Przyznam się, że ze wszystkich setek aktorów, których oglądałam przez lata na ekranach ostatecznie najbardziej fascynuje mnie Isabelle Huppert, już pewnie pisałam wielokrotnie, nie wiem jak to jest, kiedyś pewnie widziałam ją w 8 kobiet i Pianistce, ale wtedy jakoś nie utkwiła mi w pamięci, dopiero dobrych parę lat temu obejrzałam Elle i ponownie Pianistkę, zresztą też ją przeczytałam, i zapałałam gorącym afektem, co prawda czasem zdaje mi się, że gra ciągle jedną i tę samą postać, ale to zupełnie nieważne, po prostu uwielbiam na nią patrzeć, nawet teraz, gdy już jest wiekowa, nieodmiennie mi się podoba, szukam ciągle filmów z nią, których jeszcze nie widziałam, i zawsze trafię na jakiś ciekawy. Ten powyższy jest akurat amerykański, nigdy go nie widziałam, i oglądam wyłącznie z uwagi na nią, nie obchodzi mnie Eisenberg ani inni, a ponieważ akurat istnieją napisy polskie to wklejam i zamieszczam.
Co prawda Pauline Kael, którą też uwielbiam, napisała kiedyś, że gdy Huppert przeżywa orgazm, ledwie zostaje naruszona jej pusta powierzchnia,
i coś w stylu: Jeśli chodzicie regularnie do kina, Isabelle Huppert jest trudna do uniknięcia, ale wysiłek jest wart podjęcia...
ale nie szkodzi, nic nie poradzę na moje uwielbienie.
Z wszystkich filmów francuskich które ostatnio oglądałam jedynie 2 były naprawdę dobre, ale nie mogę ich zamieścić z powodu rozlicznych komplikacji.
Za to przeżyłam ciężki szok dwa dni temu,
ostatnio oglądałam Subway / Metro Luca Bessona,
nie widziałam wcześniej i nawet nawet ten film,
tyle, że
Isabelle Adjani jest tak piękna że choć stara się jak może nie potrafi wyjść z tych nawyków grymasowych których uczy się każda dziewczynka wiedząca jak śliczna jest.
Ale to jeszcze nie problem.
To co zaprezentował Christophe Lambert rozłożyło mnie na łopatki, negatywnie.
Kojarzyłam go ledwie z kinem klasy D
i White Material który niedawno zamieściłam.
Koleś nawet przystojny, harmonijne rysy, duże usta.
Ale w filmie prezentował dokładnie dwa grymasy twarzy:
jeden - złowrogie spojrzenie
dwa - to samo złowrogie spojrzenie przechodzące stopniowo w uśmiechanie się półgębkiem.
I serwował te dwa grymasy naprzemiennie niezależnie od potrzeb.
Koszmar.
A przedwczoraj chciałam poczytać trochę o tym filmie więcej
i dowiedziałam się że rzeczony dostał zań Cezara :P
prawie padłam, naprawdę, to była chyba najgorsza rola męska jaką widziałam w kinie,
i nie mam pojęcia co ci ludzie mieli w głowach by go tak uhonorować...
Koleś był beznadziejny.
Wręcz nie mogłam uwierzyć w to co oglądam.