Jedność
Your browser does not support the element.
Słowami: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!”. 2 Kor 13,13 (BT)
– zakończył Paweł list pisany do Koryntian. Powyższy tekst sugeruje, że jedność jest darem. Kto i kiedy może go otrzymać? Czy dar ten można utracić?

Na jedność opisaną w Biblii można spojrzeć z dwóch perspektyw. Biblia ukazuje w Apokalipsie Bestię, czy zwierzę, o którym mówi: „Cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem”. Ap 13,3 (BW)
. „I oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi...”. Ap 13,8 (BW)
, z wyjątkiem tych, których imiona zapisane są w księdze żywota Baranka: „Wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon władcy, każdy, którego imię nie jest zapisane od założenia świata w księdze życia zabitego Baranka”. Ap 13,8 (BT)
.

Wyjątek ten jest dowodem na to, że z jednej strony istnieje ugrupowanie reprezentujące siły szatana, z drugiej – grupę będącą w jedności z Barankiem: „Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie”. Ap 14,4 (BW)
. Nasza przynależność ogranicza się więc do jednej z powyższych dwóch grup. Biblia mówi: „Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi”. Mt 6,24 (BW)
.

Przed swoją śmiercią Pan Jezus modlił się do Boga za swoimi uczniami, prosząc: „oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno”. J 17,11 (BT)
.

O tym, jak ważne jest, by właściwie zrozumieć pojęcie jedności, mówił Jezus: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”. J 10,30 (BW)
, „Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła!”. J 14,10-11 (BT)
. Oznacza to pewną współzależność, spójność i działanie w zgodnym duchu. Biblia mówi: „A proszę was, bracia, w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście wszyscy byli jednomyślni i aby nie było między wami rozłamów, lecz abyście byli zespoleni jednością myśli i jednością zdania”. 1 Kor 1,10 (BW)
, „Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów”. 2 Kor 5,19 (BT)
.

Pragnienie jedności i jednomyślności Paweł uzasadnia następująco: „Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”. Ef 4,3-6 (BT)
.

Biblia mówi, że nikt inny tylko Pan Jezus wiąże nas w jedność: „Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno”. J 11,52 (BT)
. „Dlatego pamiętajcie, że niegdyś wy – poganie co do ciała, zwani nieobrzezaniem przez tych, którzy zowią się obrzezaniem od znaku dokonanego ręką na ciele – w owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa… On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość... aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż... A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha”. Ef 2,11-16.19-22 (BT)
.

Jedność nie stoi w opozycji do różnorodności, co Biblia wyjaśnia następująco: „Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra”. 1 Kor 12,4-7 (BT)
.

Jakie „wspólne dobro” miał na myśli Paweł? Otóż dalej wyjaśnia on: „Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]... Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież byłby słuch? Lub gdyby całe było słuchem, gdzież byłoby powonienie?… Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: ‘Nie jesteś mi potrzebna’, albo głowa nogom: ‘Nie potrzebuję was’... Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie, gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami”. 1 Kor 12-14.17.20-22.26-27 (BT)
.

Będąc poszczególnymi członkami w Ciele Chrystusa, „Bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braterscy, miłosierni, pokorni; Nie oddawajcie złem za zło ani obelgą za obelgę, lecz przeciwnie, błogosławcie, gdyż na to powołani zostaliście, abyście odziedziczyli błogosławieństwo”. 1 P 3,8-9 (BW)
.

Będąc „Głową Ciała – Kościoła”. Kol 1,18 (BT)
, Chrystus wstawia się za nami do Boga, prosząc o jedność: „Nie tylko za nimi (uczniami) proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”. J 17,20-26 (BT)
.

Jedność z Bogiem i Jezusem zespala. Biblia mówi: „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących”. Dz 4,32 (BT)
. „Jeden duch i jedno serce” przygotowuje nas, „świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości”. Ef 4,12-16 (BW)
.

Podsumowanie. Słowa kończące list Pawła: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!”. 2 Kor 13,13 (BT)
– wskazują, że jedność, ta prawdziwa, w duchu Bożym – jest darem. Jeśli więc „według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy”. Ga 5,25 (BW)
, wtedy ten dar utrzymamy. Biblia mówi: „To, co słyszeliście od początku, niech pozostanie w was. Jeżeli pozostanie w was to, co od początku słyszeliście, i wy pozostaniecie w Synu i w Ojcu”. 1 J 2,24 (BW)
. Pozostający w Synu i w Ojcu tworzą Kościół Boży, czyli jedno ciało w Chrystusie, „Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność – podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami”. Rz 12,4-5 (BT)
.


NATO

Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego
North Atlantic Treaty Organization / Organisation du traité de l’Atlantique nord
Logotyp / flaga
Mapa
państwa członkowskie NATO
Język roboczy

angielski, francuski
Siedziba

Bruksela
Członkowie

Albania
Belgia
Bułgaria
Chorwacja
Czarnogóra
Czechy
Dania
Estonia
Francja
Grecja
Hiszpania
Holandia
Islandia
Kanada
Litwa
Luksemburg
Łotwa
Macedonia Północna
Niemcy
Norwegia
Polska
Portugalia
Rumunia
Słowacja
Słowenia
Stany Zjednoczone
Turcja
Węgry
Wielka Brytania
Włochy
Sekretarz generalny

Jens Stoltenberg
Utworzenie

4 kwietnia 1949
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego[1][2] (ang. North Atlantic Treaty Organization – NATO; fr. Organisation du Traité de l’Atlantique Nord – OTAN, zwyczajowo NATO lub Sojusz Północnoatlantycki[3]) – międzynarodowa organizacja polityczno-wojskowa utworzona na mocy podpisanego 4 kwietnia 1949 Traktatu północnoatlantyckiego[4], obowiązującego od 24 sierpnia 1949[a][5]. Głównym celem istnienia NATO w chwili utworzenia była obrona militarna przed atakiem ze strony ZSRR i jego państw satelickich, od 1955 zorganizowanych w strukturę Układu Warszawskiego. Po rozpadzie ZSRR i rozwiązaniu Układu Warszawskiego w 1991 roku, pełni rolę stabilizacyjną, podejmując działania zapobiegające rozprzestrzenianiu konfliktów regionalnych. Pełni także rolę gwaranta bezpieczeństwa zewnętrznego państw członkowskich. Sojusz opiera się na zasadzie kolektywnej obrony, zgodnie z jego podstawowym założeniem, że napaść zbrojna na jednego z członków uważana jest za atak przeciw wszystkim

Zadania i cele
Zobacz w Wikiźródłach tekst Traktatu północnoatlantyckiego

Podstawowym aktem prawnym, będącym podstawą działania NATO jest podpisany 4 kwietnia 1949 roku w Waszyngtonie Traktat północnoatlantycki, zwany też traktatem waszyngtońskim. Umowa jest dokumentem złożonym z 14 artykułów określających najważniejsze zobowiązania sojuszników wobec siebie z osobna, jak i sojuszu jako całości. Szczególnie ważny z punktu widzenia aspektu obronności jest artykuł 5, stanowiący, że każdy atak zbrojny z zewnątrz zwrócony przeciwko jednemu lub kilku państwom członkowskim traktowany będzie jako atak przeciwko wszystkim sygnatariuszom umowy.

