12-letnia Dalva mieszka z ojcem. Pewnego wieczoru do ich domu wpada policja, która zabiera dziewczynkę do rodziny zastępczej. Gdy Dalva zaprzyjaźnia się ze swoją nową współlokatorką Samią i pracownikiem socjalnym Jaydenem, stopniowo zaczyna rozumieć, że miłość jej ojca nie była tym, za co ją brała. Z ich pomocą, Dalva nauczy się być znów dzieckiem.
Już sam tytuł brzmi równie dennie, co i treść tego filmu. Zamierzenie może było i dość dobre, ale wykonanie żałosne. Bo i co tutaj podziwiać na ekranie, obraz kunsztu nędzy i dziadostwa? Jeżeli ten cały zakichany francuski Luwr ma się przedstawiać tak samo po menelsku, to ta asteroida z filmowego Armagedonu jednak faktycznie powinna przywalić w Paryż, ale już tak naprawdę, żeby wytłuc tych zboczonych żabojadów. A gdy patrzeć na te zepsute dzieciory, to tyle wcale ich nie żal, ile prędzej idzie się porzygać z obrzydzenia na ich widok, że to nie są pokrzywdzone i poszkodowane dzieci, co po prostu patologiczne lumpy, a tego nie da się zresocjalizować, żeby wyszło to na ludzi, nie się co kłamać, bo wiadomo, że i tak nic dobrego z tego nie wyrośnie, jak tylko kolejny i jeszcze gorszy patoluch.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
