Z raportu policyjnego: „W dniu dzisiejszym, tj. 18 czerwca 1997 roku, pełniąc służbę w jednostce, o godz. 15.00 odebrałem telefon po linii miejskiej. W słuchawce usłyszałem, że ok. godz. 14.30 w pobliżu Rodzinnych Ogródków Działkowych Komorów przy okręgu lasu zatrzymał się samochód marki opel astra koloru białego. Z samochodu wysiadło czterech mężczyzn i jedna kobieta, następnie słychać było odgłosy jakby kłótni, z obelgami typu „kurwa”, po czym trzy strzały i krzątaninę w zaroślach. Potem samochód odjechał”.
***
To było jedno z najgłośniejszych morderstw w III RP. Mogło być tak: gorący, czerwcowy wieczór, Pruszków, szary blok przy al. Wojska Polskiego. W mieszkaniu rodziców Małgorzaty Rozumeckiej trwa impreza. Gosia kupuje pizzę i colę. Włącza filmy na wideo. Jest z nią 16-letni brat Paweł. 20-letni Marcin Tomczak przyszedł po pracy w fabryce mebli, wpadł też 17-latek Krystian Majchrowski, który niedawno rzucił technikum, i jego najlepszy kumpel z siłowni, Jarek.
Rozumecka ma plan: napadną na dilerów telefonów komórkowych. Towar sprzedadzą, pieniędzmi się podzielą. Rozumecka zna dilera telefonów, pracowała kiedyś w Erze GSM. Będą tylko potrzebowali broni, żeby ich postraszyć. O pistolet ma postarać się Małgorzata.
Wydzwania do znajomego dilera Ery, Piotra Aniołkiewicza. Do domu, do rodziców, do dziewczyny. Mówi, że ma pilną sprawę. Wreszcie słuchawkę podnosi Aniołkiewicz. „Jest kupiec na 30 telefonów: Bogusław Linda i jego dyskusyjny klub filmowy z Komorowa pod Pruszkowem” – słyszy od Rozumeckiej.
Czytaj też: Kim jest jedyna Polka skazana na dożywocie?
***
Z raportu policyjnego: „W związku z przesłuchaniem narzeczonej Aniołkiewicza, Małgorzaty, która zeznaje, że w dniu 18.06.1997 r. ok. godz. 12 jej narzeczony był umówiony z otyłą Małgorzatą z Pruszkowa, ustaliłem, że Małgorzatą tą jest Małgorzata Rozumecka”.
Komorów, las przy ogródkach działkowych. Starszy sierżant Zbigniew B. z policji w Michałowicach notuje czas przybycia na miejsce zdarzenia: 15.40. Potwierdza się relacja informatora: na polnej drodze wyżłobiona strzałka. Grot skierowany jest w stronę lasu. Policjanci znajdują przykryte świeżo skopaną ziemią i darniną ciała 25-letniego Piotra Aniołkiewicza i 31-letniego Pawła Sulikowskiego. „W chwili rozpoczęcia oględzin wyczuwalna była ciepłota ciała” – zanotuje starszy sierżant.
Od momentu, gdy padły strzały, do przyjazdu policjantów, minęła godzina. W pobliżu zwłok ślady krwi, niedopałki, butelki po piwie i przeciwsłoneczne okulary. Na parkingu przy ogródkach działkowych stoi biały opel Aniołkiewicza. Bagażnik jest pusty.
Opinie biegłych wykażą, że na miejscu zbrodni były dwa pistolety, z których oddano cztery strzały. Najpierw jeden śmiertelny, w tył głowy Sulikowskiego. Aniołkiewicz dostaje w twarz i brzuch. Świadkowie słyszeli, że krzyczał. Ktoś dobił go dwoma uderzeniami szpadlem w głowę. Broni, z której zabito dilerów, nigdy nie odnaleziono.
