Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słyszałam o tej książce wcześniej, że taka wiesz, postępowa, pedalska taka i otwiera oczy tym zatwardziałym ćpunom i ideowcom co to nawet nie wiedzą, że żyją. Rzygając w krzakach po kolejnym orbitowaniu z innymi ćpunami, ale oni oczy mają zawarte jeszcze na cztery spusty. Dwadzieścia złotych albo i mniej wydajesz i masz. Jakiś robal ohydny, którego inny, większy robal trzyma na żółtej smyczy 11 rękami kapitalizmu i rucha w dupę a ten mu jeszcze dziękuje podekscytowany i fallus śliski wdziera się z wrzaskiem w jego ojca i dziadka i syna. Przynosi mi i aplikuję sobie ten szajs i na moich białkach oczu rozkwita krwawa orchidea. Strumień świadomości przenika czarny mózg. Dasz wiarę? Po prostu bierze i grzebie Ci łyżką. Ślina spływa po nabrzmiałych, sinych ustach na podbródek i brudne, obrzygane suty kiedy te zwoje ściskają Ci cały ten wyrzyg, którym wydaje Ci się, myślisz. Gówno rozrasta się do olbrzymich rozmiarów pochłaniając ciało i te resztki mózgu co go nie wygrzebali jeszcze. Stary ćpun siedział i grzebał ołówkiem we wnętrznościach. Dławisz się tą lepką wydzieliną, jesteś już zniewolony. Oczy dalej zawarte na spusty i kłódkę, wygląda jak średniowieczne żelazne majty pedalskiej dziewicy. Wiesz, że sąd zajął się tą sprawą? I wszystkie ćpuny i ideowcy zeszli się z podziemia i Zony i nosili to na rękach. A Ty starasz się to otworzyć, żeby łyknąć trochę tego szajsu i móc kopulować z innymi. Ha ha! A teraz normalnie. Odjechany, fekalistyczny, dystopijny strumień świadomości heroinisty na kwasie. Masakra. Obrzydliwość. Dupa. Kutasy. Gówno. Zło. Apokalipsa. Popieprzenie. FORMA. Czy to arcydzieło? Śmiem wątpić, lecz niewątpliwie jest to zjawisko. Podobne odczucia miałam czytając „622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta” Witkacego, z tym że miała dla mnie większy walor estetyczny, ale mindfuck podobny. Jeśli ktoś lubi narkotyczne tripy to na pewno warto przeczytać jako ciekawostkę. W dalszej części zamieszczono dodatki napisane i przez Burroughs’a i przez wydawców. Rozjaśniają one nieco zawiłość dzieła. Ciekawe są przemyślenia pisarza na temat leczenia uzależnienia apomorfiną. Nie znalazłam w Internecie informacji o jej zastosowaniu w tym celu. Czy jest to spowodowane tym, że, jak sądzi autor, nikomu nie zależy na tym by skutecznie walczyć z narkotykami?