Trwa II wojna światowa. Grupa alianckich komandosów zostaje wysłana do Niemiec, by uratować uwięzionego amerykańskiego generała.
Podczas drugiej wojny światowej na niemieckim terytorium rozbija się angielski samolot. Niemcy pojmują jedynego ocalałego - amerykańskiego generała. Nie zdają sobie sprawy, że schwytany posiada wszelkie informacje dotyczące planów inwazji aliantów. Anglicy decydują, iż nie można pozwolić, aby generał mógł ujawnić jakiekolwiek szczegóły dotyczące inwazji na Normandię. Powołana zostaje specjalna grupa, której zadaniem jest uratowanie więzionego generała. Podczas zrzutu grupy na terytorium wroga ginie jeden z uczestników. Jednocześnie okazuje się, że misja jest o wiele bardziej skomplikowana...

Grupa alianckich komandosów ma uwolnić amerykańskiego generała, uwięzionego w zamku w Alpach. Dowodzi nimi major Smith (Richard Burton). Towarzyszą mu wysłanniczka wywiadu Ellison (Mary Ure) i por. Schaffer (Clint Eastwood). W trakcie wykonania zadania kilku agentów ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. W końcu żołnierze dostają się do twierdzy. Okazuje się, że ich misja jest o wiele bardziej skomplikowana, niż wynikało to z otrzymanych przed wyprawą rozkazów.
Trwa II wojna światowa. Grupa alianckich komandosów zostaje zrzucona w Alpach z misją uwolnienia amerykańskiego generała schwytanego przez nazistów i uwięzionego w zamku Adler (Orzeł - nazwa trafna, bo tylko orzeł mógłby się tam dostać). Niemcy nie wiedzą jednak, że ów jeniec posiada ważne informacje dotyczące inwazji w Normandii. Komandosi od samego początku misji napotykają na trudności, a to wcale nie koniec niespodzianek.

Takie tam ciekawostki...
Rolę porucznika Schaffera pierwotnie zaproponowano Lee Marvinowi. Ten jednak propozycję odrzucił, gdyż po Parszywej dwunastce nie chciał znowu grać w przygodowym filmie, osadzonym w czasach II wojny światowej. Richard Burton chciał, by zastąpił go Richard Egan. Ofertę złożono Clintowi Eastwoodowi, któremu początkowo nie podobało się, że jego postać ma mniejszą rolę w filmie. Otrzymał angaż, gdy zaoferowano mu gażę 800 000 dolarów.

BŁĘDY W FILMIE
W jednej ze scen na zamku Adler ląduje niemiecki helikopter. Jest to w rzeczywistości amerykański Bell 47. Maszyny tego typu zaczęto produkować dopiero po II Wojnie Światowej.

Skopolamina nie była używana jako lek przed rokiem 1950.

Podczas przesłuchania generał Carnby podaje swoje nazwisko, stopień i numer seryjny R.A. (Regular Army). W czasie drugiej wojny światowej armia amerykańska nie używała jednak tej nazwy i oficer ówczesnego wojska powinien tytułować się jako O.

Autobus, którym uciekają główni bohaterowie w końcowej fazie filmu, to 1952 Steyr. Model ten nie istniał jeszcze w czasach II wojny światowej.

W czasie trwania briefingu, Schaffer ma na swoim mundurze przypiętą Odznakę Starszego Skoczka Spadochronowego. Tytuł ten przyznawany jest dopiero od 1949 roku.

Zegar użyty przy bombach to Heuer Sebring (szczególnie jest to widoczne w scenie rozgrywającej się obok kolejki linowej) - model, który został stworzony w 1958 roku.

Kiedy Smith wychodzi z kabiny, słychać odgłos szalejącej zamieci. Tymczasem na dworze pada zaledwie lekki śnieg.

W scenie, gdzie Smith strzela do operatora radiowego, przy drugim trafieniu eksplozja woreczka krwi nie zgrywa się z odgłosem wystrzału pistoletu bohatera.

W końcowej scenie na lotnisku, pomiędzy ujęciami pogoda zmienia się z pochmurnej i mglistej na słoneczną.

Kiedy podczas walki na kolejce linowej Smith kopie Christiansena, krew pojawia się na twarzy mężczyzny zanim otrzymuje cios.

W czasie finalnego pościgu, dziury po kulach na autobusie pojawiają się i znikają w zależności od ujęcia.

Po wspięciu się i wejściu do zamku Hohenwerfen, Smith odkłada czapkę. Pomimo, że już więcej nie bierze jej do ręki, w kolejnej scenie w której wraz z Schafferem idzie do innej sali, ma ją założoną na głowie.