Gdy policjanci prowadzą oględziny pod Komorowem, na parkingu koło Pałacu Kultury Rozumecka sprzedaje telefony wcześniej umówionym handlarzom. Przyjeżdża tam taksówką Bojanowskiego. „Była uśmiechnięta, rozbawiona. To ona liczyła pieniądze, z góry ustaliła cenę za każdy model, nie było szansy na pertraktacje” – mówił przed sądem Cezary G., jeden z kupców skradzionych komórek.
Drugi zapamiętał, że z Rozumecką było dwóch chłopców. Rozpoznał Marcina i Jarka. Tego drugiego o udział w zbrodni oskarży później w śledztwie Rozumecka. Ale tylko pierwszy zostawił w samochodzie dilerów odciski palców.
Rozumecka wraca wieczorem do domu. Idzie na siłownię do Szkoły Podstawowej nr 2 i do solarium. Później wychodzi z psem. „Wróciłam, położyłam się, potem zgasiłam światło, ale nie spałam” – mówi prokuratorowi. O 6.20 do mieszkania puka policja.
***
Z zeznań świadka nr 1: „Żeby człowiek wiedział, że to będzie kiedyś potrzebne, to inaczej by na nich patrzył”.
Świadkowie zabójstwa naliczyli na miejscu: troje mężczyzn, jedną kobietę i dwa trupy. „Jak podjeżdżałem nad rzeczkę obok polany, stał już biały opel i to towarzystwo. Część wychodziła z lasu, prowadzili głośną dyskusję. W pewnym momencie któryś krzyknął, nie wiem kto: „Kurwo!” i padły strzały” – mówi podczas śledztwa świadek nr 2, który obserwował zdarzenie z odległości ponad 200 m.
Żaden ze świadków nie potrafi wskazać precyzyjnie, kto strzelał. Jeden twierdzi, że widział Krystiana Majchrowskiego, który po oddanym strzale miał chować broń pod kurtką. O broni w dłoniach Krystiana mówi w zeznaniach Rozumecka. Inny jest przekonany, że wszyscy trzej mężczyźni byli wyżsi od widzianej na miejscu Małgorzaty, co wyklucza obecność Majchrowskiego. Rozumecka ma 180 cm, Krystian ze swoimi 164 cm dorobił się ksywki „Mały”. W końcu jeden ze świadków jako strzelca wskazuje tego najwyższego. To brat Rozumeckiej. Potwierdza to Marcin Tomczak. „Po zdenerwowaniu Pawła wydaje mi się, że to on strzelał” – powie prokuratorowi.
Świadkowie zgodnie relacjonuję, że po strzałach opel odjeżdża z piskiem opon. Prowadzić ma Rozumecki. Małgorzata oraz Tomczak lub trzeci mężczyzna obecny na polanie zakopują tymczasem ciała. „Jedno trzymało za nogi, drugie za ręce” – opisuje świadek nr 4.
Rozumecki jedzie przepakować telefony do taksówki Bojanowskiego. Srebrne audi stoi przy bramie nr 6 ogródków działkowych.
Do Rozumeckiego i taksówkarza dołączają wkrótce Małgorzata, Tomczak i ten trzeci. Wsiadają do taksówki, jadą pod Pałac Kultury. Po drodze zatrzymują się przy stawach na Żbikowie (tam widzi ich działkowicz zbierający truskawki). Zmieniają ubrania, neseser zabrany z bagażnika opla wrzucają do stawu.
Dla prokuratury jednym z kluczowych dowodów na zaplanowaną zbrodnię jest dół, który dzień wcześniej wykopało dwóch chłopców (świadek, który pożyczał im dwa szpadle, wskazuje, że to Majchrowski i jego kumpel Jarek). W samochodzie dilerów są odciski palców głównych oskarżonych. Policjanci zabezpieczą też w nim ślady zapachowe: Rozumeckiej, jej brata, Tomczaka i Majchrowskiego. Są billingi telefonów podejrzanych, którzy kontaktowali się ze sobą w dniu zabójstwa. Materiał dowodowy pozwala stwierdzić: to Rozumecka zaplanowała zbrodnię i nią kierowała.
