego aresztu, w którym ukryła się szukająca wrażeń Irena. Oni biorą ją za złodziejkę i starają się nawrócić ją na uczciwą drogę, a ona ma te same zamiary wobec nich. Co więcej, Bertrand zakochuje się w Irenie. Z wzajemnością.
Obsada

Helena Grossówna - Irena
Eugeniusz Bodo - Bertrand
Adolf Dymsza - Robert
Mieczysława Ćwiklińska - siostra Ippla
Antoni Fertner - Ippel, ojciec Ireny
Michał Znicz - baron Dobkiewicz
Józef Orwid - dozorca aresztu
Julian Krzewiński - lokaj
Feliks Żukowski - pan młody
Henryk Małkowski
Edmund Minowicz
Wincenty Łoskot
Józef Kudła - uczeń