Artykuł 5. Strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich w Europie lub Ameryce Północnej będzie uznana za napaść przeciwko nim wszystkim i dlatego zgadzają się, że jeżeli taka zbrojna napaść nastąpi, to każda z nich, w ramach wykonywania prawa do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony, uznanego na mocy artykułu 51 Karty Narodów Zjednoczonych, udzieli pomocy Stronie lub Stronom napadniętym, podejmując niezwłocznie, samodzielnie, jak i w porozumieniu z innymi Stronami, działania, jakie uzna za konieczne, łącznie z użyciem siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego[4].

Zawarta w tym artykule formuła casus foederis jest szczególnym rodzajem solidarności wojskowej między członkami Sojuszu. NATO jest organizacją stawiającą sobie za cel zbiorową ochronę swoich członków, jako podstawę zachowania pokoju i umocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego. Z prawnomiędzynarodowego punktu widzenia NATO jest międzynarodową organizacją opartą na sojuszniczym systemie bezpieczeństwa. Zgodnie z traktatem waszyngtońskim każde państwo członkowskie zobowiązuje się przyczyniać do rozwoju pokojowych i przyjaznych stosunków międzynarodowych oraz dbać o zachowanie bezpieczeństwa własnego oraz innych członków sojuszu i wzmacniać swoje siły zbrojne. Głównym celem Sojuszu jest zagwarantowanie – środkami politycznymi i militarnymi – wolności i bezpieczeństwa wszystkim państwom członkowskim. Do osiągnięcia tego celu NATO wykonuje podstawowe zadania w zakresie bezpieczeństwa:

zapewnia fundament trwałego bezpieczeństwa w Europie, opartego na rozwoju instytucji demokratycznych i pokojowym rozwiązywaniu konfliktów
zapewnia środki odstraszania i obrony przed jakąkolwiek formą ataku na terytorium każdego państwa członkowskiego
rozwija bezpieczeństwo międzynarodowe poprzez stałą i aktywną współpracę ze wszystkimi państwami partnerskimi należącymi do programu Partnerstwo dla Pokoju (PdP) oraz Euroatlantyckiej Rady Partnerstwa
wysyła swoje misje wojskowe do państw, na terytorium których toczy się konflikt zbrojny, celem zażegnania tego konfliktu.

Niemniej jednak istotnym zapisem traktatu jest artykuł 3 zobowiązujący każdą ze jego stron z osobna do umacniania swoich własnych i kolektywnych zdolności obronnych:

Artykuł 3. Dla skuteczniejszego osiągnięcia celów niniejszego traktatu, Strony, każda z osobna i wszystkie razem, poprzez stałą i skuteczną samopomoc i pomoc wzajemną, będą utrzymywały i rozwijały swoją indywidualną i zbiorową zdolność do odparcia zbrojnej napaści[4].

Zasięg terytorialny sojuszu

Zgodnie z art. 6 traktatu zasięg terytorialny paktu obejmuje terytorium którejkolwiek ze stron w Europie lub Ameryce Północnej, algierskie departamenty Francji, terytorium Turcji oraz wyspy pod jurysdykcją którejkolwiek ze stron na obszarze północnoatlantyckim na północ od zwrotnika Raka. Zobowiązania traktatu obowiązują także w razie ataku na siły zbrojne, okręty lub samoloty którejkolwiek ze stron znajdujące się na tych terytoriach lub nad nimi albo na jakimkolwiek innym obszarze w Europie, na którym w dniu wejścia w życie traktatu stacjonowały wojska okupacyjne którejkolwiek ze stron, lub na Morzu Śródziemnym czy obszarze północnoatlantyckim na północ od zwrotnika Raka.
Państwa członkowskie

Osobny artykuł: Państwa członkowskie NATO.

Państwa członkowskie NATO
Rok wstąpienia Państwa członkowskie NATO
1949 Belgia, Dania, Francja, Holandia, Islandia, Kanada, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Włochy
1952 Grecja, Turcja
1955 Niemcy Republika Federalna Niemiec (Niemcy od 1990)
1982 Hiszpania
1999 Czechy, Polska, Węgry
2004 Bułgaria, Estonia, Litwa, Łotwa, Rumunia, Słowacja, Słowenia
2009 Albania, Chorwacja
2017 Czarnogóra
2020 Macedonia Północna

W 2022 roku NATO liczyła 30 państw członkowskich. Najnowszym z nich jest Macedonia Północna. Kandydatami do członkostwa w sojuszu są Bośnia i Hercegowina, Finlandia, Szwecja.

Każde z państw przystępuje do NATO dobrowolnie, po przeprowadzeniu debaty publicznej[b] oraz stosownej ratyfikacyjnej procedury parlamentarnej[c]. Traktat północnoatlantycki gwarantuje swoim członkom suwerenne prawa[d][e], ale także nakłada zobowiązania międzynarodowe, które należy bezwzględnie respektować.
Państwa goszczące

Państwa goszczące to kraje niebędące członkami NATO, które jednak zobowiązały się do umożliwienia siłom NATO działania ze swojego terytorium, jeśli zajdzie taka potrzeba[6]. Państwem goszczącym jest Szwecja[7].
Państwa członkowskie przez pewien czas nieuczestniczące w strukturach wojskowych NATO

Grecja – od 14 sierpnia 1974 do 20 października 1980;
Francja – wystąpiła w 1966 r., częściowo powróciła w 1995, powróciła całkowicie w 2009 (podczas szczytu NATO w Strasburgu i Kehl);
Hiszpania – od momentu przystąpienia do 1997 r.

