Robert i Bertrand polski film fabularny z 1938 roku. Przedwojenna komedia filmowa. Film powstał na podstawie wodewilu Johanna Nepomuka Nestroya. Pochodzi z niego kilka popularnych piosenek (Zakochany złodziej). Z oryginalnego filmu, trwającego nieco ponad 80 minut, w polskich zbiorach zachowało się jedynie 37 minut. Niemal kompletną kopię filmu odnaleziono w zbiorach Instytutu Polskiego w Londynie, który w lutym 2017 roku przekazał ją (wraz z innymi filmami) Filmotece Narodowej[1][2]. Fabuła
Irena - młoda, początkująca powieściopisarka z zamożnego domu - szuka natchnienia do napisania powieści kryminalnej. Na prowincji przypadkowo zaznajamiają się Bertrand, zredukowany urzędnik - obecnie zajmujący się obnośną sprzedażą krawatów i Robert, zawodowy sprzedawca takiego samego towaru. Zawierają doraźną spółkę handlową i w poszukiwaniu klientów trafiają na pobliskie wiejskie wesele. Podczas uroczystości weselnej giną pieniądze, a podejrzani o tę kradzież Robert i Bertrand trafiają do miejscowego aresztu, w którym ukryła się szukająca wrażeń Irena. Oni biorą ją za złodziejkę i starają się nawrócić ją na uczciwą drogę, a ona ma te same zamiary wobec nich. Co więcej, Bertrand zakochuje się w Irenie. Z wzajemnością. Obsada
Helena Grossówna - Irena Eugeniusz Bodo - Bertrand Adolf Dymsza - Robert Mieczysława Ćwiklińska - siostra Ippla Antoni Fertner - Ippel, ojciec Ireny Michał Znicz - baron Dobkiewicz Józef Orwid - dozorca aresztu Julian Krzewiński - lokaj Feliks Żukowski - pan młody Henryk Małkowski Edmund Minowicz Wincenty Łoskot Józef Kudła - uczeń
Wyszukiwanie odpowiedzi..
