Siedzi zając pod miedzą A myśliwi o nim nie wiedzą; Po chróścinie zaszczuwają, Trąbią, krzyczą i wołają Na niego. Jest to wszystko chłopskie udanie Był to stary zając mospanie. Widziałem go wczoraj w życie, Jak uciekał sobie skrycie Do lasu. Zając siedzi pod knieją A myśliwi z wielką nadzieją Chcąc, żeby go wystraszyli, Wystraszywszy, odmienili Las w psiarnią. Zając, skoro trąbki usłyszał, Bieży prędko aż się zadyszał, Wybiegł nieborak na pole, Jedni w górze, drudzy w dole Czekają. Radzi mu, a on ich nie wita, Od strachu i drogi nie pyta, To brózdą, to przez zagony Bieży prędko, choć strudzony, Jak może. Rozforowane już charty, Rączo lecą w skok zażarty, A tu, tu, tu, sa, sa, sa, Już zajączek blizko lasa, Już on pan. Postanęli wszyscy w paradzie, Myśląc zajączkowi o zdradzie, Centnar prochu wystrzelali, A zajączka nie dostali. Żal by cię.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
