Najbardziej kasowy film 1980 roku w Związku Radzieckim. Obejrzało go ponad 70 milionów widzów. Bohaterami są członkowie załogi pasażerskiego tu-154. Samolot dostarcza pomoc humanitarną dla ofiar trzęsienia ziemi. Na skutek kolejnego wstrząsu zostaje uszkodzony pas startowy. Maszynę udaje się poderwać do lotu, lecz awaria okazuje się na tyle poważna, że prawdopodobnie uniemożliwi bezpieczne lądowanie... Film prezentuje skomplikowane losy głównych bohaterów: kapitana Timczenki, którego córka jest w ciąży z nieznanym mężczyzną; inżyniera Skworcowa - miłośnika kobiet, zabiegającego o względy stewardesy Tamary; drugiego pilota Ninarokowa, który utracił prawo opieki nad własnym synem. Samolot w płomieniach Aleksandra Mitty był pierwszą odpowiedzią ZSRR na hollywoodzkie produkcje z lat 70. Obraz radzieckiego reżysera przewyższa jednak filmy katastroficzne z fabryki snów wysmakowanym klimatem i śmiałymi, jak na owe czasy scenami erotycznymi.
swietny , lecz teczowe i inne pedofile tego nie ogarna , zbyt tepe szpadle.
Odpowiedz
anonim64(*.*.179.64) 2025-05-21 05:40:100
Fajny, czy nie nie fajny, dobry, czy nie za ciekawy - to w sumie rzeczywiście bez większego znaczenia w przypadku, gdy nie ma na czym porządnym oka zawiesić. A z pewnością żadna to frajda spoglądać na muzealnych buców, czyli na takich grubo przestarzałych ramolów w stylu Bronsona, Wayna, czy Eastwooda, lub na wszystkich innych dziadoków prezentujących się jak meksykańskie gwiazdy pornoli z lat siedemdziesiątych. Wizerunek krzaczastych wąsisków, brodzisków, baczków, zarośniętych fryzur i kartoflanych facjat żenujących macho bohaterów, którzy nawet, jeśli mieszcząc się w przedziale wiekowym do trzydziestki, prezentują się, jakby byli bez mała po siedemdziesiątce i na dodatek dzień wcześniej wyleźli z jaskini, by wciąż jeszcze będąc pół małpami, zakładać spodnie i udawać ludzi, mężczyzn - a przedstawia się to generalnie rzeczywiście obrzydliwie, żenująco, obciachowo i przedpotopowo. Istny koszmar. Dzieci kwiaty, lata 60 te i 70 te, poszerzane portki, kudłate fryzury w stylu Wodeckiego i buraczane pyski w typie Krawczyka - całe szczęście, wręcz, że tego typu i inne
Odpowiedz
anonim64(*.*.179.64) 2025-05-21 05:35:180
Fajny, czy nie nie fajny, dobry, czy nie za ciekawy - to w sumie rzeczywiście bez większego znaczenia w przypadku, gdy nie ma na czym porządnym oka zawiesić. A z pewnością żadna to frajda spoglądać na muzealnych buców, czyli na takich grubo przestarzałych ramolów w stylu Bronsona, Wayna, czy Eastwooda, lub na wszystkich innych dziadoków prezentujących się jak meksykańskie gwiazdy pornoli z lat siedemdziesiątych. Wizerunek krzaczastych wąsisków, brodzisków, baczków, zarośniętych fryzur i kartoflanych facjat żenujących macho bohaterów, którzy nawet, jeśli mieszcząc się w przedziale wiekowym do trzydziestki, prezentują się, jakby byli bez mała po siedemdziesiątce i na dodatek dzień wcześniej wyleźli z jaskini, by wciąż jeszcze będąc pół małpami, zakładać spodnie i udawać ludzi, mężczyzn - a przedstawia się to generalnie rzeczywiście obrzydliwie, żenująco, obciachowo i przedpotopowo. Istny koszmar. Dzieci kwiaty, lata 60 te i 70 te, poszerzane portki, kudłate fryzury w stylu Wodeckiego i buraczane pyski w typie Krawczyka - całe szczęście, wręcz, że tego typu i inne muzealne relikty przeszły dawno do historii, ponieważ ten styl z tamtych dekad był istną wiochą i mega obciachem nie do przyjęcia.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
