Wtedy pierwszy raz w życiu naprawdę zapragnąłem żyć wiecznie. Zrobić wszystkim na przekór i nie dać się zamknąć w drewnianej skrzyni, spuszczanej trzy metry pod ziemię. Z bolesną dokładnością widziałem, jak żegnają mnie przyjaciele i rodzina. Jak ronią łzy i trzymają się za ręce, by dodać wzajemnie otuchy. A dwa tygodnie później nikt nawet nie pamiętałby, że istniałem.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
