Predator. 1987. Lektor.pl

@anonima02:a31a:c23d:: Niestety.
I choć wydaje się to szokujące, to z drugiej strony nie ma czemu się tutaj dziwić, że ten trzeciorzędny pędrak, czy stanowiąc nawet czwartorzędną aktorzynę, której udział zawitał do obsady tego kultowego hiciora, pozornie nie wiedzieć, jakim to tam nie pojętym sposobem się stało, lub fartem - postanowił zwyczajnie dorobić sobie na konto kilka dolców ekstra na kolejnej części, tym razem wyprodukowanej przez siebie. A swoją drogą, jak się okazało, to i wcale nie najgorszego gniota, jak na bardzo drugorzędną produkcję, a więc dokładnie taką w jego stylu. Jeżeli miałoby chodzić, o przedstawienie tego dość mizernego poziomu w jego aktorstwie, reżyserii, czy jako scenarzysty, jaki reprezentuje swoją osobą Shane Black, będąc takim zaledwie garażowym filmowcem w typie barmana lokalnej knajpy z kategorii tych wyraźnie i uzasadnienie raptem wielce podrzędnych, innymi słowy takich nędznych spelunek, do których nie warto zaglądać.
Nie mniej jest to rzeczywiście smutne, kiedy takie pacany, jak przykładowo Black, którzy mieli okazję otrzymania, jakimś tam sposobem, tej drobnej rólki, aby w rezultacie móc jednorazowo zabłyszczeć na dużym ekranie, następnie biorą się za robienie tych własnych lichych produkcji filmowych, pasożytniczo bazując na sławie, renomie i popularności tych poprzednich, wyprodukowanych przez kogoś innego, które stały się hitami.
Ale co pozostaje zrobić innego, kiedy jest się takim słabym zarówno aktorem, scenarzystą i reżyserem, którego nikt nie chce zatrudnić, a w końcu trzeba przecież na czymś zarabiać, więc tacy, jak Black będą zarabiać na tandecie, ponieważ po prostu nie potrafią nic innego.
Mimo wszystko należy jednak wziąć pod uwagę ten drobny niuans, jak gdyby również ironiczny, że ta pierwsza i najsłynniejsza z części kultowego Drapieżcy z kosmosu, z założenia także miała stanowić paradoksalnie taką podobnie zaledwie drugorzędną i niskobudżetową produkcję na tyle chwytliwą w tym swoim dość oryginalnym koncepcie, żeby dzięki temu dała się względnie dobrze sprzedać.
Przy czym, nikt z jej twórców specjalnie nie wróżył czegoś takiego, żeby motyw kosmicznego łowcy, mógł osiągnąć zbytnio duży sukces, mając stać się jednym z tych filmowych hitów wszech czasów w rezultacie. Bowiem Predator od chwili pojawienia się pomysłu na film z dreszczykiem, a więc właściwie od początku był traktowany za typową produkcję klasy B. Jak za film, który miał pokazać coś dobrego, lecz będąc jednocześnie obrazem nie wymagającym, ani takiego szczególnie większego zachodu, jeżeli chodzi o spełnienie wymagań przy jego realizacji, jak i stosunkowo tanim. I rzeczywiście, ponieważ większość ujęć koncentruje się na widokach pozornej dżungli i na osobach aktorów, którzy za niskie pieniądze zgodzili się trochę polatać po lesie, udając najemnych żołnierzy w przekonujący sposób. Nawet stworzenie kostiumu predatora okazało się stosunkowo nie za wiele kosztowne, co i ten cały osobliwy biwak w zagajniku. A więc w zasadzie wystarczyło wziąć kanapki, termos z piciem, kilka kamer, kilka rekwizytów i zrobić co swoje, aby nakręcić taki film nawet nie w półtora tygodnia, co w półtora dnia. I prawie gotowe, bo niech spece od montażu dalej męczą się z tym wszystkim w drugie półtora dnia, a cała ekipa może z powrotem wracać do swoich domów na zasłużone piwko.
Nikt więc nie spodziewał się fenomenu po tym filmie, który z założenia miał być co najwyżej taką po prostu trochę ciekawiej skonstruowaną alternatywą wobec tych ówcześnie, tak szalenie modnych slasherów o banalnych fabułach. Odpowiedz