Historia

4 marca 1947: Wielka Brytania i Francja podpisały traktat z Dunkierki.
17 marca 1948: Benelux, Francja i Wielka Brytania podpisały traktat brukselski, będący prekursorem traktatu waszyngtońskiego.
11 czerwca 1948: uchwalenie rezolucji Vandenberga przez Senat Stanów Zjednoczonych. Wzywała do tworzenia bloków militarnych.
4 kwietnia 1949: podpisanie w Waszyngtonie Traktatu północnoatlantyckiego, ustanawiającego NATO.
24 sierpnia 1949: wejście umowy w życie i powstanie Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.
wrzesień 1950: w czasie posiedzenia Rady NATO w Nowym Jorku przyjęto koncepcję tzw. wysuniętej obrony (forward strategy) zakładającej w wypadku wojny przeniesienie działań bojowych na terytorium państw bloku wschodniego. USA wysunęły propozycję remilitaryzacji Niemiec i włączenia ich w skład sojuszu. Propozycja ta została uznana przez państwa socjalistyczne za przyjęcie kursu konfrontacji i dążenie do odrodzenia militaryzmu niemieckiego.
październik 1950: Komitet Obrony NATO zaakceptował plan utworzenia sił sojuszniczych złożonych z 50 dywizji, w tym: 20 francuskich, 10 amerykańskich, 10 włoskich, 5 brytyjskich i 5 z państw Beneluksu.
1951: Rada NATO postanowiła przyśpieszyć proces rozbudowy sił lądowych sojuszu, które miały stanowić tzw. tarczę zabezpieczającą przed ewentualnym atakiem. USA i Wielka Brytania miały utworzyć siły tzw. „miecza” złożone ze strategicznego lotnictwa bombowego dysponującego bombami jądrowymi.
grudzień 1952: Rada NATO przyjęła zasady doktryny wojennej sojuszu oparte na amerykańskiej doktrynie odstraszania.
kwiecień 1954: na sesji Rady NATO w Paryżu uznano, że dla zrównoważenia radzieckiej przewagi w wojskach lądowych konieczne jest oparcie strategii sojuszu na użyciu taktycznej broni jądrowej. W skład sił NATO w Europie weszły amerykańskie jednostki uzbrojone w taką broń.
październik 1954: na posiedzeniu Rady NATO podjęto decyzję o zakończeniu okupacji Niemiec Zachodnich, przyznaniu im prawa do odbudowy sił zbrojnych oraz przyjęciu RFN do sojuszu (tzw. układy paryskie).
grudzień 1954: na sesji Rady NATO przyjęto amerykańską strategię „zmasowanego odwetu”, zakładającą użycie broni jądrowej na dużą skalę w razie ewentualnego konfliktu.
maj 1955: zakończono proces ratyfikacji układów paryskich, co zostało uznane przez państwa „bloku wschodniego” za pretekst do utworzenia Układu Warszawskiego, który miał być odpowiedzią na remilitaryzację RFN i przyjęcie jej do NATO.
maj 1957: na posiedzeniu Rady NATO potwierdzono koncepcję użycia broni jądrowej w ewentualnym konflikcie. Środki przenoszenia broni jądrowej miały posiadać nie tylko siły zbrojne USA, ale i pozostałe państwa sojuszu, w tym RFN.
kwiecień 1958: na konferencji ministrów obrony narodowej państw NATO zatwierdzono plan rozbudowy sił sojuszu (MC-70) zakładający wzmocnienie sił w Europie przez 12 dywizji niemieckich, 4 francuskie i 2 brytyjskie. Przewidywano rozbudowę baz rakietowych i wprowadzenie na uzbrojenie środków przenoszenia broni jądrowej.
1959–1960: USA rozmieściły w Europie Zachodniej wyrzutnie rakiet średniego zasięgu z głowicami jądrowymi. W Wielkiej Brytanii rozlokowano 66 wyrzutni, a we Włoszech 30 wyrzutni rakiet typu „Thor”. W Turcji zainstalowano 15 wyrzutni rakiet typu Jupiter. Te ostatnie sprowokowały ZSRR do rozmieszczenia rakiet średniego zasięgu na Kubie, co było przyczyną kryzysu kubańskiego.
grudzień 1961: na sesji Rady NATO w Paryżu omawiano problem przekształcenia sojuszu w „czwartą potęgę atomową”, co oznaczało możliwość swobodnego dostępu do broni nuklearnej wszystkich państw NATO.
maj 1962: na sesji Rady NATO w Atenach, USA i Wielka Brytania odrzuciły plan przekształcenia NATO w „czwartą potęgę atomową”, którego rzecznikiem była Republika Federalna Niemiec. Podkreślono potrzebę rozbudowy sił konwencjonalnych przez państwa sojuszu.
1966: Charles de Gaulle podjął decyzję o wycofaniu Francji ze struktur militarnych NATO. Doprowadziło to do przeniesienia głównej siedziby NATO z Paryża do Brukseli (Belgia) 16 października 1967 roku. O ile w Brukseli mieści się od tamtej pory siedziba polityczna sojuszu, główne dowództwo wojskowe osadzone zostało na południe od Brukseli, w mieście Mons.
1967: przyjęcie jako oficjalnej strategii NATO amerykańskiej doktryny „elastycznego reagowania” zakładającej użycie broni jądrowej w przypadku braku możliwości odparcia ewentualnej agresji siłami konwencjonalnymi. Jednocześnie odwrócono rolę „tarczy” i „miecza”. Funkcję „tarczy” odgrywały strategiczne siły nuklearne, a „miecza” – siły konwencjonalne wzmocnione taktyczną bronią jądrową.
grudzień 1970: przyjęcie przez Radę NATO dziesięcioletniego planu rozbudowy sił zbrojnych sojuszu (AD-70) zakładającego rozbudowę armii państw Europy Zachodniej.
kwiecień 1974: państwa NATO przyjęły Deklarację Atlantycką, w której głównym postulatem było ograniczenie dominacji USA i rozszerzenie współpracy państw NATO.
1981: od 1976 USA zaczęły lansować wspólną doktrynę militarną sił konwencjonalnych. Oparta była na założeniach tzw. aktywnej obrony. W 1981 doktryna ta jako tzw. doktryna bitwy powietrzno-lądowej została oficjalnie przyjęta przez USA.
1982: przyjęcie do sojuszu Hiszpanii.
1984: w Sztokholmie odbyła się konferencja w sprawie środków budowy zaufania i bezpieczeństwa w Europie, NATO było stroną rozmów rozbrojeniowych.
kwiecień 1991: podczas sesji Rady NATO przyjęto deklarację o partnerstwie z krajami Europy Środkowej i Wschodniej.
październik 1996: w Detroit prezydent Bill Clinton zapowiedział rozszerzenie sojuszu w 50. rocznicę jego utworzenia i rychłe zaproszenie kandydatów z Europy Środkowo-Wschodniej do negocjacji.
27 maja 1997: podczas szczytu NATO w Paryżu podpisano Akt stanowiący o wzajemnych stosunkach, współpracy i bezpieczeństwie między NATO a Federacją Rosyjską.
8 lipca 1997: trzy państwa należące niegdyś do Układu Warszawskiego – Polska, Czechy i Węgry – zostały zaproszone do przystąpienia do NATO.
12 marca 1999: przyjęcie do NATO – Polski, Czech i Węgier.
24 marca 1999: NATO zaangażowało się w konflikt zbrojny w Kosowie. Podjęcie interwencji militarnej (11-tygodniowej) miało na celu zakończenie sześcioletniej masakry ludności cywilnej na Bałkanach.
12 września 2001: po raz pierwszy w historii NATO uruchomiło procedury związane z artykułem piątym, który mówi, że atak na dowolne państwo należące do NATO równy jest z atakiem na cały sojusz. Stanowiło to odpowiedź na atak na Stany Zjednoczone z 11 września 2001.
21 listopada 2002: podczas szczytu w Pradze (Czechy), siedem nowych państw otrzymało zaproszenia do rozpoczęcia negocjacji odnośnie do ich przystąpienia do Sojuszu. Były to: Estonia, Łotwa, Litwa, Słowenia, Słowacja, Bułgaria i Rumunia.
10 lutego 2003: w NATO nastąpił kryzys po tym, gdy Francja i Belgia zawetowały uruchomienie specjalnych procedur mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa Turcji na wypadek wojny w Iraku. Niemcy odmówiły skorzystania z przysługującego im prawa zablokowania procesu, ale poparły weto.
16 kwietnia 2003: NATO wyraziło zgodę na przejęcie w sierpniu dowództwa nad Międzynarodowymi Siłami Wspierającymi Bezpieczeństwo (ISAF) w Afganistanie. Decyzję taką podjęto na prośbę Niemiec i Holandii, które dotychczas dowodziły operacją ISAF. 19 ambasadorów NATO podjęło decyzję jednomyślnie. Przekazanie dowództwa nastąpiło 11 sierpnia. Była to pierwsza w historii sytuacja, w której NATO prowadziło operację poza regionem północnego Atlantyku. Pierwotnie kontrolę nad misją ISAF miała przejąć Kanada.
19 czerwca 2003: nastąpiła znacząca restrukturyzacja dowództwa NATO.
29 marca 2004: Bułgaria, Estonia, Łotwa, Litwa, Rumunia, Słowacja i Słowenia stały się państwami członkowskimi NATO.
26 kwietnia 2005: NATO przychyliło się do prośby Unii Afrykańskiej o wsparcie logistyczne misji w Darfurze.
1 kwietnia 2009: Albania i Chorwacja dołączyły do Sojuszu.
3 kwietnia 2009: Francja powróciła do struktur NATO.
4 kwietnia 2009: wybrano Andersa Fogha Rasmussena na nowego szefa NATO.
28 marca 2014: wybrano Jensa Stoltenberga na nowego szefa NATO.
5 czerwca 2017: Czarnogóra została 29. członkiem sojuszu – decyzję oficjalnie podjęto na szczycie NATO w Brukseli 25 maja[8].
27 marca 2020: Macedonia Północna została 30. członkiem NATO[9].