***
Z opinii psychologicznej: „Jej osobowość wykazuje cechy osobowości nieprawidłowej, psychopatycznej. Jest osobą dominującą o dużym poziomie samoakceptacji, niewrażliwą na krytykę społeczną. Cechuje ją wzmożony nastrój i brak lęków moralnych”.
Jest wiosna 1995 r., kiedy pod bar Kajtek, do którego przyszły wagarowiczki Gosia Rozumecka i jej koleżanka Ania, podjeżdża mercedes Ryszarda Pawlika, ps. Krzyś. To członek elity mafii pruszkowskiej i znajomy Rozumeckiej z sąsiedztwa. Jadą do klubu Pawlika Kaskada. Na zapleczu Ania słyszy: „Rozbieraj się!”. Gosia protestuje, „Krzyś” ją ucisza: „Zamknij się, bo będziesz następna”. Rozumecka ucieka.
Po kilku dniach obydwie zgłaszają się na policję. Mówią, że „Krzyś” zgwałcił Anię, a Gosię usiłował. Dostają policyjną ochronę, gangster w maju trafia na ławę oskarżonych. Jednak wcześniej obydwie odwołują zeznania. Rozumecka twierdzi najpierw, że gwałt był, potem, że go nie było, na końcu zaś mówi, że do stosunku jednak doszło, ale za zgodą Ani. Zaniepokojeni rodzice Rozumeckiej usłyszą w prokuraturze: „Proszę jakoś nad nią zapanować, w innym przypadku za pół roku możecie państwo spotkać się z córką w zupełnie innej okoliczności procesowej”.
Zanim 18 czerwca 1997 r. Rozumecka wsiądzie do samochodu dilerów Ery obok baru Kajtek i wysiądzie w podkomorowskim lesie, przez kilka miesięcy, do grudnia 1996 r., pracuje z Aniołkiewiczem. Do pracy, do kawiarni i na kręgle wozi ją taksówka. Za kierownicą zawsze Adam Bojanowski.
Gdy zwolnią ją z Ery, często dzwoni do Aniołkiewicza. Narzeka na nowego pracodawcę, pana Fiuka, który jej nie płaci. Mimo to stać ją, by w wieku 21 lat kupić sobie mieszkanie w Pruszkowie.
Zapisuje się na studia z resocjalizacji w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej. W podstawówce była wzorową uczennicą, na tyle zdolną, że rodzice posłali ją do szkoły o rok wcześniej. Nie lubiła wuefu. Lubiła tańczyć. Repetuje w klasie maturalnej. Wyuczony zawód: technik mechanik aparatury kontrolno-pomiarowej i mechanicznej automatyki przemysłowej.
„To była normalna, zwyczajna rodzina” – opowie podczas procesu Małgorzata G., znajoma Rozumeckiej z pracy w Erze. Ojciec jeździ na budowach, wcześniej był taksówkarzem. Matka ma sklep obuwniczy na pruszkowskim bazarze Manhattan. Podczas przesłuchań przekonuje, że wie, co działo się u córki i miała nad nią kontrolę.
„Pojechałam kiedyś z Małgorzatą, Pawłem, jej bratem i jeszcze jednym młodym chłopakiem na spotkanie z panem Fiukiem. Miała odebrać od niego pieniądze. Długo czekaliśmy. (...) Gosia zaczęła się wściekać. Jej brat dzwonił do Fiuka i groził mu. Mówił, że jak się nie pojawi, to może pożałować. Gosia wysługiwała się nim, a on posłusznie wykonywał jej polecenia” – mówiła przed sądem Małgorzata G.
Rozumecka, zanim zacznie straszyć Fiuka i wymuszać od niego haracze, zabierze z firmy telefon, który powierzył jej szef. Potem go sprzeda. „Nie znoszę, by ktokolwiek mnie wykorzystywał. Umiem walczyć o swoje” – powie podczas przesłuchań.
