✅ Co działa logicznie: Motyw frustracji – to mega uniwersalne. Wszyscy kiedyś poczuli się jak D-FENS: korki, chamstwo, system, absurdalne ceny, biurokracja, agresja na każdym kroku. On po prostu… przestał się uśmiechać.
Eskalacja przemocy – zaczyna się niewinnie (np. wybuch w sklepie, kłótnia o kanapkę), ale potem widać, że gość naprawdę traci kontakt z rzeczywistością.
Postać policjanta (Robert Duvall) – bardzo dobrze skonstruowana przeciwwaga. Też zraniony, ale nie złamany. Ich starcie to symbol dwóch reakcji na porażkę życiową.
Reakcje otoczenia – wielu ludzi w filmie nie wie, jak reagować. To realistyczne: społeczeństwo często nie ma narzędzi, by rozpoznać i zatrzymać przemoc zanim wybuchnie.
❌ Co trochę zgrzyta (ale niewiele): Tempo degeneracji D-FENS’a – jego psychiczna zapaść jest szybka, może za szybka. Ale z drugiej strony: może to nie „jeden dzień”, tylko kulminacja lat tłumienia?
Finał na molo – symboliczny, ale trochę teatralny. Zwłaszcza jego pytanie:
„Ja jestem ten zły?” Trochę za bardzo w twarz, jak na film, który do tej pory mówił subtelnie.
Broń, dostępność, reakcje ludzi – dziwne, że tyle osób w LA nie reaguje ostrzej na uzbrojonego gościa, ale może to też komentarz społeczny: obojętność?
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
