Rafał Szrajnert - Biznes, psychologia, życie

Dyfuzja, rozproszenie odpowiedzialności. Znieczulica społeczna i efekt widza (psychologia)

Play Episode Pause Episode

Mute/Unmute Episode Rewind 10 Seconds 1x Fast Forward 30 seconds

00:00 / 15:44

RSS Feed

Share

Link

Embed

Co to dyfuzja odpowiedzialności?

Rozproszenie odpowiedzialności, czyli dlaczego przynależność do grupy może zmniejszyć nasze poczucie odpowiedzialności (efekt widza). A także co dyfuzja odpowiedzialności zmienia w naszym zachowaniu (znieczulica)?

Zaufali mi najlepsi:

Rozproszona odpowiedzialności definicja

Rozproszenie odpowiedzialności (nazywane także jako dyfuzja odpowiedzialności, efekt widza lub efekt obojętnego przechodnia) jest zjawiskiem psychologicznym, w którym ludzie są mniej skłonni do podejmowania działań w obecności dużej grupy ludzi. Związana z konformizmem.

Konformizm (łac. conformo – nadaję kształt) – zmiana zachowania na skutek rzeczywistego bądź wyobrażonego wpływu innych ludzi. Podporządkowanie się wartościom, poglądom, zasadom i normom postępowania obowiązującym w danej grupie społecznej. W tym rozumieniu jest to zmiana związana z faktem, że członek grupy miał początkowo inne zdanie czy inaczej się zachowywał niż grupa, a następnie je zmienił w kierunku zgodnym z oczekiwaniami grupy.

Definicja z wikipedii

Na przykład wyobraź sobie, że jesteś w dużym mieście przy tętniącej życiem ulicy. Zauważasz, że mężczyzna upada na ziemię i zaczyna mieć konwulsje, jakby miał napad. Wiele osób odwraca się i patrzy na mężczyznę, ale nikt nie rusza, aby pomóc lub wezwać pomoc medyczną.

REKLAMA

Koniecznie zobacz NAJLEPSZE szkolenie z Facebooka na rynku

Link do kursu: szkolenie Facebook Ads

Koniec reklamy.

Czemu? Ponieważ jest tam tak wielu ludzi, nikt nie czuje presji, by coś zrobić. Każdy może pomyśleć: „Och, prawdopodobnie ktoś już wezwał pomoc” lub „Nikt inny nic nie robi, więc to nie może być takie poważne”.

Przykład ten jest często wykorzystywany do wyjaśnienia co to jest efekt widza, który sugeruje, że im większa liczba obecnych osób, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ludzie będą pomagać osobie w niebezpieczeństwie. Nie oznacza to, że ludzie nie działają, ponieważ brakuje im współczucia, ale mogą nie być w stanie przetworzyć traumatycznego wydarzenia, w momencie gdy się rozwija i trwa, zwłaszcza gdy inni są w pobliżu.

Poniżej wideo wyjaśniające rozproszenie odpowiedzialności i efekt widza:

Dyfuzja odpowiedzialności

Jak już wyjaśniliśmy:

Rozproszenie odpowiedzialności występuje, gdy ludzie, którzy muszą podjąć decyzję, czekają, aż ktoś inny zacznie działać. Im więcej zaangażowanych osób, tym większe prawdopodobieństwo, że każda osoba nic nie zrobi, wierząc, że prawdopodobnie ktoś z grupy odpowie.

Psychologowie John Darley i Bibb Latané przeprowadzili eksperyment, w którym wezwanie pomocy dało wrażenie, że osoba w pobliżu doznała urazu. Kiedy badani usłyszeli płacz i myśleli, że są jedynymi, którzy go usłyszeli, 85% z nich pomogło.

Ale jeśli badani myśleli, że jest inna osoba, która również usłyszała wezwanie, pomogło tylko 62%.

A jeśli badani myśleli, że cztery inne osoby również słyszały wołanie o pomoc, tylko 31% podjęło działanie.

Rozproszenie odpowiedzialności sprawia, że ​​ludzie odczuwają mniejszą presję, aby działać, ponieważ wierzą, poprawnie lub niesłusznie, że zrobi to ktoś inny. A kiedy nie czujemy się odpowiedzialni za sytuację, czujemy się mniej winni, gdy nie robimy nic, aby pomóc.

