Ewangelia Mateusza - Rozdział 9

Ewangelia Jezusa Chrystusa - św. Mateusz: I wstąpiwszy do łodzi, przeprawił się na drugi brzeg i przybył do swego miasta.
I oto przynieśli mu sparaliżowanego, leżącego na łożu.
A gdy Jezus ujrzał wiarę ich, rzekł do sparaliżowanego: Ufaj, synu, odpuszczone są grzechy twoje.
A oto niektórzy z uczonych w Piśmie pomyśleli sobie: Ten bluźni.
Ale Jezus przejrzawszy ich myśli, rzekł: Dlaczego myślicie źle w sercach swoich?
Cóż bowiem jest łatwiej, czy rzec: Odpuszczone są grzechy twoje, czy rzec: Wstań i chodź?
Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma moc na ziemi odpuszczać grzechy - rzekł do sparaliżowanego: Wstań, weź łoże swoje i idź do domu swego!
Wstał tedy i odszedł do domu swego.
A gdy to ujrzały tłumy, przelękły się i uwielbiły Boga, który dał ludziom taką moc.
I odchodząc stamtąd, ujrzał Jezus człowieka, siedzącego przy cle, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: Pójdź za mną.
A on wstał i poszedł za nim.
A gdy Jezus siedział w domu za stołem, wielu celników i grzeszników przyszło, i przysiedli się do Jezusa i uczniów jego.
Co widząc faryzeusze, mówili do uczniów jego: Dlaczego Nauczyciel wasz jada z celnikami i grzesznikami?
A gdy [Jezus] to usłyszał, rzekł: Nie potrzebują zdrowi lekarza, lecz ci, co się źle mają.
Idźcie i nauczcie się, co to znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary.
Nie przyszedłem bowiem wzywać sprawiedliwych, lecz grzeszników.
Wtedy przyszli do niego uczniowie Jana i pytali: Dlaczego my i faryzeusze pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą?
I rzekł im Jezus: Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec?
Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą.
A nikt nie wstawia w starą szatę łaty z sukna nowego, bo taka łata ściąga cały materiał i rozdarcie staje się gorsze.
I nie wlewają wina młodego do starych bukłaków, bo inaczej bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki niszczeją.
Ale młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a wtedy zachowuje się jedno i drugie.
Gdy to do nich mówił, oto pewien przełożony [synagogi] przyszedł, złożył mu pokłon i rzekł: Córka moja dopiero co skonała, lecz pójdź, połóż na nią swą rękę, a ożyje.
I wstał Jezus, i poszedł za nim wraz z uczniami swymi.
A oto niewiasta, która od dwunastu lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się kraju szaty jego.
Mówiła bowiem do siebie: Bylebym się tylko dotknęła szaty jego, będę uzdrowiona.
A Jezus, obróciwszy się i ujrzawszy ją, rzekł: Ufaj, córko, wiara twoja uzdrowiła cię.
I od tej chwili niewiasta była uzdrowiona.
A gdy przyszedł Jezus do domu przełożonego i ujrzał flecistów oraz zgiełkliwy tłum, Rzekł: Odejdźcie, bo nie umarła dziewczynka, lecz śpi.
I naśmiewali się z niego.
A gdy wygnano tłum, wszedł i ujął ją za rękę, i wstała dziewczynka.
I rozeszła się wieść o tym po całej tamtej okolicy.
A gdy Jezus odchodził stamtąd, szli za nim dwaj ślepi, wołając i mówiąc: Zmiłuj się nad nami, Synu Dawida!
A gdy wszedł do domu, przyszli do niego ci ślepi.
I rzekł im Jezus: Czy wierzycie, że mogę to uczynić?
Rzekli mu: Tak jest, Panie!
Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niechaj się wam stanie.
I otworzyły się ich oczy; a Jezus przykazał im surowo, mówiąc: Baczcie, aby nikt się o tym nie dowiedział!
A oni wyszedłszy, rozsławili imię jego po całej okolicy.
A gdy oni wychodzili, przyprowadzono do niego niemowę, opętanego przez demona.
A gdy demon został wypędzony, niemy przemówił.
I zdumiał się lud, i mówił: Nigdy coś podobnego nie pokazało się w Izraelu.
Faryzeusze zaś mówili: Mocą księcia demonów wypędza demony.
I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach i zwiastował ewangelię o Królestwie, i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelką niemoc.
A widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza.
Wtedy rzekł uczniom swoim: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.
Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje.

(Rozdział 9, Biblia Warszawska)