WSPANIAŁE przemówienie Prezydenta Andrzeja Dudy podczas obchodów VII Rocznicy Katastrofy Smoleńskiej

► SUBSKRYBUJ mój kanał na YouTube: http://bit.ly/1hi2XbN! ✸ ODWIEDŹ mojego bloga: http://prawicowyinternet.pl
10 kwietnia 2017

Siedem lat od tamtego szokującego, dramatycznego dnia, w którym w jakimś sensie, a czasem bardzo głębokim sensie ‒ zwłaszcza dla Państwa, najbliższych: żon, mężów, rodziców, dzieci, wnuków ‒ świat się zawalił. Bo nagle się okazało, że ta najbliższa osoba, ten ukochany, który przecież miał wrócić za kilka godzin, miał wykonać zadanie, które na siebie przyjął w duchu odpowiedzialności, w duchu służby Polsce ‒ nie wróci.


Obchody 7. rocznicy katastrofy smoleńskiej PL/ENG
Że nie ma go między żywymi, że stało się coś, co w ogóle trudno było sobie nawet wyobrazić, a co dopiero przetrwać, przeżyć. To w tej warstwie osobistej – najtrudniejszej, najgorszej, najstraszniejszej, bo to są takie wyrwy, takie puste miejsca, których nie da się zapełnić w żaden sposób i one zawsze pozostają. Jak wypalona polana w lesie, jak miejsce, w którym nic nie chce urosnąć. I dopiero czas niekiedy jest w stanie zatrzeć, zmniejszyć ten ból.

Siedem lat. Ktoś powie: „To jakby wczoraj”. Ktoś inny powie: „Ojej, to taki szmat czasu, tyle już minęło, odkąd stałem tutaj, na Krakowskim Przedmieściu, ze łzami w oczach, paliłem świece, stałem wśród 200 tys. moich rodaków, którzy przyszli pokłonić się parze prezydenckiej w tym ostatnim pokłonie. Którzy przyszli pokłonić się ludziom służby, ludziom wierności Rzeczypospolitej tu, w Pałacu Prezydenckim, i na warszawskim Torwarze”. Chcę powiedzieć, że byłem tutaj wtedy – jak wiecie – w Pałacu, i nigdy Wam tego nie zapomnę. Nigdy nie zapomnę, że byliście tutaj wtedy także z nami, którzy staraliśmy się, jak umieliśmy najlepiej, pełnić nadal swoją służbę, chociaż także w świecie wielkiej pustki.

Rzeczpospolita jest Wam za to wdzięczna, że wtedy Wy, którzy tu jesteście z nami, czy to ciałem, czy duchem, przyszliście tu, na Krakowskie Przedmieście, służyć ojczyźnie – bo to była wielka służba ojczyźnie! Tamto pokazanie, że mimo tragedii Polacy są razem. I jedno jest stuprocentowo pewne ‒ i mówię to z całą odpowiedzialnością za słowo: w tamtych dniach, wtedy, zwykli obywatele, Polacy, Wy wszyscy zdaliście wielki historyczny egzamin. Że byliście tutaj, że oddaliście hołd tym, którym po sprawiedliwości ten wielki hołd należał się i się należy. Dziękuję Wam za to jako ‒ wtedy – minister w Kancelarii Prezydenta i dziękuję Wam za to dziś, jako Prezydent Rzeczypospolitej.

Ale tamten czas to niestety nie tylko dobre słowo. To także spokojna, ale niestety brutalna refleksja nad polskim państwem, nad władzą, nad odpowiedzialnością, nad tym wszystkim, co przecież ważne i co tak dzisiaj bardzo popularnie mówi wielu polityków wtedy ponoszących odpowiedzialność za sprawowaną przez siebie władzę, co także jest naturą demokracji. Odpowiedzialność za sprawowaną władzę – odpowiedzialność za działania i odpowiedzialność za niedziałania, mimo obowiązku. I tu trzeba powiedzieć jedno: gdy spojrzymy na tamten czas, gdy spojrzymy na następne lata, to z przykrością cisną się na usta słynne słowa tamtego ministra: „Państwo polskie istnieje tylko teoretycznie” ‒ to właśnie ówczesna władza jasno i wyraźnie pokazała.

I trzeba sobie zadać pytanie: po co istnieje państwo? Po co ono w ogóle jest jako twór? Czy jest po to, by mogła istnieć władza? Czy jest po to, żeby było na mapie? Czy jest po to, żeby było o czym się uczyć na lekcjach geografii? Otóż, proszę Państwa, nie! Państwo jest po to, by służyć obywatelom, by bronić obywateli, by realizować ich interesy, z których jednym z najważniejszych jest bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo i sprawiedliwość! I co powiedzieć o bezpieczeństwie obywateli w państwie, które jest tak rządzone, że giną najważniejsze osoby? Co powiedzieć o jakości państwa i jego władzy, gdy ginie prezydent Rzeczypospolitej, gdy giną posłowie, senatorowie – z wszystkich stron sceny politycznej. Tylko dlatego, że chcieli służyć Rzeczypospolitej.

Tylko dlatego, że uważali, że jest ich obowiązkiem ‒ niezależnie od bieżących poglądów i sporów ideologicznych ‒ oddać hołd polskim oficerom, żołnierzom zamordowanym ludobójczo w Katyniu, wtedy bezbronnym, ufającym w międzynarodowe konwencje, w to, że będą one przestrzegane. Oddać hołd ich najbliższym, którzy czekali przez dziesiątki lat na elementarną prawdę, która z takim trudem przebijała się i za którą to prawdę niejeden zapłacił życiem, więzieniem, zdrowiem.

Oni pojechali służyć Rzeczypospolitej – tego nikt nie podaje w wątpliwość. To jest napisane! Dziś jeszcze raz to czytałem na pomniku na warszawskich Powązkach: „Zginęli w służbie Rzeczypospolitej”. Na usta cisną się słowa: „A gdzież jest sprawiedliwość?!”.
Za: https://youtu.be/D5vzngE3pLg