Erupcja wulkanu Krakatau

Erupcję poprzedziły liczne trzęsienia ziemi w ciągu kilku lat poprzedzających eksplozję. 20 maja 1883 roku krater Perboewatan zaczął wyrzucać chmurę popiołu i parę o wysokości 6 km, którą można było zobaczyć z odległości do 160 km w Batavii na Jawie. Pod koniec maja działalność została wstrzymana.
Wulkan obudził się 19 czerwca. Miejsce to było prawdopodobnie nowo powstałym kraterem pomiędzy istniejącymi kraterami Perboewatan i Danan, mniej więcej w miejscu dzisiejszego Anak Krakatau. 24 sierpnia erupcja przybrała na sile. Chmura popiołu i pyłu wulkanicznego wzniosła się na wysokość 27 km. W odległości 20 km okręty zarejestrowały opadanie grubej warstwy popiołu i pumeksu.
27 sierpnia wulkan wszedł w ostatnią, katastrofalną w skutkach fazę erupcji. Cztery potężne eksplozje (5:30, 6:42, 9:20 i 10:02) wywołały cztery następujące po sobie fale tsunami o wysokości 30 m, których fale wtórne zarejestrowane zostały również w kanale La Manche. Eksplozje były tak silne, że słychać je było nawet na Mauritiusie, Madagaskarze i w Australii. Popiół objął obszar o promieniu 60 km. 28 sierpnia wulkan zamilkł i, z kilkoma wyjątkami, nie pojawił się ponownie w tym roku. Po oczyszczeniu powietrza okazało się, że z wyspy pozostał tylko niewielki tułów i kaldera o głębokości 250 m.