Stanisław Terlecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Terlecki
Pełne imię i nazwisko

Stanisław Andrzej Terlecki

Data i miejsce urodzenia

13 listopada 1955
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 2017
Łódź

Wzrost

176 cm

Pozycja

lewoskrzydłowy, rozgrywający

Kariera juniorska
Lata Klub
MOP Warszawa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1972–1973 Stal FSO Warszawa
1973–1975 Gwardia Warszawa 48 (3)
1975–1981 ŁKS Łódź 134 (17)
1981–1983 Pittsburgh Spirit (hala) 88 (139)
1983 Golden Bay Earthquakes 27 (11)
1983–1984 New York Cosmos (hala) 23 (34)
1984 New York Cosmos 17 (4)
1984–1986 Pittsburgh Spirit (hala) 62 (45)
1986–1988 ŁKS Łódź 40 (5)
1988–1989 Legia Warszawa 31 (6)
1989–1990 St. Louis Storm (hala) 39 (24)
1990 ŁKS Łódź 4 (1)
1991–1992 Polonia Warszawa 13 (4)
2005 KP Bielany
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
Polska U-21
Polska U-23
1976–1980  Polska 29 (7)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1999 Gwardia Warszawa
GLKS Nadarzyn
2015–2017 MOSiR Łódź (młodzież)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Stanisław Andrzej Terlecki (ur. 13 listopada 1955 w Warszawie, zm. 28 grudnia 2017 w Łodzi) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika lub pomocnika.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Warszawie[1] jako najmłodsze z trojga dzieci Teresy i Teofila Terleckich[2]. Jego starszy brat Jerzy zginął tragicznie jako kilkuletni chłopiec, a starsza siostra Anna wyjechała do Australii[3]. Jego rodzice pochodzili z Kresów[2]. Po wojnie rodzina Terleckich osiedliła się w Piastowie[2]. Babcia ze strony matki nazywała się Wiktoria Chamier-Gliszczyńska[3]. Jego dziadek ze strony ojca, Józef, był oficerem w armii austro-węgierskiej[3].

Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim[4].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Był wychowankiem szkółki Warszawskiego OZPN (Młodzieżowy Ośrodek Piłkarski), a jego pierwszym klubem była Stal-FSO Warszawa[5].

W 1973 przeszedł do drużyny zza miedzy, Gwardii. Po dwóch latach opuścił Warszawę i przeniósł się do Łódzkiego Klubu Sportowego[5]. W łódzkim zespole grał w I lidze do 1980[6]. W sumie w reprezentacji w latach 1976-1980 rozegrał 29 spotkań[7]. Strzelił w nich 7 goli. Trzy kolejne zdobył w meczach, które nie były uznane za oficjalne (w 1979 z Czechosłowacją i w 1980 z Irakiem – 2)[5].

Uważany za osobę bezkompromisową zarówno na boisku jak i poza nim, co utrudniło mu karierę, a w latach osiemdziesiątych XX w. ostatecznie ją złamało[8]. Nigdy nie zagrał w MŚ w piłce nożnej. Przed rozgrywanymi w Argentynie został kontuzjowany[9], a dwa lata później został odsunięty od reprezentacji po słynnej aferze na Okęciu – wtedy też wstawił się za Józefem Młynarczykiem, który miał nie pojechać na zgrupowanie do Włoch, i do kadry już nie wrócił[10]. W 1980 był członkiem komitetu strajkowego na Uniwersytecie Łódzkim[2]. W 1981, niechciany w Polsce, wyjechał do USA, gdzie występował w zespołach Golden Bay Earthquakes oraz New York Cosmos[11]. Już po trzydziestce wrócił do kraju i ŁKS-u. W 1988 został zawodnikiem stołecznej Legii Warszawa, z którą zdobył dwa krajowe puchary. W 1990 ponownie wrócił do ŁKS, tym razem na 4 mecze. W następnym sezonie widniał w kadrze Polonii Warszawa gdzie w meczu z Borutą Zgierz jedyny raz zagrał w zespole ze swoim synem Maciejem[12]. Następnie występował (amatorsko) w drużynie „ADA bis KP Bielany Warszawa”, która w sezonie 2005/2006 grała w warszawskiej klasie A.