Skład sił zbrojnych NATO u schyłku zimnej wojny w 1991
Państwa USA RFN W.Brytania Francja Włochy Turcja Kanada Hiszpania Grecja Holandia Belgia Norwegia Portugalia Dania RAZEM
Liczba żołnierzy 1 222 980 472 330 344 440 446 950 400 960 647 400 136 500 274 000 162 500 96 900 92 000 34 400 68 000 31 700 4 431 060
Czołgi 17119 5292 1910 1568 1620 3936 309 963 1970 1283 369 224 136 390 37089
Transp. opanc. 37155 6599 5453 5510 4900 3600 1388 2288 2377 3238 2315 250 341 690 76080
Samoloty bojowe 7333 605 245 729 242 363 271 52 287 236 340 116 47 128 11267
Ładunki jądrowe 21211 – 300 505 – – – – – – – – – – 22016

Źródło: The Military Balance 1990–1991
Liczba żołnierzy etatowych w 2022 roku
Państwo Liczba żołnierzy
Albania 6700
Belgia 24 979
Bułgaria 32 400
Chorwacja 14 506
Czarnogóra 2 368
Czechy 26 621
Dania 48 700
Estonia 7100
Francja 208 700
Grecja 107 600
Hiszpania 133 282
Holandia 41 250
Islandia 0
Kanada 67 492
Litwa 20 521
Luksemburg 939
Łotwa 14 900
Macedonia Północna 6 100
Niemcy 183 638
Norwegia 23 250
Polska 144 142
Portugalia 32 992
Rumunia 68 500
Słowacja 18 531
Słowenia 7300
Stany Zjednoczone 1 500 000
Turcja 425 000
Węgry 37 650
Wielka Brytania 152 170
Włochy 165 500
Strategie NATO

Strategia wojenna NATO oparta była głównie na amerykańskich koncepcjach strategicznych wynikających z oceny zagrożenia bezpieczeństwa międzynarodowego. Pierwszą z nich była strategia zmasowanego odwetu przyjęta w USA w 1950 roku, a zaadaptowana przez sojusz NATO w 1957 roku. Zakładała ona wykonanie uderzeń jądrowych na państwa Układu Warszawskiego w odpowiedzi na poważniejszy atak militarny. Dopuszczała również wykonanie uprzedzającego ataku jądrowego w przypadku stwierdzenia zagrożenia bezpieczeństwa państw sojuszu. Szczególną rolę w wojnie miało odgrywać lotnictwo strategiczne oraz okręty podwodne uzbrojone w pociski balistyczne SLBM, przy czym te ostatnie z przyczyn technicznych uznawane były za broń wyłącznie odwetową. Dla zapewnienia skuteczności i szybkości działań rozbudowano system baz wojskowych rozmieszczonych wokół państw „bloku wschodniego”. Od 1953 roku na terenie Europy rozlokowano broń nuklearną w postaci rakiet średniego zasięgu i bomb jądrowych. Koalicyjny charakter strategii wojennej przejawiał się głównie w podziale zadań. Amerykańskie siły zbrojne miały wykonać strategiczne uderzenia jądrowe, operacje morskie miały być realizowane przez floty wojenne USA i państw europejskich, natomiast działania bojowe na terenie Europy miały być prowadzone głównie przez siły lądowe i lotnictwo taktyczne europejskich państw NATO[potrzebny przypis].

Przełamanie monopolu atomowego USA przez ZSRR oraz wprowadzenie na uzbrojenie Układu Warszawskiego międzykontynentalnych pocisków rakietowych skłoniło USA do zmiany strategii. W 1961 roku opracowano strategię elastycznego reagowania, która została przyjęta przez NATO w 1967 roku. Zakładała ona możliwość prowadzenia działań wojennych zarówno z wykorzystaniem broni jądrowej, jak i bez niej. W przypadku ataku państw UW przewidywano prowadzenie działań o charakterze konwencjonalnym, a w sytuacji ich niepowodzenia wykorzystanie taktycznej broni jądrowej na ograniczoną skalę. Strategiczna broń jądrowa miała być użyta dopiero po jej zastosowaniu przez ZSRR. Główną rolę w ewentualnym uderzeniu odegrać miał amerykański potencjał jądrowy, którego wykorzystanie określały plany operacyjne SIOP (Single Integrated Operational Plan). Przewidywały one różne warianty uderzeń o ograniczonym lub masowym charakterze w celu osiągnięcia założonych celów wojennych.

Zakończenie zimnej wojny przyniosło zmianę koncepcji strategicznej NATO. W 1991 została przyjęta tzw. nowa koncepcja strategiczna. Zakładała ona utrzymanie wystarczających sił konwencjonalnych i nuklearnych zdolnych do odstraszania ewentualnych agresorów i prowadzenie działań zapobiegających ewentualnym konfliktom zbrojnym na świecie. Skoncentrowano się też na zagwarantowaniu bezpieczeństwa państw sojuszu w warunkach różnorodnych i wielokierunkowych zagrożeń międzynarodowych (konflikty etniczne i terytorialne, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia i technologii uzbrojenia, przerwanie dostaw surowców strategicznych, terroryzm i sabotaż). W 1999 koncepcja ta uległa aktualizacji w oparciu o doświadczenia misji NATO w byłej Jugosławii.

Nowa koncepcja strategiczna wprowadziła pojęcie „operacji spoza artykułu 5”, którymi są przede wszystkim operacje reagowania kryzysowego, czyli działania przy użyciu sił zbrojnych skierowane na usuwanie przyczyn sytuacji kryzysowych lub kryzysów zagrażających regionalnemu lub światowemu bezpieczeństwu oraz powodujących naruszenie praw człowieka[10]. Podobnie jak w operacjach pokojowych, siły interweniujące powinny działać w sposób bezstronny – nie są bowiem stroną w konflikcie. W teorii problemu w ujęciu Sojuszu Północnoatlantyckiego przez pojęcie operacji reagowania kryzysowego rozumiane są sojusznicze, wielonarodowe i wielofunkcyjne działania militarne i niemilitarne wychodzące w swych celach militarnych poza artykuł 5 traktatu waszyngtońskiego[10].
Broń jądrowa w NATO

Broń jądrowa stanowiła ważny element strategii sojuszu będąc istotną częścią realizacji założeń jego doktryny wojennej. Początkowo jedynym państwem NATO, które dysponowało tą bronią były Stany Zjednoczone. W chwili powstania sojuszu posiadały one 235 bomb jądrowych. W 1953 do państw nuklearnych NATO dołączyła Wielka Brytania, a w 1964 Francja. Potencjał tych państw rósł stosunkowo wolno i ustabilizował się dopiero w połowie lat siedemdziesiątych na poziomie 350 i 250 ładunków jądrowych. Początkowo broń jądrowa stanowiła „miecz” sojuszu, który miał być użyty do odparcia ewentualnej agresji. Rolę „tarczy” spełniały siły konwencjonalne. W 1967, po przyjęciu przez NATO amerykańskiej doktryny elastycznego reagowania, siły jądrowe przejęły rolę „tarczy”, którą z czasem określano jako „parasol jądrowy”[11].

