Jak ufać po zranieniu to kazanie o drodze, która jest powolna i bardzo delikatna. Po zranieniu serce nie wraca od razu do otwartości. Najpierw chroni się ciszą, dystansem, ostrożnością. I to nie jest słabość. To naturalna reakcja na ból. Ksiądz Pawlukiewicz często podkreślał, że Bóg rozumie ten lęk i nie pogania człowieka w stronę zaufania.
To kazanie przypomina, że zaufanie po zranieniu nie zaczyna się od ludzi, ale od Boga. Od odkrycia, że On nie zranił i nie zdradził. Że nawet jeśli inni odeszli albo zawiedli, Jego obecność pozostała wierna. Dopiero na tym fundamencie można powoli uczyć się ufać na nowo małymi krokami, bez przymusu, bez heroicznych deklaracji.
Pawlukiewicz mówił, że zranione serce musi najpierw poczuć się bezpieczne. Że zaufanie wraca tam, gdzie jest cierpliwość, spokój i prawda. Czasem wystarczy jedna relacja, jedno słowo, jedna sytuacja, w której nic złego się nie wydarzy. Zaufanie nie wraca przez nacisk, ale przez doświadczenie dobra.
To kazanie zostawia z nadzieją, że zranienie nie przekreśla przyszłych relacji. Że ostrożność może być mądrością, a nie zamknięciem. I że Bóg potrafi odbudować serce tak, by znów umiało ufać inaczej niż wcześniej, spokojniej, dojrzalej, głębiej.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