W 1999 krótko był trenerem w Gwardii[8]. Pod koniec lat 90. został prezesem i trenerem GLKS Nadarzyn[13][14]. Od 2015 przez dwa i pół roku prowadził zajęcia piłkarskie z dziećmi w ramach umowy z Miejskim Ośrodkiem Sportu i Rekreacji w Łodzi[15].

W 2006 napisał autobiografię Pele, Boniek i ja opowiadającą o swoim życiu i historiach, w których uczestniczył[5].

Bez powodzenia kandydował do Sejmu w 1993 z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego, w 1997[16] i 2007 z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego i w 2001 z listy Ligi Polskich Rodzin oraz do sejmiku województwa mazowieckiego w 2006 z listy Wspólnoty Samorządowej Województwa Mazowieckiego.

Zmarł 28 grudnia 2017 w Łodzi w wieku 62 lat[17]. 5 stycznia 2018 został pochowany na cmentarzu Wolskim w Warszawie aleja 2, rząd 4, grób 17[18].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Miał czworo dzieci – synów Stanisława, Macieja (również piłkarze) oraz Tomasza i córkę Annę Marię.

Grób Stanisława Terleckiego na cmentarzu Wolskim w Warszawie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Piotr Bobakowski (2017-12-28): Gdyby dziś grał w Barcelonie, byłby lepszy od Messiego! Najlepsze cytaty ze Stanisława Terleckiego. WP SportoweFakty. [dostęp 2017-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-28)]. (pol.).
  2. ↑ a b c d Dobrowolski 2017 ↓, s. 98.
  3. ↑ a b c Dobrowolski 2017 ↓, s. 99.
  4. ↑ „Jak pan to zrobił profesorze?!”. Pięć lat temu odszedł Stanisław Terlecki [online], ŁKS Łódź - oficjalna strona dwukrotnego Mistrza Polski, 28 grudnia 2022 [dostęp 2023-12-30] (pol.).
  5. ↑ a b c d Nie żyje Stanisław Terlecki. Miał 62 lata. MSN. [dostęp 2017-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-28)]. (pol.).
  6. ↑ Upadał w swym życiu kilka razy, czy tym.... Dziennik Bałtycki. [dostęp 2017-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-28)]. (pol.).
  7. ↑ Former Poland footballer Stanisław Terlecki dies aged 62. Thenews.pl. [dostęp 2017-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-28)]. (ang.).
  8. ↑ a b Nie żyje Stanisław Terlecki. Miał 62 lata. Sport.pl. [dostęp 2017-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-28)]. (pol.).
  9. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 52.
  10. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 85-86.
  11. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 107-108.
  12. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 135.
  13. ↑ Administrator GLKS: Stanisław Terlecki nie żyje. siatkowka.glksnadarzyn.pl. [dostęp 2018-01-27]. (pol.).
  14. ↑ Rafał Nahorny: T JAK TERLECKI. NIEDOKOŃCZONY ALFABET STAŚKA. przegladsportowy.pl. [dostęp 2018-01-27]. (pol.).
  15. ↑ Roman Kołtoń: Drybler Nikodem, czyli przypowieść o Staszku Terleckim. polsatsport.pl. [dostęp 2017-12-28]. (pol.).
  16. ↑ Wybory 1997. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-09-24].
  17. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 218.
  18. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 218-220.
  19. ↑ Dobrowolski 2017 ↓, s. 220-222.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Gowarzewski oraz Zbigniew Mucha i Bożena Lidia Szmel: Legia najlepsza jest... Prawie 100 lat prawdziwej historii, Katowice 2013, str. 356.
  • Gowarzewski Andrzej, Szczepłek Stefan, Szmel Bożena Lidia: Polonia, Warszawianka, Gwardia, Prawdziwa historia trzech klubów. GiA, Katowice, 2003. ISBN 83-88232-06-1.
  • Stanisław Terlecki i Rafał Nahorny: Pele, Boniek i ja, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2006.
  • Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-54-1.
  • Piotr Dobrowolski: Terlecki. Tragiczna historia jednego z najlepszych piłkarzy w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Harde, 2017. ISBN 978-83-66012-33-2.
Odkrycie Roku w Polsce (Piłka Nożna)
1973–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Terlecki&oldid=73084033”