Apofatyczne Ojcostwo Boga w tradycji prawosławnej | Płeć Boga

Wspomnieć należy, że współczesnie Nirmala została współczesną inkarnacją Boga uznając się za wcielenie Ducha Świętego czyli Parakleta zesłanego dla poprawy obyczajów, jak mówi się o tym czasem w Piśmie Świętym. Członkowie Sahaja Yoga uznają ją za boskie wcielenie. Odpowiedz

Kolejnym odkryciem jest to, że Syn jest tym samym bezpłciowym Logosem co Ojciec... To sam Ojciec zstąpił zatem na ziemię i stał się Synem obleczonym w ludzkie (męskie) ciało. Z Duchem Świętym sprawa wydaje się dużo prostsza. Duch Święty jest po prostu wiarą przenikającą wspólnotę wtajemniczonych a spersonifikowaną w osobę Trójcy Świętej. Jest podobną "żywą" figurą opartą na wierze wtajemniczinych... Trójca Święta okazuje się więc w całości strukturą retoryczną opisującą doświadczenie religijne. Odpowiedz

Wszystko w porządku z Bogiem Ojcem... Jest ponadpłciowy. Co jednak z Jezusem? Przecież jest mężczyzną. Jest Synem... Jest Osobą w Trójcy Świętej. Czyżbyśmy mieli oddzielić boskość w nim od jego fizycznej postaci? Pewnie tak... W końcu tak się stało. Parę wieków zabrały te spory, aż dopiero "homousia" i unia hipostatyczna, przyjęte na soborach w Nicei i Chalcedonie, ustaliły że natura Jezusa jest podwójna. Jezus jest współistotny Bogu jako Logosowi i człowiekowi zarazem. Jako Logos jest ponadpłciowy, jako człowiek jest mężczyzną. Co jednak począć z kobietami? Nikt nie badał wtedy genetyki. Kobieta miała służyć jako naczynie i służyć mężczyźnie. Tak oto Jezus jako człowiek musiał być mężczyzną. Nawet współczesna feministyczna teologia nic tu nie zmieni. Odpowiedz

Apophasis jest strukturą retoryczną używaną w celu pozornego zaprzeczenia czemuś, co w apophasis przywołujemy, przez co staje się zarazem potwierdzeniem tego, czemu zaprzeczamy. Jest to zabieg perfidny, w którego tle zawsze pojawia się paradoks o ile bierzeny go naiwnie... Bardziej przypomina jednak mrugnięcie okiem do zorientowanego w problemie słuchacza. Jest to więc zwrot ironiczny. W ten sposób dzielimy zarazen słuchających na wtajemniczonych i niewtajemniczonych. Cóz to znaczy dla rozważań o płci Boga? Chyba tylko to, że wtajemniczeni dysponują już wcześniej wiarą, która umożliwia im rozumienie pozorności owego paradoksu. Bóg jest bezpłciowy, lecz powinniśmy go przyjmować we wszystkich aspektach płciowości znanych dziecku z kontaktu z jego wychowawcami niezależnie od ich płci. Tak odnoszą sie do Boga wtajemniczeni... To i tak złudzenie, gdyż to Ojciec zrodził Syna... Maria jest jedynie naczyniem. Bóg nie musi być mężczyzną, bo jest ponad płciowość. Mamy go sobie jedynie wyobrażać poprzez nasze doświadczenie miłości. Odpowiedz