W ten sposób rozproszenie odpowiedzialności powstrzymuje nas od zwracania uwagi na własne sumienie.

Darley i Latané zauważyli, że gdy dana osoba zauważy, że coś się dzieje, musi najpierw podjąć szereg ważnych decyzji.

1. Pierwszy krok polega na zauważeniu problemu.
2. Następnie osoba musi zdecydować, czy to, czego jest świadkiem, jest rzeczywiście nagłym przypadkiem.
3. Następna pojawia się być może najbardziej krytyczna decyzja w tym procesie: podjęcie osobistej odpowiedzialności za działanie.
4. Następnie jednostka musi zdecydować, co należy zrobić.
5. Wreszcie osoba postronna musi faktycznie podjąć działanie.

Ten proces komplikuje fakt, że decyzje te często muszą być podejmowane szybko. Często wiąże się to z niebezpieczeństwem, stresem, sytuacją niespodziewaną, a czasem osobistym ryzykiem. Do tej napiętej sytuacji dochodzi problem niejednoznaczności. Czasami nie jest do końca jasne, kto ma kłopoty, co jest nie tak lub co należy zrobić.

Czynniki wpływające na rozproszenie odpowiedzialności

Jeśli obserwatorzy nie są do końca pewni, co się dzieje, nie są pewni, kto ma kłopoty lub nie są pewni, czy dana osoba naprawdę potrzebuje pomocy, wtedy prawdopodobieństwo podjęcia działań jest znacznie mniejsze.

Natomiast ludzie są bardziej skłonni do pomocy, jeśli czują jakiś rodzaj więzi lub osobistą wiedzę o osobie, która ma kłopoty. Jeśli ofiara nawiąże kontakt wzrokowy i poprosi konkretną osobę o pomoc, osoba ta poczuje się bardziej zmuszona do działania.

Czasami ludzie nie pomagają, ponieważ czują się pozbawieni kwalifikacji. Osoby, która nie przeszły specjalnego szkolenie w zakresie pierwszej pomocy, prawdopodobnie poczują się mniej zdolna do udzielenia pomocy.

Badacze odkryli również szereg różnych czynników, które mogą zwiększać i zmniejszać prawdopodobieństwo wystąpienia rozproszenia odpowiedzialności. Jeśli osoby postronne nie znają ofiary, są mniej skłonne do pomocy i częściej oczekują, że ktoś inny z tłumu zaoferuje pomoc.

Przykłady rozproszenia odpowiedzialności w życiu codziennym

Czy kiedykolwiek byłeś częścią zespołu w pracy i czułeś, że nie wszyscy są tak samo zaangażowani? To także może być przykładem rozproszenia odpowiedzialności. Ludzie odczuwają mniejszą motywację do pracy nad wspólnym celem, a obiboki mogą nawet robić wszystko, co w ich mocy, aby ukryć, jak niewiele wnoszą.

O wiele bardziej konsekwentny rodzaj dyfuzji odpowiedzialności występuje w organizacjach hierarchicznych. Podwładni, którzy twierdzą, że wykonują rozkazy, unikają wzięcia odpowiedzialności za popełnienie tego, co według logiki jest niezgodne z prawem lub niemoralne. Tego rodzaju zachowania grupowe doprowadziły do ​​takich zbrodni przeciwko ludzkości, jak nazistowski holokaust.

Efekt widza, efekt obserwatora

Drobna uwaga o której jeszcze nie wspomniałem. Często używa się pojęć efekt widza i efekt obserwatora zamiennie. Tak się przyjęło ale dotyczą one zupełnie innych kwestii.

Efekt obserwatora to: nieświadome zaburzanie wyników eksperymentu przez naukowca oczekującego jakiegoś wyniku. Gdyby was to interesowało to jest link

Co powinniśmy zapamiętać?

Efekt obserwatora, efekt widza lub apatia obserwatora to społeczna teoria psychologiczna, która stwierdza, że prawdopodobieństwo udzielenia pomocy przez jednostkę zmniejsza się, gdy w sytuacji awaryjnej obecni są bierni świadkowie.