Po otrzymaniu postrzału w lewą dłoń, major Smith bandażuje sobie ranę. Cały opatrunek i krew znikają w scenie rozgrywającej się na kolejce linowej.

Gdy porucznik Schaffer ześlizguje się z dachu kolejki linowej, wbija swój czekan w śnieg szerszą końcówką skierowaną ku dołowi. Kiedy jednak major Smith przybywa mu z pomocą, czekan jest wbity ostrzejszą końcówką w dół.

Kiedy Smith dojeżdża autobusem do lotniska, na ujęciu pokazującym samoloty, widać, że pierwszy z nich ma już zniszczony statecznik poziomy. Tymczasem uszkadzanie pojazdów wroga ma miejsce dopiero w późniejszej scenie.

Kiedy Mary Ellison wychodzi z rzeki, w zależności od ujęcia raz ma włosy mokre, a raz suche.

Podczas wymiany ognia na moście w ostatnim akcie filmu, strzelająca z autobusu Mary, na jednym z ujęć ma na ustach czerwoną szminkę, która znika w późniejszych fragmentach.

Smith zeskakuje z kolejki linowej do rzeki przed Schafferem. W kolejnym ujęciu jednak to Schaffer wpada do wody jako pierwszy.

Gdy w czasie ucieczki z zamku Smith pomaga Mary zejść z kolejki linowej, pomiędzy ujęciami znika blokujący wejście kolejki łańcuch.

Autobus, którym uciekają bohaterowie, ma czarną chłodnicę i srebrny okrągły znaczek. Można to dostrzec, gdy pojazd znajduje się w garażu. Kiedy jednak widzimy wóz z zewnątrz, wspomniane części zmieniają kolor na czerwony.

Kiedy Smith i Schaffer schodzą po stromym brzegu, by obserwować zamek, kolby ich MP40 raz są złożone, a raz rozłożone - w zależności od ujęcia.

W scenie rozgrywającej się w drewnianej chatce, major Smith zakłada ładunki wybuchowe i każe Schafferowi otworzyć okno. Ten w pierwszym ujęciu wychodzi przez nie okrakiem, a w kolejnym tyłem, trzymając oba kolana na parapecie. Ponadto, na śniegu widoczne są cienie ekipy filmowej.

Podczas ucieczki autobusem, kierujący pojazdem Smith uderza w zaminowane słupy, by uzbroić ładunki wybuchowe. Kiedy chwilę później przyjeżdżają Niemcy, widać, że jeden ze słupów nie jest przewrócony, a mimo to zostaje zdetonowany.

Kiedy Smith prowadzi grupę przez tory kolejowe w Werfen, w oknach odbijają się członkowie ekipy filmowej.

Przedstawiając majora Von Hapena, pułkownik Kramer używa w stosunku do niego tytułu oficera Gestapo. W rzeczywistości Gestapo było tajną niemiecką policją, która podlegała wyłącznie SS. Ich członkowie nie nosili czarnych mundurów, a cywilne ubranie. Tymczasem Von Hapen ma na sobie strój oficera Gestapo.

MIEJSCE KRĘCENIA
Zdjęcia do filmu kręcono w Aigen im Ennstal, Lofer, Salzburgu, Werfen, Ebensee (Austria), Bawarii (RFN, obecnie Niemcy), Borehamwood (Anglia, Wielka Brytania) oraz Samedan (Szwajcaria).

POZOSTAŁE
Podczas kręcenia jednej ze scen akcji doszło do poważnego wypadku, w którym silnie poparzeni zostali producent Elliott Kastner i reżyser filmu Brian G. Hutton.

Zdjęcia do filmu kręcono od 2 stycznia do maja 1968 roku.

Pomysł nakręcenia filmu wysunął pasierb Richarda Burtona, który chciał zobaczyć ojczyma w oldskulowym kinie przygodowym. Aktor wybrał się z ofertą do producenta Elliotta Kastnera, który z kolei zaangażował w projekt pisarza Alistaira MacLeana. Ponieważ większość jego powieści została lub miała zostać zekranizowana, Kastner poprosił, aby ten stworzył nową historię. MacLean w ciągu sześciu następnych miesięcy napisał jednocześnie i powieść i scenariusz do filmu.

Derren Nesbitt niemal oślepł, kręcąc scenę śmierci. Podczas detonacji ładunek umieszczony na wysokości klatki piersiowej wybuchł w górną stronę, zamiast na zewnątrz. W założeniach jego bohater miał otrzymać dwie śmiertelne rany postrzałowe: w pierś i głowę. Lecz w finalnej wersji filmu von Hapen obrywa wyłącznie w głowę.

Film zainspirował Stevea Harrisa z zespołu Iron Maiden do napisania utworu o takim samym tytule. Znajduje się on na płycie Piece of Mind.