Do dyspozycji NATO wydzielono ponad 65% ładunków jądrowych USA, które rozlokowane były na terenie Europy oraz zainstalowane na okrętach podwodnych. Pod koniec lat siedemdziesiątych z posiadanych przez Amerykanów 24 tys. ładunków jądrowych do NATO wydzielono 15818 ładunków. Obejmowały one: 624 głowice na okrętach podwodnych, 660 ładunków przenoszonych przez strategiczne samoloty bombowe i 14534 ładunki operacyjne i taktyczne. Z tych ostatnich na terenie RFN zmagazynowano ok. 10 tys. ładunków, z czego połowę stanowiły jądrowe pociski artyleryjskie. Około 2500 ładunków miały wykorzystać w razie wojny wojska RFN. Pozostałą część arsenału jądrowego NATO stanowił potencjał Wielkiej Brytanii obejmujący: 192 głowice pocisków balistycznych na okrętach podwodnych i 158 ładunków operacyjno-taktycznych oraz Francji posiadającej 250 ładunków jądrowych[12].

W 2002 roku państwa o potencjale nuklearnym NATO miały w swoich arsenałach 11041 ładunków jądrowych, w tym 2089 strategicznych[11].
Organizacja i działanie

Osobny artykuł: Szczyt NATO.

W ramach ustaleń na konferencji NATO (Praga 2002), w 2003 zmianie uległa struktura ośrodków decyzyjnych sojuszu. Nowa struktura odchodzi od geograficznego podziału dowództw na rzecz podziału kompetencyjnego. Funkcje operacyjne zostały podzielone pomiędzy nowo powołane Sojusznicze Dowództwo Operacji (ACO) i Dowództwo Sił Sojuszniczych NATO ds. Transformacji (ACT).

Rada Północnoatlantycka (NAC, czyli Rada Ministerialna) – jedyny organ traktatowy NATO
Komitet Planowania Obronnego (DPC)
Grupa Planowania Nuklearnego (NPG)
Komitet Wojskowy NATO (MC)
Sojusznicze Dowództwo Operacji (ACO)
Dowództwo Sił Sojuszniczych NATO ds. Transformacji (ACT)

Spotkanie na szczycie NATO, 2002

Wysoki Komitet Planowania Centralnego na Sytuacje Nadzwyczajnych Zagrożeń (SCEPC)
Zarząd planowania żeglugi oceanicznej (PBOS)
Zarząd planowania europejskiego transportu śródlądowego (PBEIST)
Komitet planowania lotnictwa cywilnego (CAPC)
Komitet planowania ds. żywności i rolnictwa (FAPC)
Komitet planowania przemysłowego (IPC)
Komitet planowania ds. ropy naftowej (PPC)
Wspólny komitet medyczny (JMC)
Komitet planowania łączności cywilnej (CCPC)
Komitet Ochrony Cywilnej (CPC)

Sekretarze generalni NATO

Osobny artykuł: Sekretarz generalny NATO.

Najwyższe stanowisko polityczne w Sojuszu, które zgodnie z przyjętą praktyką obsadzane jest przez cywilnych polityków europejskich z państw będących członkami NATO.

Hastings Lionel Ismay (Wielka Brytania): 4 kwietnia 1952 – 16 maja 1957
Paul-Henri Spaak (Belgia): 16 maja 1957 – 21 kwietnia 1961
Dirk Stikker (Holandia): 21 kwietnia 1961 – 1 sierpnia 1964
Manlio Brosio (Włochy): 1 sierpnia 1964 – 1 października 1971
Joseph Luns (Holandia): 1 października 1971 – 25 czerwca 1984
Peter Carington (Wielka Brytania): 25 czerwca 1984 – 1 lipca 1988
Manfred Wörner (Niemcy): 1 lipca 1988 – 13 sierpnia 1994
Sergio Balanzino (Włochy): 13 sierpnia 1994 – 17 października 1994
Willy Claes (Belgia): 17 października 1994 – 20 października 1995
Sergio Balanzino (Włochy): 20 października 1995 – 5 grudnia 1995
Javier Solana (Hiszpania): 5 grudnia 1995 – 6 października 1999
George Robertson (Wielka Brytania): 14 października 1999 – 1 stycznia 2004
Jaap de Hoop Scheffer (Holandia): 1 stycznia 2004 – 1 sierpnia 2009
Anders Fogh Rasmussen (Dania): 1 sierpnia 2009 – 30 września 2014
Jens Stoltenberg (Norwegia): od 1 października 2014

Naczelni dowódcy sił NATO w Europie

Funkcję naczelnego dowódcy połączonych sił zbrojnych NATO w Europie (Supreme Allied Commander Europe) od chwili powstania sojuszu pełnili wyłącznie wojskowi amerykańscy.
Lp. Osoba Formacja Objęcie funkcji Zakończenie pełnienia funkcji
1 gen. Dwight D. Eisenhower US Army 2 kwietnia 1951 30 maja 1952
2 gen. Matthew B. Ridgway US Army 30 maja 1952 11 lipca 1953
3 gen. Alfred M. Gruenther US Army 11 lipca 1953 20 listopada 1956
4 gen. Lauris Norstad US Air Force 20 listopada 1956 1 stycznia 1963
5 gen. Lyman L. Lemnitzer US Army 1 stycznia 1963 1 lipca 1969
6 gen. Andrew J. Goodpaster US Army 1 lipca 1969 15 grudnia 1974
7 gen. Alexander M. Haig US Army 15 grudnia 1974 1 lipca 1979
8 gen. Bernard W. Rogers US Army 1 lipca 1979 26 czerwca 1987
9 gen. John R. Galvin US Army 26 czerwca 1987 23 czerwca 1992
10 gen. John M. Shalikashvili US Army 23 czerwca 1992 22 października 1993
11 gen. George A. Joulwan US Army 22 października 1993 11 lipca 1997
12 gen. Wesley K. Clark US Army 11 lipca 1997 3 maja 2000
13 gen. Joseph W. Ralston US Air Force 3 maja 2000 17 stycznia 2003
14 gen. James L. Jones US Marine Corps 17 stycznia 2003 7 grudnia 2006
15 gen. Bantz J. Craddock US Army 7 grudnia 2006 2 lipca 2009
16 adm. James G. Stavridis US Navy 2 lipca 2009 13 maja 2013
17 gen. Philip Breedlove US Air Force 13 maja 2013 4 maja 2016
18 gen. Curtis Scaparrotti US Army 4 maja 2016 3 maja 2019
19 gen. Tod D. Wolters US Army 3 maja 2019 maj 2022
20 gen. Christopher Cavoli US Army od maj 2022
Operacje pokojowe i stabilizacyjne NATO

Osobny artykuł: Operacje reagowania kryzysowego NATO.

Operacje powietrzne lotnictwa NATO: Deny Flight i Deliberate Force – wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 781 i 816 o strefach zakazanych dla lotnictwa zwaśnionych stron wojny na terenie byłej Jugosławii oraz ochrony konwojów z pomocą humanitarną, a także wsparcia powietrznego dla lądowych sił pokojowych Narodów Zjednoczonych UNPROFOR, prowadzone między 12 kwietnia 1993 roku a 20 września 1995.
Misja pokojowa IFOR w Bośni i Hercegowinie prowadzona między 20 grudnia 1995 a 20 grudnia 1996.
Misja pokojowa SFOR w Bośni i Hercegowinie prowadzona między 21 grudnia 1996 a 2 grudnia 2004.
Kampania lotnicza przeciw Jugosławii od 24 marca do 10 czerwca 1999.
Obecność Kosovo Force (KFOR) w Kosowie od 12 czerwca 1999.
Zabezpieczenie Cieśniny Gibraltarskiej po 11 września 2001 w ramach operacji Active Endeavour.
Obecność Międzynarodowych Sił Wspierających Bezpieczeństwo (ISAF) w Afganistanie od grudnia 2001.
Wsparcie logistyczne Unii Afrykańskiej w Darfurze w 2005.

