Zanim rozpoczął studia w szkole teatralnej, pracował w FSO, był absolwentem Technikum Budowy Silników Samolotowych. W 1958 roku ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W tym samym roku dołączył do zespołu stołecznego Teatru Dramatycznego. W Dramatycznym Pokora grał przez 26 lat. W latach 1984-1990 występował w Teatrze Nowym w Warszawie, a w latach 1990-2001 był aktorem warszawskiego Teatru Kwadrat. Jest wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie.
W Teatrze Dramatycznym Pokora zagrał kilkadziesiąt ról. Należał do grupy aktorów Dramatycznego o predyspozycjach komediowych - takich jak m.in. Zdzisław Leśniak i Wojciech Gołas. Występował przede wszystkim w klasycznym repertuarze komediowym i współczesnych, lekkich utworach. Debiutował w Dramatycznym w 1959 roku rolą Dziennikarza w Wizycie starszej pani Friedricha Dürrenmatta w reżyserii Ludwika René. Publiczność zapamiętała go m.in. jako Furażera w Teatrze cudów wg Miguela Cervantesa w reżyserii Irmy Czaykowskiej (1965), gdzie był "(...) znakomity szczególnie w roli męża o dość obojętnym stosunku do żony i zainteresowaniach zmierzających w innym kierunku." (Roman Szydłowski, "Trybuna Ludu" 1965, nr 224) i Horacego w Szkole żon Moliera w reżyserii Jana Świderskiego (1966) - grał "(...) z wdziękiem niefałszowanej młodości i naiwnością, jakiej przede wszystkim wymaga ta postać" (Karolina Beylin, "Ekspress Wieczorny" 1966, nr 220). Sukcesem była też m.in. jego rola Harolda w Czarnej komedii Petera Shaffera z 1969 roku, przedstawieniu reżyserowanym przez Piotra Piaskowskiego.
"Gra w rezultacie jest koncertowa" - pisał o aktorstwie w tym spektaklu Jerzy Zagórski. - "Lecz w tym koncercie ktoś musiał zagrać pierwsze skrzypce. Mianowicie Wojciech Pokora w roli zaprzyjaźnionego z rzeźbiarzem antykwariusza i kolekcjonera sztuki nie dopuścił się ani jednej zbędnej zagrywki, a jednocześnie wykorzystał wszystkie okazje do reagowania. Rola ani o włos nie przejaskrawiona, ani o włos nie zamarkowana. Opracowana z precyzją absolutną" ("Kurier Polski" 1969, nr 93).
W 1971 roku Pokora zagrał melancholijnego Filipa w stylizowanym na stare formy teatru komediowego Królu mięsopuście Jarosława Marka Rymkiewicza w reżyserii Jana Bratkowskiego, a potem m.in. Geoffreya Jacksona w czarnej komedii Alana Ayckbourna Wesołych świąt w reżyserii Ludwika René (1975). Sukcesem był jego Szekspirowski Petrukio z Poskromienia złośnicy w inscenizacji Zbigniewa Bogdańskiego grany gościnnie w warszawskim Teatrze Rozmaitości (1977). W 1978 Pokora wystąpił w przedstawieniu Remont autorstwa braci Andrzeja i Janusza Kondratiuków i reżyserii Janusza Kondratiuka. W tej satyrze na "fachowców" jako Pan Staś partnerował Ryszardowi Pietruskiemu (Jankowi).
"Janek jest bardziej władczy (...) Stasio przywykły do funkcji sługusa" - notował Witold Filler. - "(...) obaj artyści z widoczną dozą osobistej satysfakcji bawili się kreśleniem tych psychologicznych odcieni" ("Ekspress Wieczorny" 1978, nr 256).
W następnych latach Pokora grał m.in. Cleanta w przedstawieniu Biedaczek vel Tartuffe wg Moliera w reżyserii Marka Walczewskiego (1981) i Don Guzmana Tumana w Weselu Figara Pierre'a Beaumarchais w reżyserii Witolda Skarucha (1983).
