Dom na pustkowiu polski czarno-biały film psychologiczny z 1949 roku, pierwszy film w reżyserii Jana Rybkowskiego. Pierwowzorem scenariusza do filmu było opowiadanie autorstwa Jarosława Iwaszkiewicza pod tym samym tytułem. Praca nad filmem
Rybkowski podjął pracę nad filmem w roku 1947; w trakcie realizacji wprowadzano rozmaite zmiany scenariuszowe i niektóre epizody kręcono ponownie. Dom na pustkowiu miał premierę na festiwalu w Wenecji w roku 1949, jednak w związku z zastrzeżeniami ze strony władz kinematografii i Ministerstwa Kultury nie skierowano go do rozpowszechniania. Poddany został dalszym przeróbkom; ich celem było nasycenie stosunkowo apolitycznej fabuły elementami będącymi apologią władzy ludowej. Pomimo tego podczas kolaudacji w Wiśle kolejna wersja również została mocno skrytykowana. Włodzimierz Sokorski pisał, że w utworze nie przezwyciężono tendencji nacjonalistyczno-prawicowych, że jest czasowo opóźniony i ma fałszywy wydźwięk ideologiczno-artystyczny, promując fałszywą koncepcję solidaryzmu narodowego i mieszczańskiego pseudohumanizmu. W rezultacie film poddano dalszym, tym razem już gruntownym zmianom; wyeliminowano sceny dotyczące Powstania Warszawskiego, dodano epizody które przedstawiają konspiratorów z AK w świetle karykaturalnym i epizody narastania świadomości klasowej, a film zakończono sceną entuzjastycznego odczytania manifestu, w którym konspiratorzy witają wkraczającą na tereny kraju armię polską w braterskim sojuszu z Armią Radziecką. Ta wersja ostatecznie skierowana została do kin, choć ona również nie spotkała się z pełną aprobatą. Krzysztof Teodor Toeplitz oceniał, że kolegialne przeróbki co prawda transplantują na grunt polski zasady współpracy, szeroko stosowanej w Związku Radzieckim, niemniej zauważył, że film ma tylko pozory rewolucyjności[1]. Fabuła
Trwa wojna. Pod Warszawą mieszkają młoda dziewczyna Basia i jej ciotka Kazia. Pewnego razu w ich domu pojawia się Hubert, inżynier i konspirator, związany z lewicowym ruchem oporu. Kobiety przyjmują go z niechęcią i obawą. Pomiędzy nim a Basią budzi się miłość. Dziewczyna i jej ciotka dołączają do pracy konspiracyjnej. Po wybuchu w stolicy powstania Hubert opuszcza podwarszawski dom i wraz z małą fabryczką amunicji przenosi się na Starówkę. Obsada
Aleksandra Śląska Basia Maria Gella ciocia Kazia Jerzy Śliwiński Hubert Krystyna Ciechomska Hanka, koleżanka Basi Halina Drohocka nauczycielka Edward Dziewoński Jurek, narzeczony Hanki Klemens Mielczarek Wicek Zbigniew Skowroński towarzysz Jan Maria Dąbrowska Lucjan Dytrych Danuta Korolewicz Zofia Łapicka Michał Melina Adam Mikołajewski Konstanty Pągowski Stefan Śródka węglarz Ludwik Tatarski
Wyszukiwanie odpowiedzi..
