Platońska legenda o Atlantydzie od dawna zajmuje wielu ludzi, od naukowców po mistyków. Na przestrzeni wieków zaproponowano wiele potencjalnych lokacji metropolii.  Miała się ona kryć na Morzu Śródziemnym lub na Oceanie Atlantyckim. Na przestrzeni lat pojawili się jednak ci którze umieścili centrum tej mitycznej kultury, niemalże w sercu Sahary.

Jedyna wzmianka o Atlantydzie w tekstach historycznych znajduje się w Dialogach Platona (napisanych około 360 r. p.n.e.). Dostarczają one dziesiątek dokładnych szczegółów na temat tego, jak Atlantyda wyglądała i gdzie mogła się znajdować w odniesieniu do innych punktów orientacyjnych starożytnego świata.

To właśnie ten poziom szczegółowości skłonił wielu ludzi do zastanowienia się, czy Atlantyda rzeczywiście istniała. Filologowie i badacze klasyczni są zgodni co do fikcyjnego charakteru opowieści Platona, jednak wciąż toczy się dyskusja, odnośnie tego co mogło być źródłem inspiracji. Wielu uczonych wierzy, że ​​Atlantyda była inspirowana egipskimi zapisami z erupcji Thery, inwazji ludzi morza lub wojny trojańskiej. Inni twierdzą, że Platon stworzył całkowicie fikcyjną historię, czerpiąc inspirację ze współczesnych wydarzeń, takich jak nieudana inwazja Ateńczyków na Sycylię w latach 415-413 pne. lub zniszczenie Heliki w 373 pne.

Oko Sahary, bardziej formalnie znane jako Struktura Richata, znajduje się w zachodniej części Sahary w Mauretanii. Na ziemi mierzy około 25 mil średnicy. Odkryto je po raz pierwszy w latach trzydziestych XX wieku i początkowo było ono uważane za krater poimpaktowy. Badania przeprowadzone w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku wykluczyły te możliwość, a obecnie przyjęta wersja zakłada, że Oko Sahary to licząca 100 milionów lat kopuła stopionej skały, która zwietrzała i została ukształtowana przez wiatr i wodę.

Struktura Richata jest rzeczywiście miejscem wyjątkowej kolekcji acheulskich artefaktów - kamiennych narzędzi charakteryzujących się owalnymi i gruszkowatymi „ręcznymi toporami” kojarzonymi z Homo erectus, a także gatunkami pochodnymi, takimi jak Homo heidelbergensis. Wiele z tych artefaktów zostało znalezionych w zewnętrznych zagłębieniach tej struktury. Do tej pory na terenie struktury Rishat nie odkryto ani nie zgłoszono żadnych rozpoznawalnych murów obronnych ani budowli wykonanych przez człowieka. 

Zgodnie z dostępną wiedzą nie ma absolutnie żadnych archeologicznych dowodów na istnienie miasta w strukturze Richata na przestrzeni ostatnich 12 000 lat, co stoi w sprzeczności ze słowami Platona na temat dużej, rozwiniętej osady. Nie ma żadnych pozostałości artefaktów, technologii, nawet odłamka glinianego garnka. Nie ma tam również śladów po starożytnej inżynierii, ani żadnych ulepszeniach środowiska naturalnego.

Cywilizacja nie może chyba zbudować całego miasta i nic po sobie nie zostawić? Nawet ruiny Mohendżo Daro, a więc miasta zniszczonego w niewyjaśnionej eksplozji są pełne reliktów po jego mieszkańcach.  Czy Oko Sahary może być miejscem jeszcze potężniejszej katastrofy? O wiele bardziej prawdopodobne wydaje się to, że Atlantydy, należy szukać gdzieś indziej.