Aktor swobodnie odnajdywał się w różnych dramatycznych gatunkach, począwszy od wysokiej komedii po przedstawienia farsowe. Tworząc współczesne role opierał się na obserwacji obyczajowej. Pokora ma jednak także w dorobku kilkanaście ról w repertuarze dramatycznym. Był m.in. Jozafatem w Księdzu Marku Juliusza Słowackiego w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1963), Arcybiskupem Reims w Świętej Joannie George'a Bernarda Shawa w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza (1984), a przede wszystkim ujmującym naturalnością i refleksją Władziem w Ślubie Witolda Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego. W tym przedstawieniu z 1974 roku "prosto, naturalnie, przyjacielsko" sekundował głównemu protagoniście - Henrykowi (Piotr Fronczewski) (Zofia Jasińska, "Tygodnik Powszechny" 1974, nr 20).
"(...) jest to koncert aktorski, jakiego się rzadko w naszym teatrze słucha" - pisała o spektaklu Elżbieta Morawiec. - "(...) jest to, być może, początek innego, nowego myślenia o aktorstwie w teatrze zawodowym, czego dowodem skromna, naturalna, ale jakże czysta rola Władzia (Wojciech Pokora), role Zbigniewa Zapasiewicza i Jerzego Nowaka." ("Życie literackie" 1974, nr 25)
Jednak największą popularność przyniosły Pokorze występy przed kamerą. Debiutował epizodem w komedii Mąż swojej żony Stanisława Barei (1960). W tym samym roku zagrał małą rolę w Zezowatym szczęściu Andrzeja Munka. Jako tajny agent pojawił się w kolejnej komedii Barei, Małżeństwie z rozsądku (1966). Zagrał w Hydrozagadce Andrzeja Kondratiuka (1970) i zasadniczego porucznika Zubka w serialu Przygody psa cywila Krzysztofa Szmagiera (1970). Pokora był jednym z ulubionych aktorów Stanisława Barei, w latach 70. występował w wielu jego filmach. Rozpoczął główną rolą w filmie Poszukiwany, poszukiwana (1972). Zagrał młodego inteligenta, historyka sztuki, Stanisława Marię Rochowicza, który na skutek różnych życiowych perypetii zmuszony jest podjąć pracę gosposi domowej i w kobiecym przebraniu funkcjonować jako Marysia. W tym pierwszym z filmów Barei, w którym reżyser porzucił bezpretensjonalny, bulwarowy ton, na rzecz zjadliwej satyry społecznej, Pokora stworzył jedną z najciekawszych komediowych ról polskiej kinematografii. Z wdziękiem prowadził swojego bohatera przez grany w szybkim tempie świat damsko-męskich przebieranek. Jego bohater pod maską kobiety potrafił zachować dystans do sytuacji, w której się znajdował. Pokora w nieodparcie zabawny sposób zaznaczał niezadowolenie i irytację Rochowicza udającego Marysię, a także zdroworozsądkowe zdziwienie ludźmi, socjalistycznymi technokratami i "wiecznymi" dyrektorami, u których przyszło mu pracować. W kolejnych latach Pokora zagrał też u Barei m.in. w Nie ma róży bez ognia (1974), Brunecie wieczorową porą (1976), Misiu (1980) i serialu telewizyjnym Alternatywy 4, gdzie wcielił się w postać "marcowego" docenta, Zenobiusza Furmana (1983). Pamiętne role stworzył także w serialu 40-latek w reżyserii Jerzego Gruzy (1975-1977) i Kariera Nikodema Dyzmy Jana Rybkowskiego i Marka Nowickiego wg prozy Tadeusza Dołęgi-Mostowicza (1980). W 40-latku Pokora odmalował kolejną postać PRL-owskiego inteligenta, tym razem przedstawiciela "inteligencji technicznej", inżyniera Mieczysław Gajnego. Brawurową rolą Pokory był hrabia Żorż Ponimirski Z Kariery Nikodema Dyzmy. Aktor świetnie uchwycił ton przedwojennego, zmanierowanego arystokraty, jednocześnie ekscentrycznego i powściągliwego. Bardzo dobrą rolą Pokory był także subiekt Lisiecki w serialu telewizyjnym Ryszarda Bera Lalka wg prozy Bolesława Prusa (1977).
