Ekscentryczne studium jutlandzkiej rodziny we wczesnych latach 70-tych, widzianej bezlitosnymi, a jednocześnie niewinnymi oczami jedenastoletniego chłopca. Życie Allana nie jest łatwe. Jego ojciec ma chore nerwy i co chwila grozi, że się zabije. Matka się poddała, starszy brat się wyprowadził, a rodzinny sklepik z nabiałem nie ma się najlepiej. Ojciec zarabia wygłaszając płomienne mowy pogrzebowe, które zmuszają żałobników do płaczu. Wkrótce Allan zacznie pomagać losowi, by zapewnić wystarczającą liczbę pogrzebów. Wierzy, że jego ojciec będzie wtedy szczęśliwy. Niełatwe tematy związków międzyludzkich i rodzinnych tabu potraktowane są z empatią, humorem i sympatią dla bohaterów.
Duńskie czasopismo Information uznało Sztukę płakania drugim najlepszym duńskim filmem dekady. Pierwsze miejsce zajął Dogville.