Pod ziemią, w miejscu znanym od lat jako katakumby masońskie, odkryto fragment ceglanego muru ze stopniem prawdopodobnie część pierwotnego wejścia do tajemniczego korytarza. Wśród ziemnych warstw znaleziono także ślady życia dawnych mieszkańców tych terenów: zabytki z okresu wczesnego średniowiecza oraz monety z XVII wieku. Wskazówek do zrozumienia historii tego miejsca dostarczają listy Augustyna Locciego, nadwornego architekta króla Jana III Sobieskiego. Z zachowanych dokumentów wynika, że w północnym zboczu skarpy planowano budowę lodowni i ujęcia wody. Teren ten obfitował w źródła wody pitnej, a według przekazów sam król Sobieski miał osobiście sprawdzić jej jakość. Uznał ją za na tyle dobrą, by doprowadzić wodę aż do pałacu w Wilanowie na potrzeby dworu i królewskich ogrodów. Kiedy majątek przeszedł w ręce Stanisława Kostki Potockiego, miejsce to zaczęło żyć nowymi opowieściami. Podziemna budowla, dotąd kojarzona z funkcją techniczną, została otoczona aurą tajemnicy. Zaczęto mówić o masonach, o sekretnych spotkaniach wolnomularzy i o rytuałach, które miały odbywać się w mroku korytarzy. To właśnie wtedy pojawiło się określenie, które przetrwało do dziś katakumby masońskie.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