Najczęściej cytowany przykład efektu widza z życia wzięty dotyczy młodej kobiety o imieniu Kitty Genovese, która została zamordowana w Queens w stanie Nowy Jork w 1964 roku, podczas gdy kilku jej sąsiadów przyglądało się temu. Nikt nie interweniował, dopóki nie było za późno.

Rankiem 13 marca 1964 r. Kitty Genovese wróciła do swojego mieszkania o 3 nad ranem, po zakończeniu zmiany w lokalnym barze.

Po zaparkowaniu samochodu na parkingu sąsiadującym z jej apartamentowcem, zaczęła iść w niewielkiej odległości do wejścia, które znajdowało się z tyłu budynku.

Idąc, zauważyła postać na drugim końcu parkingu. Zmieniła kierunek i skierowała się w stronę innej ulicy, ale mężczyzna poszedł za nią i złapał ją.

Kiedy krzyczała, sąsiedzi z bloku podeszli do okna i patrzyli, jak ją dźgnął. Mężczyzna z kamienicy krzyknął „Zostaw tę dziewczynę w spokoju!”.

Wydawało się wszystkim, że napastnik wyszedł, ale kiedy światła w mieszkaniach zgasły, sprawca wrócił i ponownie dźgnął Kitty Genovese.

Pierwszy telefon na policję zabrzmiał o 3:50, a policja przyjechała za dwie minuty.

Kiedy zapytano sąsiadów, dlaczego nie interweniowali lub nie wezwali policji wcześniej, niektórzy odpowiadali: „Nie chciałem się w to mieszać”; „Szczerze mówiąc, baliśmy się”; „Byłem zmęczony. Wróciłem do łóżka ”.

Po tym wstępnym raporcie sprawa została nagłośniona na cały kraj, a różni politycy wypowiedzieli się na temat widocznego „moralnego upadku” kraju.

W odpowiedzi na te twierdzenia Darley i Latané postanowili znaleźć alternatywne wyjaśnienie.

Przykłady znieczulicy społecznej, co to znieczulica

Znieczulica jest to brak reakcji na ludzką krzywdę.

Przykładem znieczulicy społecznej z Literatury jest Opowiadanie H.Ch Andersena – „Dziewczynka z Zapałkami . ” wielu ludzi przechodzących obok niej , nie zważało na jej smutny los, przechodzili obojętnie , odwracając głowę w drugą stronę.

Znieczulica jest nadal spotykana zarówno w środowiskach miejskich jak i wiejskich. Przekłada się ona z rodziny na środowisko sąsiedzkie i środowisko lokalne. Przykłady znieczulicy, niejednokrotnie dokonują się na oczach młodego pokolenia, w tym kilkuletnich dzieci. I to prowadzi do kryzysu cywilizacji.

Dlaczego dyfuzja, rozproszenie odpowiedzialności, znieczulica społeczna i efekt widza występują w naszym społeczeństwie?

Latane´ i Darley (1970) zidentyfikowali trzy różne procesy psychologiczne, które mogą przeszkadzać w działaniu w sytuacji kiedy właśnie powinniśmy się ruszyć:

• rozproszenie odpowiedzialności
• zrozumienie oceny
• pluralistyczna ignorancja
• *jako czwarte omówimy inne możliwości

-rozproszenie odpowiedzialności

Mówiliśmy już o tym wcześniej ale aby zachować chronologię badaczy poruszę kwestię jeszcze raz ale z innymi kluczowymi informacjami.

Pierwszym procesem jest dyfuzja odpowiedzialności, która odnosi się do tendencji do subiektywnego dzielenia osobistej odpowiedzialności za pomoc przez liczbę osób postronnych.

Do rozproszenia odpowiedzialności dochodzi, gdy obowiązek lub zadanie jest dzielone między grupę ludzi, a nie tylko jedną osobę.

Istnieją trzy pomysły, które klasyfikują to zjawisko:

• Moralny obowiązek niesienia pomocy spoczywa nie tylko na jednej osobie, ale na całej grupie, która jest świadkiem zdarzenia.
• Winę za brak pomocy można podzielić, zamiast obwiniać jedną osobę.
• Przekonanie, że inna osoba w grupie zaoferuje pomoc.

Darley i Latané w badaniu w 1968r. przetestowali tę hipotezę, opracowując sytuację awaryjną i mierząc, ile czasu zajęło uczestnikom uzyskanie/udzielenie pomocy.

