Jak daleko stąd, jak blisko polski film psychologiczny z 1971 roku w reżyserii Tadeusza Konwickiego, nakręcony według autorskiego scenariusza. Głównym bohaterem filmu jest Andrzej (Andrzej Łapicki), czterdziestoletni mężczyzna, któremu nie dają spokoju wspomnienia czasów wojny i tajemnica późniejszej, samobójczej śmierci przyjaciela, Maksa (Gustaw Holoubek). Fabuła
Czterdziestoletni Andrzej odbywa symboliczną podróż w przeszłość, pragnąc wyjaśnić motywy samobójstwa swojego przyjaciela Maksa. W fantastycznych wizjach bohatera pojawiają się widma jego bliskich osób[1].
W ślad za Andrzejem podąża wciąż grupa przebierańców w strojach chochołów i nieudany aktor Włodzio. W czasie pochodu pierwszomajowego Andrzej spotyka Musię, dziewczynę, swoją miłość z okresu walki w partyzantce, która zginęła na Syberii. Rozmawia z dawno zmarłym ojcem i daremnie próbuje dowiedzieć się prawdy o swym pochodzeniu. Wie jedynie, że był nieślubnym dzieckiem. W XIX-wiecznej cerkwi dostrzega pannę młodą, która ucieka sprzed ołtarza, gdyż nie chce poślubić Rosjanina. Wraz z Włodziem wychodzi z cerkwi na współczesną ulicę Warszawy lat siedemdziesiątych. Milicyjny radiowóz zawozi ich na plan filmowy, gdzie Andrzej dowiaduje się o samobójczej śmierci scenarzysty Maksa, który wyskoczył z okna wieżowca. Przesłuchiwany przez milicję Andrzej nie potrafi powiedzieć nic istotnego o życiu przyjaciela. Podczas snu ma wizję, w której świętuje swoje czterdzieste czwarte urodziny wśród żywych i umarłych. Wchodzi do ogromnego urzędu i odnajduje w nim swą pierwszą żonę Joasię, która odtrąca jego zaloty. Wraca myślami do dzieciństwa, biorąc udział w pogrzebie Żyda-samobójcy. Dostrzega tam swego towarzysza zabaw Szlomę i ostrzega go przed nadchodzącą Zagładą Żydów. Towarzyszy starej matce w kościelnej procesji i bezskutecznie usiłuje nawiązać z nią kontakt. Przebierańcy, którzy szli z Andrzejem, zdejmują kostiumy i bohater rozpoznaje w nich swoich towarzyszy z partyzantki. Pod jednym z kostiumów ukrywa się Musia. Dodaje odwagi Andrzejowi, który dostaje rozkaz wykonania wyroku na zdrajcy współpracującym z Niemcami[1].
Film ma dwa warianty zakończenia. W pierwszym z nich Andrzej strzela, po czym ze zgrozą zauważa, że zabił Maksa. W drugim zakończeniu, następującym zaraz po pierwszym, zmarły wstaje i dzieli się z przyjacielem opłatkiem. Film kończy kontrnegatywowy obraz Żyda unoszącego się ponad miastem w morzu płomieni[1]. Obsada
Andrzej Łapicki Andrzej Maja Komorowska Musia Gustaw Holoubek Maks Alicja Jachiewicz Joasia Anna Dymna nieznajoma Zdzisław Maklakiewicz Włodek Ewa Krzyżewska Zosia Edmund Fetting Szymon Piotr Pawłowski ojciec Jadwiga Kuryluk-Cebrzyńska matka Jerzy Cnota piosenkarz Stanisław Jasiukiewicz kapitan milicji Wirgiliusz Gryń plutonowy milicji Mieczysław Waśkowski milicjant Ewa Lemańska panna młoda Karol Obidniak pan młody Marek Jasiński pop Jerzy Tkaczyk przyjezdny z zagranicy Paweł Unrug reżyser Ryszard Terlikowski Szloma Szymon Szurmiej Żyd Piotr Erlich Żyd Herman Lercher kantor Estera Kowalska płaczka Ruth Taru-Kowalska płaczka Włodzimierz Nakwaski Cichy Edward Radulski barman Krzysztof Stroiński mężczyzna w barze Małgorzata Kubica Mariola Ewa Kubica Jola
Wyszukiwanie odpowiedzi..
