Jest to hipnotyzujący obraz skąpanego w deszczu i mroku miasta. Centralne miejsce zajmuje obskurny bar Titanik, w którym życiowi outsiderzy toną w odmętach czasu. Niczym na tonącym okręcie czekają, aż pójdą na dno, bo nie ma już żadnej szalupy ratunkowej. Odgrywająca rolę piosenkarki Vali Kerekes śpiewa utwór o przemijaniu, który może tylko pogłębić depresyjny nastrój. Béla Tarr stosuje długie ujęcia, by choć na moment zatrzymać czas, sprawić, by jedna chwila trwała w nieskończoność. I to działa, bo mimo iż widz ma świadomość, że aby obejrzeć film w całości, trzeba stracić dwie godziny czasu, to jednak podczas seansu rzeczywiście ma się wrażenie, jakby czas się zatrzymał. W bezruchu i osłupieniu, niczym w hipnozie, ogląda się dzieło Tarra jako głębokie doświadczenie nieporównywalne z niczym innym (chyba tylko z innymi filmami reżysera).
Dziękuję Ci Grzegorzu Cholewo za wrzucanie tak wielu trudnych do znalezienia, a zarazem pięknych i wymagających filmów - w dodatku z napisami, co pozwala znacznie pełniej je poczuć i zrozumieć. Dobrze, że są w internecie tacy ludzie.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
