W świecie historii starożytnej temat Anunnaki skłonił wielu badaczy do nowego spojrzenia na Wszechświat. Teoria o wysoce zaawansowanej cywilizacji odwiedzającej Ziemię, która dała początek rasie ludzkiej, w dużej mierze opiera się na tłumaczeniach sumeryjskich tabliczek klinowych wykonanych przez teoretyka starożytnych astronautów Zecharię Sitchina.

Przedstawił on wersję, według której grupa inteligentnych istot znanych jako Anunnaki wtargnęła w DNA prehistorycznych ludzi (Homo erectus). Jego zbiór książek, The Complete Earth Chronicles, zbudował fundament starożytnych kosmitów lub bogów, którzy stoją za postępem, jaki ludzkość poczyniła w poprzednich epokach. Według Sitchina Anunnaki zmienili DNA prehistorycznych ludzi 450 000 lat temu, mieszając z nimi ich geny i wysyłając ich do pracy przy wydobywaniu zasobów naturalnych Ziemi, takich jak złoto. Powiedział, że planeta Nibiru ma długą eliptyczną orbitę i zbliża się do Ziemi co 3600 lat.

Następnie Stichin stwierdził, że planeta była zamieszkana przez zaawansowane technologicznie gatunki humanoidalne wyższe od nas. Około 450 000 lat temu przyciągnęły ich rezerwy złota w południowo-wschodniej Afryce. Kim więc byli Anunnaki i jak ich reprezentacja w starożytnym świecie różniła się od głównego nurtu reprezentacji starożytnych astronautów? Uważa się, że Anunnaki (w tłumaczeniu: „książęce potomstwo” lub „potomstwo An”) to sumeryjskie bóstwa, które zstąpiły na Ziemię z nieba. To panteon bogów, którzy byli dziećmi boga nieba „Anu” i bogini ziemi „Ki”. Niektórzy uczeni, tacy jak William Clauser, wyjaśniają, że Anunnaki byli bardziej półbogami.

 „Niektóre autorytety wątpią, czy Ki był uważany za bóstwo, ponieważ nie ma dowodów na istnienie kultu, a imię to występuje tylko w ograniczonej liczbie sumeryjskich tekstów o stworzeniu”.

Samuel Noah Kramer identyfikuje Ki z sumeryjską boginią matką Ninhursag i stwierdza, że ​​​​byli pierwotnie tą samą postacią. Później zamieniła się w babilońską i akadyjską boginię Antu, żonę boga Anu (od sumeryjskiego An). Jeśli tak, to Anunnaki mogą być tworem boga nieba Anu i śmiertelnej kobiety. Podobna koncepcja półboskich istot zrodzonych ze zjednoczenia bogów i śmiertelników znajduje się w tekście biblijnym, gdzie są one znane jako Nefilim. Z Księgi Rodzaju 6:4 wiemy, że Nefilim byli potomkami „synów Bożych” i „córek ludzkich”.

Słowo „nefilim” pojawia się w Biblii dwa razy, najpierw w Księdze Rodzaju 6:1-6, a następnie ponownie w Księdze Liczb 13:33. Uczeni i komentatorzy tłumaczą słowo Nefilim jako gigantów lub upadłych. W Księdze Henocha jest wzmianka, że ​​200 upadłych aniołów, znanych jako Strażnicy, prowadzeni przez człowieka imieniem Semyaza, zstąpiło na górę Hermon (skupisko górskie, które istnieje między Syrią a Libanem), gdzie przysięgli rozpocząć więzy krwi z ludzkimi kobietami. Następnie ze związku tych aniołów i ludzkich kobiet narodzili się olbrzymy. W tekstach hebrajskich potężne istoty zrodzone z Obserwatorów nazywane są Nefilim.

Według belgijskiego uczonego Edwarda Lipińskiego, góra Hermon była znana starożytnemu światu nie tylko jako tajne miejsce zamieszkania Anunnaki, ale była górą boskiego zgromadzenia północno-zachodniego semickiego boga Ela, boga stwórcy ich panteonu. Ponadto jego interpretacja starobabilońskiej wersji eposu Gilgamesza sugeruje, że sumeryjski król udał się na górę Hermon. Z ugaryckiego eposu o Gilgameszu: „Wszędzie badał miejsca mocy, znał całą mądrość o wszystkich rzeczach. Szedł odległą drogą do Utter-napiszti, przekraczał ocean, szerokie morze, aż do samego wschodu słońca: on przyniósł wieści z epoki przedpotopowej”. 

Co ciekawe, istnieje kilka starożytnych źródeł (takich jak qumrańska wersja Księgi Gigantów), które sugerują, że sam Gilgamesz był gigantycznym półbogiem. Według eposu „Gilgamesz” w Ugarit, Gilgamesz przewyższał innych królów wzrostem cielesnym. Jego wzrost szacuje się na 4,8-5,4 metra. Wiele tekstów literackich, z których najsłynniejszy to Epos o Gilgameszu, zastanawia się nad znaczeniem śmierci, opowiada o losie zmarłych w zaświatach i opisuje obrzędy żałobne. Inne teksty prawdopodobnie powstały w celu recytowania ich podczas obrzędów religijnych z udziałem duchów lub umierających bogów.

Z tabliczek z pismem klinowym znalezionych w ruinach Nippur okazało się, że jest siedmiu Anunnaki, którzy żyją w podziemiach i służą jako sędziowie. Podczas zejścia Inanny do podziemi wbijają w nią swoje „oczy śmierci”, w wyniku czego ona umiera. Bóstwa Anunnaki kojarzone są z wiedzą o świecie sprzed wielkiej powodzi, a później przypisywano im role w podziemiach. Podobne historie o nich znajdują się w Rodzaju 6, Henochu 1 i innych tekstach pozabiblijnych.