W następnych latach Pokora zagrał na scenie m.in. Reżysera w Grzechach starości Bogusława Schaeffera w reżyserii Bohdana Cybulskiego (Teatr Nowy w Warszawie, 1986), Mortimera W arszeniku i starych koronkach Josepha Kesselringa w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (Teatr Nowy w Warszawie, 1990) i Richarda Willeya w Oknie na parlament Raya Cooneya w reżyserii Marcina Sławińskiego (Teatr Kwadrat w Warszawie, 1993). W kinie pojawił się w komedii C.K. Dezerterzy (1985) i jej kontynuacji Złoto dezerterów (1998) Janusza Majewskiego, grał w telewizyjnym serialu komediowym Tygrysy Europy Jerzego Gruzy (1999). Zajmował się też reżyserią, pracował na różnych scenach, przygotował m.in. Fifty-Fifty Stanisława Tyma (Teatr Kwadrat w Warszawie, 1987), Mayday i (Teatr Polski we Wrocławiu, 1992) i Wszystko w rodzinie Raya Conneya (Lubuski Teatr w Zielonej Górze, 1998), Damy i huzary Aleksandra Fredry (Lubuski Teatr w Zielonej Górze, 1993), Ośle lata Michaela Frayna (Teatr Bagatela w Krakowie, 1994), Dajcie mi tenora! Ludwiga Kena (Teatr Kwadrat w Warszawie, 1996).
Ostatnio można go było oglądać m.in. w roli Heinza w Łóżku pełnym cudzoziemców Dave'a Freemana w reżyserii Jerzego Bończaka (2003, Teatr Komedia w Warszawie) i jako Anioła Stróża w Przyjaznych duszach Pam Valentine w reżyserii Marcina Sławińskiego (2008, Teatr Kwadrat w Warszawie). Grał też mniejsze role w popularnych telewizyjnych serialach, m.in. w Teraz albo nigdy (2009).
W 2011 roku wystąpił w Chorym z urojenia Moliera w Teatrze 6. Piętro w Warszawie. Następnie wcielił się w rolę Majora Courtney w Trzeba zabić starszą panią Grahama Linehana w reżyserii Cezarego Żaka (OCH-Teatr w Warszawie, 2012) oraz Dyndalskiego w Zemście Aleksandra Fredry w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza (OCH-Teatr w Warszawie, 2013).
Aktor ma na swoim koncie występy w kabaretach Owca i Dudek, udział w telewizyjnym Kabarecie Olgi Lipińskiej oraz wiele ról w Teatrze Telewizji, wśród których znalazły się postaci Fredrowskie, m.in. Papkin w Zemście w reżyserii Jana Świderskiego (1972) i Edmund w Damach i huzarach w reżyserii Olgi Lipińskiej (1973), a także m.in. Kozodojew w Płaszczu Mikołaja Gogola w reżyserii Ryszarda Bera (1979), Scholastyk w Igraszkach z diabłem Jana Drdy w reżyserii Tadeusza Lisa (1980) i Oront w Mizantropie Moliera w inscenizacji Janusza Majewskiego (1984).
W 2015 roku nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazał się wywiad rzeka z Wojciechem Pokorą, przeprowadzony przez Krzysztofa Pyzię Z Pokorą przez życie.
Nagrody i odznaczenia:
- 1967 - Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego;
- 1976 – Nagroda zespołowa Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za realizację serialu fabularnego 40-latek;
- 1978 - Złoty Krzyż Zasługi;
- 2013 – Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Autor: Monika Mokrzycka-Pokora, czerwiec 2007; ostatnia aktualizacja: listopad 2016 (ND).