Z pozoru rutynowa akcja siedmioosobowej grupy, która ma przetransportować dwadzieścia ton rud mineralnych, zamienia się w największą, a zarazem najstraszniejszą przygodę ich życia. Podczas wykonywania procedury rozpoznania terenu jeden z członków grupy odkrywa tajemniczą jaskinię pełną mnóstwa niezidentyfikowanych, z pozoru nieszkodliwych jaj. Z czasem okazuje się, że to największy błąd, jakiego się dopuścili. Zignorowanie procedur kwarantanny przyczynia się do wpuszczenia na teren statku krwiożerczego potwora. Istota świetnie dostosowuje się do nowych warunków, siejąc spustoszenie wśród załogi. W ciemnych zaułkach statku potwór rozwija się, eliminując kolejnych członków ekspedycji. Z każdą upływającą minutą maleje ich szansa na ocalenie, a bezpieczny kurs powrotny na ziemię staje się coraz bardziej odległy.
Ja to powiem tak, ogólnie na temat Aliena. Film pozyskał sobie popularność i sławę, głównie, jak wyłącznie dzięki tylko drugiej części, tak naprawdę, której uniwersalizm uderzającej realności wciąż bije na głowę całe późniejsze kino sf z elementami dramatu, że już drugiego takiego ultra dopieszczonego, podobnego filmu nikt nie zrobi. Innymi słowy, różnica pomiędzy tą niezaprzeczalną atrakcyjnością od Camerona, a ponurym klimatem od Scotta, jest tak kolosalna, jak dzień do nocy. Ridley zrobił jedynkę po prostu na dramat dla bajeru w otoce science fiction, jak to i on i w swoim zwyczaju, która została ledwie liźnięta. Akcja, fabuła, sceneria, wygląda to wszystko jak w starej opuszczonej hucie, przerwa śniadaniowa robotników. Zatem wrażenie, jako takiego to to, prawdę mówiąc nie za bardzo robi. Natomiast Cameron zrobił rasowe kino science fiction z mega polotem, podejmując kontynuację, którą wyniósł na wyżyny przy właściwie tej samej technologii na tamte czasy i takie same dostępne środki. I ludziska powariowali na punkcie Obcego, właścwie dopiero po tej drugiej części, prawdę mówiąc. I dopiero przypominając sobie, że wcześniej była ta pierwsza. Co więcej, jest jeszcze ta ogromna różnica, że po upływie czterdziestu lat od premiery, jedynka już faktycznie nie chce i nie robi wrażenia, przypominając w tej swojej nędzności, trzecią, gdzie też to wszystko przedstawia się licho, bo i pozostałych częściach, że porażka za porażką, to już nie ma co nawet wspominać. Co mnie drażni i dlaczego ta jedynka, która jest nowatorską, jedynie w pomyśle, bo w wykonaniu to na pewno rewelacji nie ma, to prymitywizm scenerii, rekwizytów, bo wygląda to naprawdę żałośnie. Facet ze sklepanym ze złomu na biegu palnikiem, Ripley z harpunem rybackim z demobilu, kontra Obcy, który tą futurystyczność z pewnością jednak oddaje. A więc gryzie się to, jak cholera momentami, wieloma, ten przygarażowy prymitywny bazar z ultra nowoczesną galerią handlową. Ledwie siedem lat później, Cameron jeszcze na tych samych komputerach osiąga pozornie niemożliwego, tworząc arcydzieła wszechczasów, a wystarczyło tylko wycisnąć po prostu to jabłko produkcji do końca. Wstawił marinsów, dodał wyposażenie, metalowe schody i platformy i parę jeszcze takich. I wystarczyło, że można było zrobić cacko, bo się chciało. I tym właśnie różni się się od siebie diametralnie obie części. Na dodatek choćby taki film jak Saturn 3, jeśli chodzi o technikę w przybliżonym przedziale czasowym, to jego wykonanie w porównaniu do Ósmego pasażera Nostromo, jest tyle dużo lepsze, ile porównywać to zaawansowanie samolotu do przedpotopowego latawca. Jedynka Obcego, jest więc tyle tylko dobra w sobie, że ktoś po prostu wymyślił taki motyw, dodając do fabuły tego dramatu, tą osławioną obcą formę życia. I to w zasadzie jest jedyna jej ta dobra strona.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