Zobacz też
Zobacz hasła Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego i Pakt Północnoatlantycki w Wikisłowniku

Major non-NATO ally
Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie
Organizacja Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym
Szanghajska Organizacja Współpracy
Pakt Bezpieczeństwa Pacyfiku
NATO-bis
Euroatlantycki Ośrodek Koordynacji Reagowania w Przypadku Katastrof

Uwagi

Art. 11 traktatu stanowi, że wejdzie on w życie, gdy dokumenty ratyfikacji zostaną złożone w depozycie rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki przez większość sygnatariuszy, co nastąpiło 24 sierpnia 1949.
Art. 10 Traktatu z 1949 : „Strony mogą, za jednomyślną zgodą, zaprosić do przystąpienia do niniejszego traktatu każde inne państwo europejskie, które jest w stanie realizować zasady niniejszego traktatu i wnosić wkład do bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego.”.
Art. 11 Traktatu.
Po upływie przynajmniej 10 lat obowiązywania traktatu Strony, na żądanie którejkolwiek z nich, skonsultują się wspólnie w celu dokonania przeglądu Traktatu, uwzględniając czynniki, które w tym czasie będą mogły mieć wpływ na pokój i bezpieczeństwo na obszarze północnoatlantyckim, w tym rozwój zarówno powszechnych, jak i regionalnych porozumień przyjętych zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych (art. 12).

Po upływie 20 lat obowiązywania traktatu każda ze Stron może z niego wystąpić po upływie roku od stosownej notyfikacji (art. 13).

Przypisy

Edmund Jan Osmańczyk: Encyklopedia ONZ i stosunków międzynarodowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1982, s. 337. ISBN 83-214-0092-2.
Robert Kupiecki: Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 2016, s. 5. ISBN 978-83-65427-03-8.
Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 sierpnia 1997 r. w sprawie zaproszenia Polski do rozmów o członkostwie w Sojuszu Północnoatlantyckim (M.P. z 1997 r. nr 50, poz. 474).
Traktat Północnoatlantycki sporządzony w Waszyngtonie dnia 4 kwietnia 1949 r. (Dz.U. z 2000 r. nr 87, poz. 970).
Organizacja Paktu Północnoatlantyckiego, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-07-22].
Szwedzi czują się zagrożeni i wolą NATO od neutralności.
Znaczenie Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego dla bezpieczeństwa północno-wschodniej flanki NATO.
Pierwszy szczyt NATO z udziałem Donalda Trumpa, „Onet Wiadomości”, 25 maja 2017 [dostęp 2017-05-25].
PJ. Amerykański dar dla Macedonii Północnej. „Wojsko i Technika”. Nr 3/2021. s. 8. ISSN 2450-1301.
Andrzej Czupryński, Współczesna sztuka operacyjna, Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2009, s. 240–250.
Natural Resources Defense Council, nrdc.org [dostęp 2009-12-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-28] (ang.).

Woźniecki 1982 ˇ.

Bibliografia
Traktat Północnoatlantycki, BBN [dostęp 2019-04-04].
Julian Kaczmarek: NATO w systemie bezpieczeństwa świata. Wrocław: Alta-2, 1998. ISBN 83-86882-42-5.
Robert Kupiecki: Siła i solidarność. Strategia NATO 1949–1989. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2009. ISBN 978-83-89607-59-1.
NATO. Vademecum. Warszawa: Bellona, 1995. ISBN 978-83-11-08538-1.
Bernard Woźniecki, NATO lat osiemdziesiątych, Warszawa: MON, 1982, ISBN 83-11-06854-2.
adm. James Foggo. NATO Looks To The South. „Proceedings”, s. 10, 11, April 2019. US Naval Institute. ISSN 0041-798X. (ang.).


W skład pakietu World in Conflict Complete wchodzi podstawowa wersja strategii czasu rzeczywistego World in Conflict oraz dodatek Soviet Assault. Zadaniem graczy jest objęcie dowodzenia nad armią i poprowadzenie jej do zwycięstwa w ogarniętym wojną świecie.

Akcja World in Conflict toczy się w alternatywnej rzeczywistości, w której ZSRR nadal istnieje i nie nadszedł koniec zimnej wojny, a zatem zaszczytne zadanie pokonania komunistów ze Wschodu przypada w udziale graczowi. By zwyciężyć, należy przejmować kontrolę nad kolejnymi strategicznymi miejscami na polu bitwy. Dzięki specjalnemu systemowi punktów, który pozwala na wzywanie posiłków, nie trzeba martwić się o zdobywanie zasobów.

W grze możemy korzystać z rozmaitych jednostek –; piechoty, samolotów, czołgów, wyrzutni rakiet i wielu innych rodzajów bojowego sprzętu, charakterystycznego dla połowy XX wieku. Zarówno otoczenie, jak i jednostki, można oglądać w trójwymiarowej oprawie graficznej.

World in Conflict oferuje kampanię dla jednego gracza, w której poszczególne etapy ubarwiono ciekawymi przerywnikami filmowymi oraz multiplayer, w którym można rywalizować między sobą w kilku różnych trybach zabawy.

Dodatek Soviet Assault pozwala graczom ponownie wziąć udział w zimnej wojnie, której realia zostały odwzorowane z dużą dbałością o szczegóły. Tym razem jednak obserwujemy zdarzenia z perspektywy Rosjanina. Rozszerzenie oferuje kilka dodatkowych map i jednostek, ale zasady zabawy pozostają takie same, jak w podstawowej wersji gry.


Solidarni z Ukrainą. Inwazja Rosji na Ukrainę to atak na prawa człowieka i życie milionów ludzi. Global Day of Action for Ukraine - Thailand. Działaj Teraz!


..........................


Unity
Your browser does not support the element.
In words: "The grace of the Lord Jesus Christ, the love of God and the gift of unity in the Holy Spirit be with you all!". 2 Corinthians 13:13 (BT)
Paul concluded his letter to the Corinthians. The above text suggests that unity is a gift. Who and when can get it? Can this gift be lost?

The unity described in the Bible can be viewed from two perspectives. The Bible shows in the Apocalypse the Beast or beast of which it says: "All the earth followed this beast in wonder." Revelation 13:3 (KJV)
. "And all the inhabitants of the earth will worship him..." Revelation 13:8 (KJV)
, except those whose names are written in the Lamb's book of life: "All the inhabitants of the earth will worship the ruler, everyone whose name is not written in the Lamb's slain book of life from the foundation of the world." Revelation 13:8 (BT)
.

This exception is proof that there is a group representing Satan's forces on the one hand, and a group in union with the Lamb on the other: "They follow the Lamb wherever he goes." Revelation 14:4 (KJV)
. Our affiliation is therefore limited to one of the above two groups. The Bible says, "No one can serve two masters, for either he will hate the one and love the other, or he will hold to the one and despise the other." Matthew 6:24 (BW)
.

Before his death, the Lord Jesus prayed to God for his disciples, asking: "They are still in the world, and I am coming to you. Holy Father, keep them in Your name, which You have given Me, so that they may be one as We are. John 17:11 (BT)
.

