Łacina a język włoski

Uwaga! Zauważone przeze mnie zależności pomiędzy tymi językami, które tu przedstawiłem, nie muszą mieć charakteru absolutnego. Niewykluczone, że istnieją od nich wyjątki. Zresztą, jak już pokazałem na przykładzie nocy, zaprezentowane przeze mnie reguły czasem działają, gdy porównamy włoskie słowo nie z podstawową, słownikową formą łacińskiego pierwowzoru, ale np. z genetiwem (że tak to szumnie określę).

Kolejną ciekawą zależnością, o której nie wspomniałem, jest to, że jeżeli w łacinie mamy ciąg spółgłoska-L-samogłoska, to jeżeli to słowo przeniknie do włoskiego, to L najpewniej zostanie zamienione na I (używam wielkich liter, by łatwiej było odróżnić jedno od drugiego - już niejednokrotnie się przekonywałem o tym, jakie kłopoty może sprawiać podobieństwo małego l do dużego I...). A więc:
- pełny, łac. plenis, wł. pieno
- jasny, łac. clarus, wł. chiare
- biały, łac. blancus (chociaż częściej można się spotkać z formą albus), wł. bianco
- płaski, łac. planus, wł. piano

Spis treści:
0:00 - 0:02 Wstęp
0:03 - 0:12 pt
0:13 - 0:23 bs, ps
0:24 - 0:36 k (w wymowie)
0:37 - 0:53 x
0:54 - 1:21 x (na końcu)
1:22 - 1:46 u, o