Umierający mężczyzna wraca pamięcią do najważniejszych momentów swojego życia. Wspomina dzieciństwo, matkę, a także epizody z historii rodziny. Narracja składa się głównie z retrospekcji. Oryginalna poetyka filmu podkreśla jego niezwykłą siłę wyrazu. Jest to jeden z najbardziej osobistych filmów Andrieja Tarkowskiego, rosyjskiego mistrza kina artystycznego. To rodzaj prywatnej spowiedzi artysty. W filmie cytuje on m.in. wiersze swojego ojca, Arsienija Tarkowskiego.