Link do badania: Latané´, B., & Darley, J. M. (1968). Group inhibition of bystander intervention in emergencies. Journal of Personality and Social Psychology, 10, 215–221.

Studenci zostali wprowadzeni do samotnego pokoju, mając wrażenie, że nastąpi rozmowa skupiona w środowisku „dużego stresu”.

Dyskusja ta miała miejsce z „innymi uczestnikami”.

Po serii dyskusji jeden z uczestników miał „atak”. Mierzono czas, w jakim student uzyskał pomoc od asystenta, który przebywał poza pokojem. Jeśli student nie uzyskał pomocy po sześciu minutach, eksperyment przerywano.

Darley i Latané (1968) uważali, że im więcej „ludzi” brało udział w dyskusji, tym dłużej badani oczekiwali na pomoc.

Wyniki były zgodne z tą hipotezą. Im mniejsza grupa, tym większe prawdopodobieństwo, że „ofiara” otrzyma szybką pomoc.

Jednak ci, którzy nie nieśli pomocy, wykazywali oznaki zdenerwowania i troski o ofiarę.

-zrozumienie oceny

Drugi proces to lęk przed oceną, który odnosi się do strachu przed osądzeniem przez innych podczas publicznego działania.

Ludzie mogą również odczuwać lęk przed oceną i strach przed innymi osobami postronnymi.

Osoby mogą obawiać się:

• zastąpienia ich przez kogoś innego kto powie, że robią to nie tak jak powinni,
• oferowania niechcianej pomocy (odejdź poradzę sobie),
• lub stawienia czoła konsekwencjom prawnym oferowania gorszej i potencjalnie niebezpiecznej pomocy.

-pluralistyczna ignorancja

Trzecim procesem jest pluralistyczna ignorancja, która wynika z tendencji do polegania na jawnych reakcjach innych przy definiowaniu niejednoznacznej sytuacji.

Posiłkując się definicją z wikipedii:

„Pluralistyczna ignorancja („niewiedza wielu”) – sytuacja, w której jednostki osobiście akceptują lub odrzucają daną normę, jednocześnie przypisując normę przeciwną innym jednostkom. Pojęcie zostało zdefiniowane przez Floyda Henry’ego Allporta.Postawa pluralistycznej ignorancji często występuje wspólne z efektem widza. Klasycznym jej przykładem jest reakcja poddanych na nowe szaty cesarza w znanej baśni Andersena.„

Pluralistyczna ignorancja ma miejsce, gdy dana osoba nie zgadza się z pewnym typem myślenia, ale wierzy, że wszyscy inni jego obserwują i w rezultacie podąża za tym tokiem myślenia, mimo że nikt w to nie wierzy.

Przykład:

Pomimo trudnych zajęć studenci mogą nie podnosić rąk w odpowiedzi na zadawanie pytań przez wykładowcę.

Często wynika to z przekonania, że ​​wszyscy inni rozumieją materiał; więc z obawy przed nieodpowiednim zachowaniem nikt nie zadaje pytań.

To właśnie ten typ myślenia wyjaśnia wpływ pluralistycznej ignorancji na efekt widza. Nadrzędną ideą jest niepewność i percepcja. Tym, co oddziela pluralistyczną ignorancję, jest niejednoznaczność, która może zdefiniować sytuację.

Jeśli sytuacja jest jasna (na przykład w klasie: ktoś twierdzi, że nie rozumie), pluralistyczna ignorancja nie miałaby zastosowania (ponieważ osoba wie, że ktoś inny zgadza się z jej myśleniem).

To dwuznaczność i niepewność, które prowadzą do nieprawidłowego postrzegania, klasyfikują pluralistyczną ignorancję.

-inne możliwości:

Chociaż te trzy są najbardziej znanymi wyjaśnieniami, istnieją inne teorie, które również mogą odgrywać tu znaczenie. Jednym z przykładów jest pomieszanie odpowiedzialności.

-pomieszanie odpowiedzialności

Pomieszanie odpowiedzialności pojawia się, gdy obserwator obawia się, że pomoc może doprowadzić innych do przekonania, że ​​to oni są sprawcami. Ten strach może spowodować, że ludzie nie będą działać w tragicznych sytuacjach.