***
Z raportu policyjnego: „Patrolując pieszo rejon budynków mieszkalnych przy ul. Wysokiej, zauważyłem biegnące dwie osoby ku zaparkowanemu samochodowi osobowemu Fiat 125p. koloru szarego. Rozpoznałem w nich znanych mi osobiście Małgorzatę Rozumecką oraz jej ojca Jana”.
W styczniu 1998 r., jeszcze zanim zacznie się proces, Rozumecka z aresztu trafia do obserwacji w Klinice Psychiatrii Sądowej w Tworkach. „Dostaliśmy halo, że będzie uciekać” – wspomina policjant z Pruszkowa.
Ok. 5 rano pielęgniarka w łazience znajduje Rozumecką, która skarży się na ból brzucha. Szybko dochodzi do siebie i oferuje salowej, że pomoże jej w sprzątaniu WC. Salowa idzie do pokoju za zamkniętymi drzwiami. Jest 7.20, gdy stwierdza, że drzwi ewakuacyjne są otwarte, a Rozumeckiej nie ma na oddziale.
Policjanci patrolujący teren wokół szpitala widzą, jak Rozumecka biegnie w kierunku dziury w ogrodzeniu. Przy bramie czeka ojciec, w samochodzie dziadek, a w Nowym Jorku matka i brat, do których lecieć ma o 8.45 przez Meksyk, z międzylądowaniem we Frankfurcie.
***
Z uzasadnienia wyroku: „Czy dla 30 komórek warto było odbierać życie?”.
12 września 1998 r. centrum Warszawy oklejone jest nekrologami. Wypisane na nich są data i miejsce procesu oskarżonych o zabójstwo dilerów Ery. „Żądamy sprawiedliwego wyroku – kary śmierci!”. Podpisano: Rodziny, koleżanki i koledzy. Proces przyciąga tłumy.
Oskarżeni to: Rozumecka, Tomczak, Majchrowski, taksówkarz Bojanowski i ojciec Rozumeckiej (za pomoc córce w ucieczce). Brakuje tylko brata Małgorzaty. Zanim policja zebrała dowody, wyjechał z matką do USA.
W roli głównej Małgorzata, z dnia na dzień nazwana przez prasę „królową zbrodni”. Sprawozdawcy sądowi notują: „Wysoka. Wypielęgnowane długie paznokcie pomalowała na krwistoczerwony kolor. Zasłaniała się długimi do pasa, rudymi włosami”.
Rozumecka podczas śledztwa powtarzała: „Nie planowaliśmy zabójstwa”. Przed sądem uparcie milczy. Złamie się pod koniec, gdy przyzna, że w lesie nie było z nimi Majchrowskiego.
Kim był ten trzeci
Jarosław G., którego razem z Majchrowskim Rozumecka pomawiała w zeznaniach o udział w zbrodni, nie trafi przed sąd. Ma dobre alibi. Majchrowski też ma, ale sędzia nie daje mu wiary. W samochodzie dilerów znaleziono jego zapach, pogrążają go też zeznania świadków, na których prokurator opiera oskarżenie. Tomczak, który podczas śledztwa opowie najwięcej o szczegółach zabójstwa, przekona sąd, że o planowanej zbrodni nie wiedział. Wyrok dostanie za rozbój. Taksówkarz Bojanowski najpierw stwierdzi, że o niczym nie wiedział i z Rozumecką wcale go nie było. Potem wielokrotnie zmieni zeznania, by przyznać, że wiózł Rozumecką pod Pałac Kultury. „To był mój kurs życia, jadę już 20 miesięcy i nie mogę dojechać do domu” – powie z żalem.
Adwokat Ryszard Berus, obrońca Rozumeckiej, mówi mi dzisiaj: „Cała jej linia obrony nie miała na celu nic innego, jak tylko ochronę brata, nigdy nie chciała przedstawić korzystnych okoliczności na swoją rzecz”. Wspomina też o eksperymencie procesowym, który, zdaniem mecenasa, pogrążył Rozumecką. „Stała nad grobem i paliła papierosa. To musiało oburzać” – mówi.
