Nie miałam pojęcia że Bergman robił jakiekolwiek komedie, to podobno jedna z jego nielicznych.
Słynny krytyk muzyczny odwiedza dom słynnego wiolonczelisty celem napisania jego biografii.
Napisy już były wklejone więc pozostało mi wkleić sam film.
Dowiedziałam się, że Kylie Minogue wydaje na jesieni nową płytę.
Dziewczyna jest niezmordowana, naprawdę, zaraz coś powiem, kiedyś traktowałam ją lekceważąco, jako podróbę Madonny, kiedy w MTV leciały te klipy z Fever typu Can't get you out of my head uważałam je za niezłe, ale nadal odnosiłam się chłodno. Slow mi się bardziej podobało, później jakoś straciłam w ogóle zainteresowanie, ale w ostatnich latach słuchałam wielokrotnie większości jej płyt od Impossible Princess i sypię łeb popiołem, co prawda jej udział w tym przedsięwzięciu jest znikomy prócz śpiewu ale to nieważne, przyznaję, że gdzieś od przełomu wieku dogoniła a wręcz prześcignęła Madonnę która pod dennym American Life już właściwie nic ciekawego nie zrobiła, podczas gdy Kylie każda płyta jest obładowana bombowymi tanecznymi piosenkami, i nieważne, że nie odkrywa nowych lądów, robi co umie i świetnie jej wychodzi. Prawie że nie posiada na tych płytach kiepskich piosenek, a jednocześnie wiele już w tym momencie klasyków. Ta ostatnia płyta pod tytułem Disco jest fantastyczna, choć może niektóre piosenki powinny trwać dłużej, ta najnowsza pewnie będzie nie gorsza.
Ale chciałam jeszcze wspomnieć o kimś pokrewnym.
Czasem odgrzebuję zapomniane płyty pop i ostatnio mi się nadarzył drugi i ostatni album Rachel Stevens, kiedyś 1/7 zespołu S Club 7, których znałam oczywiście z MTV, ale trzeba było solowej kariery by rozwinęła skrzydła, jeśli lubicie taneczny pop i nie słyszeliście jeszcze tej płyty to zalecam, Come and Get it się nazywa, i zmotywowały mnie wysokie noty które dostała silnie kontrastujące z nikłym sukcesem komercyjnym. Jest tam 13 piosenek, w tym jedna wydana wcześniej, fenomenalna Some Girls, kiedy trochę się spiję i polepsza mi się nastrój wykonuję układ taneczny do niej, opowiada o aspirującej piosenkareczce która oddaje się cieleśnie producentom za napisanie obłędnej piosenki która wyniesie ją na szczyt UK. Sztuka naśladuje życie? Możliwe, dość że jak na ironię ten utwór ominął szczyt listy. O tym też można napisać piosenkę.
To tak jak Madonna w Express Yourself śpiewała, byś nie zadowalała się drugim miejscem, po czym utwór ten zablokowała przed dotarciem na szczyt Martika i jej Toy Soldiers :)
Kiedyś, nie wiem czy ktoś czytał i pamięta T Mobile Music, taką stronę muzyczną, felietony pisali tam m.in. Borys Dejnarowicz, Halber, Kucińska i Waliński, bardzo lubiłam ich czytać, aczkolwiek wyżyli chyba tylko dwa lata.
Otóż Borys Dejnarowicz, który jest raczej świetny, w 2011 chyba stworzył listę 10 płyt które były tak naładowane przebojami, że mogłyby uchodzić za Greatest Hits danego artysty.
No i umieścił wiadomo Bad, Like A Virgin, choć wtedy polemizowałam, że bardziej przebojowa jest True Blue, do dziś tak uważam i mam rację, i Fever, Kylie którą uznał za najhiciorniejszą płytę pierwszej dekady XXI wieku.
Dziś odpowiadam mu: Come and Get It bije ją, może nie na głowę, ale w mojej opinii jest jeszcze lepsza i bardziej nieustępliwa, nie mam pojęcia jak on ją przeoczył, ale powinien nadrobić niedopatrzenie.
Hehe to tyle miałam do powiedzenia.