-torowanie / priming

Innym przykładem jest torowanie. Priming ma miejsce, gdy dana osoba otrzymuje subtelne wskazówki, które wpłyną na przyszłe działania. Na przykład, jeśli dana osoba otrzyma listę słów związanych z energią do działania i byciem rześkim, a następnie zostanie poproszona o podanie sześcioliterowego słowa, odpowiedzi takie jak szybko lub dobrze będą bardziej prawdopodobne niż ciasto.

-Iluzja przejrzystości

Iluzja przejrzystości – skłonność ludzi do uważania, że ich stan psychiczny jest widoczny dla innych w większym stopniu niż w rzeczywistości. Iluzja przejrzystości objawia się również zbyt dużą wiarą, pokładaną we własne umiejętności rozumienia stanu psychicznego innych osób (zwana jest wtedy iluzją przejrzystości u obserwatora). Podobnym błędem poznawczym jest iluzja asymetrycznego wglądu.

Czyli wydaje mi się, że inni widzą moją niechęć do podjęcia działania z jakiegoś powodu (może czuję dyskomfort, stres itp) więc skoro widzą co czuję to logicznym wydaje się, że zrobią to za mnie.

-fenomen sprawiedliwego świata

Bardzo nieprzyjemny sposób myślenia.

Fenomen sprawiedliwego świata albo hipoteza sprawiedliwego świata to błąd poznawczy polegający na tendencji do wierzenia, że świat jest w jakiś sposób „sprawiedliwy” i w związku z tym ludzie mieliby zasługiwać na nieszczęścia lub szczęścia, które ich spotykają.

Jeśli ktoś upada na ulicy bo ma zawał to znaczy, że na to zasłużył.

Albo jeśli ktoś się topi, przecież mógł nie pływać, pewnie jeszcze jest po alkoholu i to zły człowiek itp itd.

-facylitacja społeczna,a rozproszenie odpowiedzialności

Facylitacja społeczna – pojęcie z dziedziny psychologii społecznej, oznacza napięcie wynikające z obecności innych osób i możliwości oceny przez nich naszego działania.

Dlatego rozproszenie odpowiedzialności łączy się z tym pojęciem.

Boję się działać bo inni na mnie patrzą.

Dowody neuroobrazowania

Badacze przyjrzeli się regionom mózgu, które były aktywne, gdy uczestnik był świadkiem sytuacji kryzysowych. Zauważyli, że mniejsza aktywność występuje w regionach ułatwiających pomoc: zakręcie przed- i postcentralnym oraz przyśrodkowej korze przedczołowej.

Źródło:

Hortensius, Ruud, & De Gelder, Beatrice. From Empathy to Apathy: The Bystander Effect Revisited. Current Directions in Psychological Science

Tak więc pierwszą biologiczną odpowiedzią na sytuację kryzysową jest brak działania z powodu osobistego strachu. Po tym początkowym strachu pojawia się współczucie, które skłania kogoś do pójścia z pomocą ofierze. Te dwa systemy działają w opozycji; cokolwiek zastąpi inne, określa działanie, które zostanie podjęte.

Jeśli jest więcej współczucia niż osobistego cierpienia, uczestnik pomoże. Mając to na uwadze, badacze opowiadają się za bardziej spersonalizowanym poglądem, który bierze pod uwagę osobowość i skłonność do bycia bardziej sympatycznym, a nie wykorzystuje uniwersalne uogólnienie.

Zachęcam do podzielenia się swoimi opiniami i doświadczeniem w komentarzach.

Teraz chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia:

Czego nauczyłeś się z dzisiejszego wpisu?

Co najbardziej Ciebie szokuje w tym jak rozproszenie odpowiedzialności wpływa na nasze życie?

A może masz pytanie dotyczące czegoś z opisanych reguł.

Tak czy inaczej, podziel się swoimi przemyśleniami w sekcji komentarzy poniżej.

• szkolenia online
• szkolenia u Ciebie w firmie i doradztwo-konsulting
• agencja SEO/SEM

Co myślisz o moim nowym wpisie na blogu?

A może masz pytanie dotyczące strategii lub techniki jak działać najlepiej?

Tak czy inaczej, chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia.

Więc śmiało, teraz udostępnij ten wpis na swoich social mediach i zobacz co inni mają do powiedzenia.