About how important it is to properly understand the concept of unity, Jesus said: "I and the Father are one." John 10:30 (BW)
"The words that I say to you, I do not speak on my own. The Father who abides in me, He alone does these works. Believe Me that I am in the Father and the Father in Me. If not, at least believe for the sake of the works themselves!” John 14:10-11 (BT)
. This means a certain interdependence, coherence and working in a harmonious spirit. The Bible says, "Now I appeal to you, brethren, in the name of our Lord Jesus Christ, that all of you be of one mind and that there be no divisions among you, but that you be united in the same mind and the same opinion." 1 Corinthians 1:10 (BW)
"For in Christ God was reconciling the world to himself, not counting their sins against men." 2 Corinthians 5:19 (BT)
.

Paul justifies the desire for unity and unanimity as follows: “Strive to keep the unity of the Spirit by the bond of peace. There is one Body and one Spirit, because you have also been called to the one hope of your vocation. One Lord, one faith, one baptism. There is one God and Father of all, who is above all, through all and in all. Ephesians 4:3-6 (BT)
.

The Bible says that none other than the Lord Jesus binds us into unity: "Jesus was to die for the nation, and not only for the nation, but also to gather into one the scattered children of God." John 11:52 (BT)
. "Therefore remember that once you Gentiles in the flesh, called uncircumcision by those who call themselves circumcision by the mark of the hand, were at that time apart from Christ, alienated from the commonwealth of Israel, and without partaking of the covenants of promise, having no hope nor God in this world. But now in Christ Jesus you who were once far away have been brought near by the blood of Christ... He who has made both parts [of humanity] one, for he has broken down the wall separating them - enmity... to create in himself the two [kinds of people] one new man, making peace, and reconciling both to God in one body through the cross... So you are no longer strangers and sojourners, but you are fellow citizens with the saints and members of the household of God - built on the foundation apostles and prophets, with Christ Jesus himself as the cornerstone. In him the whole building, joined together, grows into a holy temple in the Lord, and in him you too are being built together to be a dwelling place for God through the Spirit." Ephesians 2:11-16, 19-22 (BT)
.

Unity is not opposed to diversity, as the Bible explains: “The gifts are different, but the Spirit is the same; there are also different kinds of ministry, but one Lord; and finally there are different actions, but the same God, the author of all in all. The Spirit is revealed to all for the [common] good.” 1 Corinthians 12:4-7 (BT)
.

What “common good” did Paul mean? He goes on to explain: "Just as the body is one and has many members, and all the members of the body, though many, are one body, so it is with Christ. For by one Spirit we were all baptized into one body, whether Jews or Greeks, whether slaves or free. We have all been given one Spirit to drink. For the body is not one member, but many [members]... If the whole body were sight, where would the hearing be? Or if it were all hearing, where would the smell be?... But the members are many, but the body is one. So the eye cannot tell the hand: 'I don't need you', or the head to the feet: 'I don't need you'... Thus, when one member suffers, all the other members suffer with it; likewise, when one member is honored, all members rejoice together. You, therefore, are the Body of Christ and the individual members." 1 Cor. 12-14.17.20-22.26-27 (BT)
.

As individual members in the Body of Christ, “Be all of you of one mind, compassionate, fraternal, merciful, humble; Do not repay evil for evil or insult for insult, but on the contrary, bless, for this is what you were called to inherit a blessing." 1 Peter 3:8-9 (BW)
.

Being the "Head of the Body - Church". Col 1:18 (BT)
, Christ intercedes for us to God, asking for unity: “I am praying not only for them (disciples), but also for those who, thanks to their word, will believe in me; that they may all be one, as you, Father, are in me and I in you, that they too may be one in us, so that the world may believe that you sent me. And also the glory which You gave Me, I have given them, that they may be one as We are one. I in them and you in me! May they become one so that the world will know that you sent me and that you loved them as you loved me. Father, I want those whom you have given me to be with me where I am, to see my glory that you have given me because you loved me before the foundation of the world. Righteous Father! The world has not known you, but I have known you, and they have known that you sent me. I have revealed your name to them and will continue to reveal it so that the love with which you loved me may be in them and I in them. John 17:20-26 (BT)
.

Unity with God and Jesus unites. The Bible says, "One spirit and one heart animated all who believe." Acts 4:32 (BT)
. "One spirit and one heart" prepares us, "saints, for the work of ministry, for building up the body of Christ, until we all come to the unity of faith and knowledge of the Son of God, to male perfection, and we grow up to the dimensions of the fullness of Christ, so that we will no longer be children tossed about. and carried away by every wind of doctrine by human deceit and by deceit, leading to the avenues of error, but that, being sincere in love, we may grow up in every way into him who is the head, into Christ, from whom the whole body, joined and bound together by all things, supplying the joints, according to the proper operation of each individual member, it grows and builds itself up in love. Ephesians 4:12-16 (NIV)
.

Summary. Closing words of Paul's letter: "The grace of the Lord Jesus Christ, the love of God and the gift of unity in the Holy Spirit be with you all!" 2 Corinthians 13:13 (BT)
- indicate that unity, the true one, in the spirit of God - is a gift. So if we live by the Spirit, let us also walk by the Spirit. Ga 5.25 (BW)
then we will keep this gift. The Bible says, "What you have heard from the beginning, let it remain with you. If what you heard from the beginning remains in you, you also remain in the Son and in the Father." 1 John 2:24 (BW)
. Remaining in the Son and in the Father, they form the Church of God, that is, one body in Christ. themselves members." Romans 12:4-5 (BT)
.

FOR THIS

North Atlantic Treaty Organization
North Atlantic Treaty Organization / Organization du traité de l'Atlantique nord
Logo / flag
Map
NATO member states
working language

English, French
Headquarters

Brussels
Members

Albania
Belgium
Bulgaria
Croatia
Montenegro
The czech republic
Denmark
Estonia
France
Greece
Spain
the Netherlands
Iceland
Canada
Lithuania
Luxembourg
Latvia
North Macedonia
Germany
Norway
Poland
Portugal
Romania
Slovakia
Slovenia
United States
Turkey
Hungary
Great Britain
Italy
General secretary

Jens Stoltenberg
Creation

April 4, 1949
Media at Wikimedia Commons
Website

North Atlantic Treaty Organization [1] [2] (North Atlantic Treaty Organization - NATO; fr. Organization du Traité de l'Atlantique Nord - OTAN, usually NATO or North Atlantic Alliance [3]) - an international political and military organization established under signed on April 4, 1949, the North Atlantic Treaty[4], in force since August 24, 1949[a][5]. The main purpose of NATO at the time of its creation was military defense against an attack by the USSR and its satellite states, organized from 1955 in the structure of the Warsaw Pact. After the collapse of the USSR and the dissolution of the Warsaw Pact in 1991, it plays a stabilizing role, taking measures to prevent the spread of regional conflicts. It also acts as a guarantor of the external security of the member states. The Alliance is based on the principle of collective defence, in accordance with its basic premise that an armed attack against one of its members is considered an attack against all

Tasks and goals
See Wikisource for the text of the North Atlantic Treaty

The basic act of lawThe basis of NATO's operation is the North Atlantic Treaty, also known as the Washington Treaty, signed on April 4, 1949 in Washington. The agreement is a document composed of 14 articles specifying the most important obligations of the allies towards each other and the alliance as a whole. Particularly important from the point of view of the defense aspect is Article 5, which states that any armed attack from outside directed against one or more Member States will be treated as an attack against all signatories of the agreement.