Sąd orzeka, że zbrodnią kierowała Rozumecka. Wzięła do pomocy „dwóch łebków z osiedla”, Majchrowskiego i Tomczaka. Bojanowskiemu kazała czekać, potem zamówiła kurs pod Pałac Kultury. Trafi do więzienia na 6 lat. Na rok sąd skazuje ojca Rozumeckiej. W 2001 r. umiera na zawał.
„Na sali rozpraw toczyła się dziwna gra. A wystarczyło umieć liczyć do czterech. Nic więcej” – kończy enigmatycznie obrońca Rozumeckiej.
***
Dziś nie ma już baru Kajtek. Na postoju taksówek, naprzeciwko jego następcy – lokalu z kebabem – ustawiają się taryfiarze. – Ja to samego Jarka „Masę” woziłem – przechwala się jeden. – Młodych Rozumeckich woziłem jeszcze, jak dzieciakami byli. Grzeczni, ułożeni. Potem ta dziewczyna wpadła w kiepskie towarzystwo – wspomina drugi. Gdy pytam o kolegę po fachu, tężeją im miny. Bojanowski nie wrócił do taksówki, z wyrokiem ma zakaz. – Dalej tu mieszka, ale nie wie pan tego ode mnie. To kawał chłopa, jeszcze w pysk dostanę – mówi jeden z taksówkarzy.
Pawła Rozumeckiego w 2006 r. deportują z USA: dostał 15 lat. „Powiedz, k…, kto strzelał, no kto?!” – krzyczy do sędzi na ogłoszeniu wyroku. W 2013 r. nie wraca z przepustki. Znowu ucieka do USA, a w marcu 2018 r. go deportują. W Białymstoku zostawił żonę i dwójkę dzieci.
Majchrowskiego po kolejnej apelacji sąd uniewinnia. W 2004 r. przyzna mu 180 tys. zł odszkodowania za cztery lata za kratami.
Marcin Tomczak zakończył odsiadkę. Wciąż mieszka w Pruszkowie. Na mrocznym zdjęciu w mediach społecznościowych patrzy zza ciemnych okularów, odpalając papierosa. Nie odpowiedział na prośbę o spotkanie.
Rozumecka siedzi w Grudziądzu. Za trzy lata może ubiegać się o warunkowe zwolnienie. W 2014 r. spotyka się z nią Monika Sławecka, autorka książki „Dożywocie. Zbrodnia i kara Małgorzaty Rozumeckiej”. Od tamtej pory jest dla mediów niedostępna.
„Ludzie się zastanawiają, dlaczego nie przeprosiłam rodzin ofiar. Jak mogłam to zrobić? Co by im to dało oprócz fali złości? Przecież to, że pochylę czoło i powiem, że żałuję, w żaden sposób nie przywróci im bliskich, nie ukoi bólu, który po nich pozostał” – opowiada Rozumecka.
Nie lubi wychodzić na spacerniak, woli czytać książki i grać na konsoli. Wspomina o rodzinie, za którą tęskni najbardziej. „Pogodziłam się ze swoim losem. Nie mam złudzeń co do tego, że wyniosą mnie stąd w worze. W końcu ostatecznie kara mi się należała. Czułam się odpowiedzialna za wszystko, co się wydarzyło w tym lesie. Od A do Z” – mówi w książce.
Ale dodaje: „Jak to możliwe, żeby osoba, która nie pociągnęła za spust, miała spędzić resztę swojego tak naprawdę dopiero rozpoczynającego się życia w zamknięciu?”. Upiera się, że zabójstwa nie widziała na własne oczy. Dilerów zwabiła do lasu, bo chciała odzyskać pieniądze, które winien był jej Aniołkiewicz. Podtrzymuje, że oprócz niej na miejscu były jeszcze trzy osoby. Ten trzeci wciąż czeka na wyrok.
