Gdy wybuchła wojna secesyjna , Grant pracował w sklepie swojego ojca w Illinois . Gubernator mianował go dowódcą regimentu ochotników. Grant wyszkolił ich i we wrześniu 1861 roku otrzymał stopień generała-brygadiera (generała brygady). Następnym jego zadaniem było zdobycie kontroli nad doliną Missisipi . W lutym 1862 roku zdobył Fort Henry i zmusił do kapitulacji Fort Donelson. Prezydent Lincoln promował Granta na generała-majora (generała dywizji). Bitwa pod Shiloh , w kwietniu tego samego roku, była jednym z najbardziej krwawych starć tej wojny. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i pojawiły się żądania jego dymisji. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy. Następnym celem wojsk Granta był Vicksburg. Zdobycie miasta oddawało Północy kontrolę nad doliną Missisipi i przedzielało na pół Konfederację. Grant rozbił następnie armię Konfederacji pod Chattanooga. Dzięki tym błyskotliwym osiągnięciom prezydent mianował Granta dowódcą naczelnym. Ten skierował generała Shermana na południe, a sam z Armią Potomacu ścigał generała Lee . Ostatecznie 9 kwietnia 1865 roku generał Lee poddał się Grantowi w Appomattox. Sława zwycięzcy pozwoliła mu na zdobycie fotela prezydenckiego. Grant był jednak lepszym wojskowym niż politykiem. Pomimo tego, iż był człowiekiem uczciwym, nie wzbraniał się przed przyjmowaniem drogich prezentów. Co gorsza pokazywał się w towarzystwie dwóch znanych spekulantów. Gdy dowiedział się o tym, nakazał ministrowi skarbu sprzedanie takiej ilości złota, by doprowadzić spekulantów do bankructwa. Niewiele to dało, gdyż zdążyli oni narobić już sporo szkód.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
