Kazanie ks. Piotra Pawlukiewicza Niebo, którego oko nie widziało ani ucho nie słyszało opiera się na słowach św. Pawła z Pierwszego Listu do Koryntian (2,9):
Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.
Ks. Pawlukiewicz w swoim rozważaniu ukazuje, że wizja nieba przekracza wszelkie ludzkie wyobrażenia. Niebo to nie jest coś miłego czy nagroda za dobre sprawowanie, lecz pełnia istnienia, spełnienie wszelkich pragnień serca ale nie w sensie ziemskich marzeń, tylko głębokiego zjednoczenia z Bogiem. Wskazuje, że nasze zmysły, emocje i rozum nie są w stanie pojąć, czym naprawdę jest wieczność z Bogiem.
Kaznodzieja zwraca uwagę, że współczesny człowiek coraz rzadziej myśli o niebie, bo jest skupiony na tu i teraz, na konsumpcji i wygodzie. Tymczasem chrześcijańska nadzieja opiera się na obietnicy czegoś nieskończenie większego życia wiecznego w miłości, pokoju i radości, których nie da się porównać z żadnym ziemskim doświadczeniem.
Ks. Pawlukiewicz nie mówi o niebie jako o abstrakcie, lecz jako o realnej perspektywie, która nadaje sens nawet cierpieniu i trudnościom. Wzywa do życia z myślą o wieczności nie w lęku, ale w pragnieniu spotkania z Bogiem.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
