Ach, spływają puste słowa, drążąc kroplami skały, podobne mym łzom, w ciszy bezwolnej.
Ach, pozostając przy mnie zranisz serce me, wiedząc to, nie zdołam (się) powstrzymać.
Gdzie byłeś? Zamiast pytać powinnam... zerwać na samym początku. Po prostu...
Pomimo że przelane łzy zawsze sobie podobne, a serce me nigdy nie oswoi się z bólem, kto spragniony odmówi spękane usta zaspokoić, jedynie ty mi zostałeś...
Nie rań mych napiętych jak struna uczuć. Nie podsycaj nadziei czułymi słowami, szukając mej miłości świadectwa, wyciągając dłoń. Już tu jej nie ma...
Pomimo że przelane łzy zawsze sobie podobne, a serce me nigdy nie oswoi się z bólem, choć zerwę i całkowicie uwolnię się teraz, pozostanę bez niczego samotna...
-------------------- (pominięte zwrotki) Ach, mimo zapewnień twych bezustannych, zawierzyć ci już nie umiem. Choć serce bije coraz szybciej, znieść już tego więcej... nie potrafię!
Nawet poszukując w mym umyśle odpowiedzi, całe me ciało odrzuca je wszystkie. Zarówno lęk jak ból, a nawet smutku niedolę, zmuszona będę wciąż znosić...?
Wyszukiwanie odpowiedzi..
