50-letni dr Stephen Fleming ma wszystko, co trzeba, aby być szczęśliwym - wspaniałą żonę Ingrid, dwoje udanych dzieci, wysokie stanowisko. Jest członkiem parlamentu. Ma zostać mianowany przez premiera ministrem. Na przyjęciu w ambasadzie poznaje Annę Barton, 20-letnią dziewczynę swego syna Martyna. Błysk w oczach Stephena i Anny oznacza, że od tej chwili ich życie zupełnie się zmieni. Świat dostojnego dżentelmena Fleminga legnie w gruzach. Fascynacja dziewczyną jest tak ogromna, że nie potrafi zapanować nad uczuciem. Anna nie chce jednak rezygnować z Martyna. Spotyka się z obydwoma mężczyznami.
Szanowni państwo, chciałbym trochę ogarnąć opinie na temat tego filmu, lecz ostrzegam, żeby nie stracić przyjemności oglądania - proszę czytać po obejrzeniu. A zatem, widziałem już komentarze krytyczne wobec wyglądu panny Barton. Oczywiście skłonność do danego typu damskiej urody to kwestia gustu, choć istotnym elementem jest instynkt prokreacyjny, więc mikro rozmiar piersi naszej bohaterki dla wykarmienia potomstwa nie ma znaczenia - olbrzymie melony mają taką samą wydajność produkcji mleka. A zatem, jak ktoś lubi malutkie piersi to daj boże zdrowie. Ja wolę stanowczo większe. Dalej - jej fryzura, na chłopaka, jest bardzo podejrzana, gdyż kobiety w wieku rozrodczym instynktownie sygnalizują płodność np. poprzez długie włosy. A zatem dobór Julii Binoche do roli femme fatale, seksownej uwodzicielki, moim zdaniem kompletnie nie trafiony. Sam obłęd pożądania pana ministra jest moim zdaniem bardzo dobrze odegrany przez Jeremiasza Ironsa, natomiast prawie całkowity brak szczerego uśmiechu u panny Barton oraz absurdalne rzucanie ramionami w czasie stosunków (zamiast naturalnego obejmowania) dają obraz kobiety chorej psychicznie. Być może też, gdyby nie to, że panna Barton sama przyszła przedstawić się ministrowi zanim zrobił to jego syn, Martin, oraz wysłanie mu adresu do schadzek - minister nie wszedłby w ten tragiczny romans. Ludowe powiedzenie głosi: pies nie weźmie jeśli suka nie da. Film mocny, mroczny, dekadencki. Pomimo fatalnej roli J. Binoche 10/10 (Aha, uprzedzając złośliwe odpowiedzi: tak, jestem fatalny i mam mikro penisa)
Odpowiedz
Jeremi Irons jest wspaniały , aseksualna jest natomiast jego żona , a Binoche sztuczna
Odpowiedz
anonim248(*.*.53.248)2025-06-20 20:54:24+1
@jov5763: Wspaniały to trochę za dużo powiedziane, wg mnie. Po prostu dobrze odegrał pożądanie 50 letniego dziada z wyższych sfer, ale o niebo lepiej zagrał niż Julia. Zgodzę się. Popatrz na absurdalne sceny, które mało miały wspólnego z erotyzmem: 13:35 gest ukrzyżowanego manekina, 24:28 uderzanie potylicą o podłogę, 34:10 jedyny raz kiedy musiała objąć Fleminga kochanego, bo inaczej upadłaby na bruk, dosłownie, choć i tu trzymała się częściej drzwi niż ministra, 53:13 – zapasy w trakcie napadu udaru – scena prawie całkowicie pozbawiona erotyzmu, nie licząc po prostu widoku nagich ciał, 1h 29 – ostatnia scena koitalna nieco lepsza, choć te gesty, jak np. próba podciągania na karniszach, sugerują, że chcą spółkować ale i jednocześnie jakby mają lepszy pomysł na spędzenie wolnego czasu. Tak swoją drogą Martyn musiał mocno się postarać żeby wypaść przez tę barierkę - ale pomysł na scenę tragicznej śmierci całkiem niezły.
Odpowiedz
Obejrzałem dawno temu i prawie natychmiast zapomniałem. Zapomniałem nawet, że był taki film. Teraz podglądałem trochę i pewnie znowu zapomnę. Opowieść trochę jak ze szkółki niedzielnej dla dorosłych.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