Article 5. The Parties agree that an armed attack against one or more of them in Europe or North America shall be considered an attack against them all and therefore agree that if such an armed attack occurs, each of them, in exercising the right to individual or collective self-defense recognized under Article 51 of the Charter of the United Nations, shall assist the Party or Parties attacked by taking without delay, alone or in concert with other Parties, such measures as it deems necessary, including the use of armed force, to restore and maintaining the security of the North Atlantic area[4].

The casus foederis formula contained in this article is a special kind of military solidarity between the members of the Alliance. NATO is an organization committed to the collective protection of its members as a basis for maintaining peace and strengthening international security. From the point of view of international law, NATO is an international organization based on the allied security system. Pursuant to the Washington Treaty, each member state undertakes to contribute to the development of peaceful and friendly international relations, to maintain its own security and that of other members of the alliance, and to strengthen its armed forces. The main objective of the Alliance is to guarantee - by political and military means - freedom and security to all member states. To achieve this goal, NATO performs basic security tasks:

provides the foundation for lasting security in Europe, based on the development of democratic institutions and the peaceful resolution of conflicts
provides means of deterrence and defense against any form of attack on the territory of any Member State
develops international security through constant and active cooperation with all partner countries belonging to the Partnership for Peace (PfP) program and the Euro-Atlantic Partnership Council
sends its military missions to countries on whose territory there is an armed conflict in order to resolve this conflict.

Nevertheless, an important provision of the treaty is Article 3, which obliges each of its parties separately to strengthen their own and collective defense capabilities:

Article 3. In order to more effectively achieve the objectives of this Treaty, the Parties, individually and jointly, will maintain and develop their individual and collective capacity to resist armed attack through continuous and effective self-help and mutual assistance.[4]

The territory of the alliance

According to Art. 6 of the treaty, the territorial scope of the pact includes the territory of either party in Europe or North America, the Algerian departments of France, the territory of Turkey and the islands under the jurisdiction of either party in the North Atlantic area north of the Tropic of Cancer. The obligations of the treaty shall also apply in the event of an attack against the armed forces, ships or aircraft of either party located in or over those territories or in any other area in Europe in which occupation forces of either party were stationed on the date of entry into force of the treaty, or Mediterranean Sea or the North Atlantic area north of the Tropic of Cancer.
Member States

Main article: NATO member states.

NATO member states
Year of accession NATO member states
1949 Belgium, Denmark, France, Netherlands, Iceland, Canada, Luxembourg, Norway, Portugal, United States, United Kingdom, Italy
1952 Greece, Turkey
1955 Germany Federal Republic of Germany (Germany since 1990)
1982 Spain
1999 Czech Republic, Poland, Hungary
2004 Bulgaria, Estonia, Lithuania, Latvia, Romania, Slovakia, Slovenia
2009 Albania, Croatia
2017 Montenegro
2020 North Macedonia

In 2022, NATO had 30 member states. The latest of these is North Macedonia. Candidates for membership in the alliance are Bosnia and Herzegovina, Finland and Sweden.

Each country joins NATO voluntarily, following a public debate[b] and the appropriate parliamentary ratification procedure[c]. The North Atlantic Treaty guarantees sovereign rights[d][e] to its members, but also imposes international obligations that must be strictly respected.
host countries

The host nations are countries that are not members of NATO but have committed to allowing NATO forces to operate from their territory if needed[
6]. The host country is Sweden[7].
Member States not participating in NATO's military structures for some time

Greece - from August 14, 1974 to October 20, 1980;
France – occurred in 1966, partially returned in 1995, fully returned in 2009 (during the NATO summit in Strasbourg and Kehl);
Spain - from accession to 1997

History

March 4, 1947: Britain and France signed the Dunkirk Treaty.
March 17, 1948: The Benelux, France and Great Britain signed the Treaty of Brussels, a precursor to the Washington Treaty.
June 11, 1948: The Vandenberg Resolution is passed by the United States Senate. It called for the creation of military blocs.
April 4, 1949: The North Atlantic Treaty is signed in Washington, establishing NATO.
August 24, 1949: entry into force of the agreement and formation of the North Atlantic Treaty Organization.
September 1950: during the meeting of the NATO Council in New York, the concept of the so-called forward strategy, assuming in the event of war, the transfer of combat operations to the territory of the Eastern Bloc countries. The US put forward a proposal to remilitarize Germany and include it in the alliance. This proposal was regarded by the socialist states as taking a course of confrontation and seeking a revival of German militarism.
October 1950: The NATO Defense Committee approved a plan to create an allied force of 50 divisions, including: 20 French, 10 American, 10 Italian, 5 British and 5 Benelux.
1951: The NATO Council decided to accelerate the process of expanding the Alliance's ground forces, which were to constitute the so-called shield against possible attack. The United States and Great Britain were to form the so-called "swords" consisting of a strategic bomber force with nuclear bombs.
December 1952: The NATO Council adopted the principles of the alliance's war doctrine based on the American doctrine of deterrence.
April 1954: At the Paris session of the NATO Council, it was decided that it was necessary to base the alliance's strategy on the use of tactical nuclear weapons in order to counterbalance the Soviet superiority in the ground forces. The NATO forces in Europe included American units armed with such weapons.
October 1954: at a meeting of the NATO Council, a decision was made to end the occupation of West Germany, grant them the right to rebuild their armed forces and admit West Germany to the alliance (the so-called Paris Agreements).
December 1954: A session of the NATO Council adopted the American strategy of "mass retaliation", assuming the use of nuclear weapons on a large scale in the event of a possible conflict.
May 1955: the process of ratifying the Paris Agreements was completed, which was considered by the countries of the "Eastern Bloc" as a pretext to create the Warsaw Pact, which was to be a response to the remilitarization of Germany and its admission to NATO.
May 1957: at a meeting of the NATO Council, the concept of using nuclear weapons in a possible conflict was confirmed. The means of delivery of nuclear weapons were to be possessed not only by the US armed forces, but also by other states of the alliance, including Germany.
April 1958: at the conference of the defense ministers of the NATO countries, the plan for the expansion of the alliance's forces (MC-70) was approved, assuming the reinforcement of forces in Europe by 12 German, 4 French and 2 British divisions. Expansion of missile bases and the introduction of nuclear weapon delivery means were envisaged.
1959–1960: The US deployed medium-range missile launchers with nuclear warheads in Western Europe. 66 launchers were deployed in the UK and 30 Thor launchers in Italy. 15 Jupiter rocket launchers have been installed in Turkey. The latter provoked the USSR to deploy medium-range missiles in Cuba, which was the cause of the Cuban Missile Crisis.
December 1961: at the session of the NATO Council in Paris, the problem of transforming the alliance into the "fourth nuclear power" was discussed, which meant the possibility of free access to nuclear weapons for all NATO countries.
May 1962: At the NATO Council meeting in Athens, the US and UK rejected the plan to transform NATO into a "fourth nuclear power" advocated by the Federal Republic of Germany. The need for the expansion of conventional forces by the alliance states was underlined.
1966: Charles de Gaulle decided to withdraw France from the military structures of NATO. This led to the relocation of NATO headquarters from Paris to Brussels (Belgium) on October 16, 1967. While Brussels has been the political headquarters of the alliance since then, the main military command was located south of Brussels, in the city of Mons.
1967: the adoption of the American doctrine of "flexible response" as the official NATO strategy, assuming the use of nuclear weapons in the event of the inability to repel possible aggression with conventional forces. At the same time, the roles of "shield" and "sword" were reversed. The “shield” function was played by strategic nuclear forces, and the “sword” function was played by conventional forces rei